Pages

29.7.11

New

I was born and raised in fear, taught by experience to fear the most the person that I was physically wired to trust and love the most. A rather befuddling beginning which probably messed up my emotional world beyond repair.

Constant fear creates a very specific, cloudy kind of state of mind, like you've been sucked in a vortex of anxiety, unable to find anything solid to hold on to. This helpless blurriness has been a permanent companion of mine most of my life. Even after the original cause of my continuous fear was lifted, it was impossible to be calm for more than a period of time. Fear, strong and disproportionate, would creep up my spine every now and then, and all I could do was expect it, endure it, and try to get past it faster than the previous time. Damage control, in other words.

This is how things have been for me more or less. Until very recently, that is.

I'm not sure when it happened, but it did. I changed. I had been trying to make a big, sudden change for so long, that I missed my slow but steady one. Through small, everyday choices, that were both difficult and right, I managed to shape myself into something close to what I want for myself. It's been difficult, it's been frustrating, and most of all it's taken an incredibly long time. It feels as if I've been trying to shape a rock using only the waves of the sea.

And now I'm not afraid anymore. I'm not afraid of life or death. I'm not afraid of failure, disappointment or injustice. I'm not afraid of fear, and that is, ultimately, what being brave is all about.

The last clouds of delusions and illusions have cleared. The childish need for acceptance and approval is all but gone. The childish need for the belief that there's any place, situation or relationship that provides security has evaporated. I'm no longer embarrassed of my mistakes or my lack of knowledge. My old soul no longer feels trapped in my young body. They've found a way to coexist.

I'm finally grateful for what I have and what I am. I'm also grateful for my abilities.

And I have finally come to terms with the fact that no one can tell me what can and can't, what will and won't happen; no one can tell me what I can and can't, what I will and won't achieve. I'll take my chances, I'll take my responsibilities. Every success and every failure will be mine and only mine. I'll do my best, and then I'll do even better. I'll milk life dry and suck the marrow from it's bones until there's nothing left. No opportunity will pass unexploited. No possibility will pass unexplored.

My ideals, my dreams, my hopes, my reason, my self-awareness... these are my powers and my weapons. And make no mistake, it's war I'm facing. A war that I have declared against mediocrity, defeatism, self-pity and everything and everyone else that prevents me from evolving, from becoming all I can become.

This conscious change is my turning point, an inflection point on the curve of my function. I'm neither solid nor liquid nor gas any more; I'm at my triple point, the temperature and pressure at which these three phases of me coexist in perfect thermodynamic equilibrium. I'm more than matter, more than energy. I'm an integral spirit, free, unbound and unbindable.

I'm finally on my way to meet my full potential.

I'm New.

15.7.11

Ταχυδακτυλουργικά

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιο είναι το πραγματικό μυστικό του Ταχυδακτυλουργού; Σίγουρα σκέφτεστε πράγματα όπως "η ταχύτητα", "η επιδεξιότητα", "η εξάσκηση", τα οποία σαφώς χρειάζονται, αλλά δεν ανήκουν στην πρώτη πρώτη θέση. Τεντώστε τα αυτιά σας και πλησιάστε όσο πιο πολύ μπορείτε, γιατί μπορεί να σκοπεύω να σας πω το μυστικό, αλλά δεν πρόκειται να το φωνάξω κι όλας. Η εκμυστήρευση έχει το δικό της σαβουάρ βιβρ.

Το πραγματικό μυστικό του Ταχυδακτυλουργού είναι η απόσπαση της προσοχής.

Την στιγμή που πρέπει να κρύψει ή να εμφανίσει κάτι με το δεξί του χέρι, θα κοιτάξει με έντονο ενδιαφέρον προς την αντίθετη κατεύθυνση και θα κάνει κάποιο σχόλιο τραβώντας την προσοχή του κοινού σε κάτι άλλο, ακριβώς την πιο κρίσιμη στιγμή. Ένα δευτερόλεπτο μετά, η στιγμή έχει περάσει και τα δάχτυλα του ταχυδακτυλουργού έχουν κάνει τη δουλειά τους. Ο ίδιος καλεί την προσοχή τού - ανυποψίαστα παραπλανημένου - κοινού πάλι στα χέρια του και ω! Ως δια μαγείας, πράγματα εμφανίστηκαν, εξαφανίστηκαν, μεταμορφώθηκαν!

