Υπάρχει κάτι όμορφο στον τρόπο που γυρίζει η Γη. Στον τρόπο που όλα κινούνται, απ' τα ηλεκτρόνια έως τους γαλαξίες. Σαν το σύμπαν να βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση χορού όπου τίποτα δε μένει στην ίδια θέση. Τίποτα. Η όποια ακινησία γίνεται αντιληπτή από εμάς είναι αποτέλεσμα της παραπλανητικότητας των αισθήσεών μας και, κατά συνέπεια, της αδυναμίας μας να συλλάβουμε την πλήρη εικόνα. Παρ' όλο που όσο έχω υπάρξει έχω υπάρξει ως μέρος αυτού του χορού, κατάφερα - και ακόμα δεν είμαι σίγουρη πώς το κατάφερα - να περάσω ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μου κάνοντας ακριβώς το αντίθετο απ' το να κινούμαι: περιμένοντας.
Η ανυπομονησία είναι αδιαμφισβήτητο στοιχείο του χαρακτήρα μου. Το πρώτο πράγμα που είπα όταν γύρισα από την πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν "Έχω άλλα δώδεκα χρόνια;". Μετρούσα τις μέρες από τον αγιασμό ως τις εθνικές γιορτές, ως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, ως το καλοκαίρι και πάλι απ' την αρχή. Και κάθε Σεπτέμβρη μου φαινόταν βουνό η χρονιά που με περίμενε, αλλά χαιρόμουν κι όλας γιατί όσο πιο γρήγορα ερχόταν τόσο πιο γρήγορα θα έφευγε. Ήμουν πάντα σίγουρη ότι τα καλύτερα θα ήταν μετά. Και δεν ήταν μόνο το σχολείο, έτσι ένιωθα για πολλά πράγματα. Περνούσα ένα μήνα περιμένοντας τα γεννέθλιά μου και μετά με απογοήτευαν, περίμενα ένα πάρτι και με απογοήτευε, η ζωή ήταν ένα φούσκωμα των προσδοκιών στην αναμονή και μια απογοήτευση όταν η αναμονή έφτανε στο τέλος της.
Ως παιδί δεν έβλεπα την ώρα να μεγαλώσω. Ένα σημαντικό κίνητρο γι' αυτό ήταν το μάθημα που με δίδαξε η εμπειρία, ότι όταν είσαι παιδί δεν μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου κι ούτε μπορείς να σε πάρουν στα σοβαρά. Για τους μεγάλους, όταν είσαι παιδί, είσαι απλά παιδί. Ανυπομονούσα , λοιπόν, να μεγαλώσω για να αποκτήσει ο λόγος μου ισχύ, για να αναλάβω την υποχρέωση του εαυτού μου και να έχω το δικαίωμα να με παίρνουν στα σοβαρά. Το αποτέλεσμα είναι ότι πέρασα όλη μου την ανήλικη ζωή περιμένοντας να ενηλικιωθώ.
Περίμενα τόσο καιρό να ενηλικιωθώ, περίμενα τόσο καιρό πιστεύοντας ότι δεν έχω τη δύναμη του να είμαι ενήλικη, που πέρασε η ενηλικίωσή μου κι εγώ δεν μπορούσα να εκμεταλλευτώ τα πλεονεκτήματα. Για μια ακόμη φορά ξόδεψα την ενέργειά μου στην αναμονή.
Ο χειρότερος τύπος αναμονής, ωστόσο, είναι το ανοιχτό εισιτήριο, η αναμονή για κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα έρθει. Οι διακοπές, τα γενέθλια, η αποφοίτηση, η ενηλικίωση είναι καθαρά θέμα χρόνου. Το αν θα είναι όπως τα περιμένουμε είναι άλλο θέμα, αλλά η μόνη προϋπόθεση να έρθουν είναι να υπάρχουμε. Αν, όμως, περιμένουμε μια φιλία; Αν περιμένουμε μια καλή δουλειά; Αν περιμένουμε μια σχέση; Τότε όχι απλά περιμένουμε, αλλά περιμένουμε παρέα με τη γνώση ότι μπορεί να περιμένουμε και να περιμένουμε και να μην έρθει τίποτα.
Και για μια ακόμα φορά βρίσκω τον εαυτό μου στην Αναμονή. Και απορώ, τίποτα δεν έχω μάθει;
Ναι, υπάρχει κάτι όμορφο στον τρόπο που γυρίζει η Γη. Στον τρόπο που όλα κινούνται, απ' τα ηλεκτρόνια έως τους γαλαξίες. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' το να κινείσαι χωρίς να πηγαίνεις πουθενά, σαν το ποντίκι που τρέχει στη ρόδα. Τίποτα χειρότερο απ' το να κινείσαι, να χορεύεις, αλλά η καρδιά σου να περιμένει, χωρίς να ξέρει αν υπάρχει κάτι που θα έρθει να τη βρει.