Το θέμα είναι, αγαπητοί κυρίες και κύριοι και μικροί φίλοι, ότι ο Ταχυδακτυλουργός μάς εξαπατά για καλό σκοπό, αυτόν της διασκέδασης. Κανείς μας δεν πιστεύει ότι είναι πραγματικά μάγος, αλλά ούτε μας ενδιαφέρει ούτε μας πειράζει αυτό. Είμαστε διατεθειμένοι να μας κοροϊδέψει μπροστά στα μάτια μας, γιατί έτσι ζούμε τη μαγεία. Αν δεν θέλαμε να εξαπατηθούμε, δεν θα πηγαίναμε να τον δούμε. Πρόκειται, λοιπόν, για μία κοινωνική σύμβαση, μία άγραφη συμφωνία: του επιτρέπουμε να μας παραπλανεί σε αντάλλαγμα με το δέος του φαινομενικά αδύνατου και μάλιστα τον διαβεβαιώνουμε ότι όσο καλύτερα μας παραπλανεί τόσο περισσότερο θα τον επιβραβεύουμε.
Ωστόσο, η σύμβαση αυτή δεν ισοδυναμεί με παραίτηση από τη μερια του θεατή. Δεν έχω δει ούτε έναν άνθρωπο να κλείνει τα μάτια του την ώρα του μαγικού. Οι περισσότεροι μάλιστα παρακολουθούν προσεκτικά, προσπαθώντας να "πιάσουν στα πράσα" τον ταχυδακτυλουργό την ώρα που τους εξαπατά. Φυσικά, σπανίως τα καταφέρνουν, τουλάχιστον, όμως, προσπαθούν και η αποτυχία τους οφείλεται στην δεξιοτεχνία του ταχυδακτυλουργού, κάνοντας την όλη διαδικασία ακόμα πιο απολαυστική.

Η σύμβαση αυτή, όσο θεμιτή είναι όταν γίνεται με τον ταχυδακτυλουργό, τόσο... αθέμιτη είναι όταν γίνεται με σχεδόν οποιονδήποτε άλλο, κυρίως δε με πολιτικούς, δημοσιογράφους, γιατρούς, πολιτικούς μηχανικούς... το πιάνετε το νόημα.

Το τρικ του... ταχυδακτυλουργού είναι από τα παλαιότερα στην διοίκηση. Δεν θα ισχυριστώ ότι πρόκειται για καμιά πρωτοτυπία της τωρινής και των προηγούμενων δικών μας κυβερνήσεων. Αλλά θα πω ότι έχει επιστρατευθεί τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό, που πλέον δεν είναι τόσο ότι μας αποσπούν την προσοχή, όσο ότι κλείνουμε τα μάτια μας.
Οι πολιτικοί, πλέον, δεν έχουν καμία δεξιοτεχνία. Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας, σε αργή κίνηση, αλλά εμείς έχουμε αποβλακωθεί τόσο πολύ που εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι παρακολουθούμε κάτι ακατανόητο. Μας έχουν πείσει τόσο πολύ ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, μας έχουν κάνει να αμφιβάλλουμε την κοινή λογική, την νοημοσύνη μας, το τι μας λένε τα ίδια μας τα μάτια και τα αυτιά μας, σε σημείο που μας λένε το μήλο πορτοκάλι κι εμείς μετά προσπαθούμε να το στύψουμε στο στίφτη κι απορούμε γιατί δεν βγαίνει χυμός.

Έχουμε αναρωτηθεί γιατί από τους ταχυδακτυλουργούς έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις;

Ας φέρω, όμως, ένα παράδειγμα. Υπάρχουν πολλά, αλλά εγώ θα διαλέξω ένα μόνο, το "Σύνταγμα". Όλος τυχαίως, όλα βαίναν ειρηνικώς, εκτός από την ημέρα που δινόταν ψήφος εμπιστοσύνης στην καινούρια κυβέρνηση και τις ημέρες που ψηφίζονταν το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος. Με μία κίνηση, επιτράπηκε (επιδιώχτηκε στην πραγματικότητα) από την κύβερνηση μία καταστροφή φοβερής έκτασης και κόστους, απλώς και μόνο για να πετύχει την ίδια μέρα "μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια". Το ένα ήταν η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, το άλλο θα ήταν η τρομοκρατία των πολιτών. Όχι μόνο για να φύγουν, αλλά και για να μην ξανάρθουν.

Για την ακρίβεια, όμως, ήταν τρία τα τρυγόνια. Εκτός από την ψήφιση του μεσοπροθέσμου και την "εξόντωση" της "πλατείας" ήταν και το σημάδεμα των ωρών μετά την ψήφιση του πιο μαζοχιστικού (αν θεωρείτε ότι οι βουλευτές ανήκουν σε αυτή τη χώρα) ή σαδιστικού (αν θεωρείτε ότι δεν έχουν δικαίωμα να θεωρούνται ότι ανήκουν σε αυτήν την χώρα) "προγράμματος" που έχει υπογραφεί σε ένα μεγάλο χωροχρονικό διάστημα... ήταν, λοιπόν, το σημάδεμα αυτών των ωρών από τα επεισόδεια έξω από την Βουλή, αντί από αυτά μέσα στη Βουλή. Οι συζητήσεις στράφηκαν από τη Βουλή και τις πολιτικοοικονομικοκοινωνικές επιπτώσεις της τελευταίας της απόφασης, στον δρόμο και στην καταστροφή σε χρόνο ρεκόρ.

Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει η κυβέρνηση ήταν να πει μια λέξη και οι άνθρωποι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι μεταξύ σφύρας και άκμονος. ΜΑΤ και προβοκάτορες τους έκαναν σάντουιτς, σε μία έκρηξη παραλογισμού και απανθρωπιάς, ενώ κάποιοι κύριοι λίγα μέτρα πιο πέρα, έναν τοίχο πιο πέρα, αλληλοχειροκροτιόντουσαν και αλληλοσυγχαίρονταν για το έργο τους. Και τι έλεγαν οι άνθρωποι από την ασφάλεια του σπιτιού τους; Πολλά και διάφορα, τα περισσότερα, όμως, απολύτως εκ του ασφαλούς. Αποστολή (ευτυχώς μόνο αυτή και όχι και κανένας άνθρωπος μαζί της) εξετελέσθει.

Όποια ίχνη δημοκρατίας υπήρχαν, εξαφανίστηκαν μια για πάντα στο τέλος του προηγούμενου μήνα και είδα ακριβώς πώς έγινε αυτό το ταχυδακτυλουργικό τρικ, γιατί είχα τα μάτια μου ανοιχτά. Καμία παραπλάνηση δεν με εμπόδισε να δω τι έγινε, ούτε και θα με εμποδίσει από το να το θυμάμαι.

Δεν είναι ταχυδακτυλουργοί. Δεν τους εκλέγουμε και δεν τους πληρώνουμε με τους φόρους μας για να μας προσφέρουν θέαμα, για να μας εξαπατούν. Και σίγουρα δεν είναι να τους χειροκροτούμε κι όλας στο τέλος κάθε νούμερου. Επομένως, βγάλτε τις παρωπίδες, τις κυριολεκτικές των ματιών και τις μεταφορικές του μυαλού, ανοίξτε καλά τα μάτια και το μυαλό σας και να είστε σίγουροι ότι το επόμενο μαγικό τρικ δεν θα σας φανεί ούτε μαγικό, ούτε τρικ. Θα το δείτε για αυτό που είναι: μια σκέτη κοροϊδία.

7.7.11

Αντίρρηση


Ρήση
Θέλω να φύγω

Αντίρρηση
Και πού θα πας;

Ρήση
Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται

Αντίρρηση
Και τι άλλο μπορεί να γίνει;

Ρήση
Θα σταματήσω αυτό που κάνω

Αντίρρηση
Και τι θα κάνεις;

Ακούστε. Ακούστε προσεκτικά. Παρατηρήστε τις "συζητήσεις" γύρω σας. Συνειδητοποιείστε τα λόγια που σας βγαίνουν αυθόρμητα.

Μηδενισμός. Αφορισμός.

Αυτή είναι η αυθόρμητη αντίδραση, σε οποιαδήποτε δράση ή περιγραφή δράσης που απειλεί να αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.

Ο φόβος του αγνώστου είναι κύριος σύμμαχος στο παιχνίδι της επιβίωσης. Είναι ένα βασικό ένστικτο που μας προστατεύει από ένα σωρό κινδύνους, παρακάμπτοντας το επίπονο, κοπιαστικό και χρονοβόρο σύστημα "παθημάτων-μαθημάτων". Η χρησιμότητά του είναι προφανής: δεν χρειάζεται να ριψοκινδυνέψουμε να πληγωθούμε από κάτι για να μάθουμε να το αποφεύγουμε.

Ωστόσο, η αλλαγή είναι επίσης απαραίτητη για την επιβίωση σε ένα περιβάλλον που μόνο ίδιο δε μένει, γιατί χωρίς την αλλαγή δεν υπάρχει προσαρμοστικότητα. Και, χωρίς προσαρμοστικότητα, μια μικρή αλλαγή μπορεί να είναι αρκετή για να μας αφανίσει.

Η εξασφάλιση είναι σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση. Είτε τροφής, είτε στέγης, είτε διάφορων άλλων πραγμάτων, τα ζωντανά πλάσματα προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους και ορισμένες φορές και για τις ομάδες τους. Επομένως, είναι λογικό το να θέλεις την ασφάλεια της εξασφάλισης.

Η πίστη είναι επίσης αναγκαία, όμως. Ίσως όχι τόσο η πίστη, όσο ο υπολογισμός και η προσδοκία. Σκεφτείτε πώς θα περπατούσαμε αν δεν μεταφέραμε το βάρος μας πέρα από το πίσω μας πόδι με πίστη, προσδοκία, υπολογισμό ότι το μπροστινό μας πόδι θα αναλάβει να το στηρίξει σε μισό δευτερόλεπτο. Σίγουρα περπατάμε κι έτσι καμιά φορά, όταν, ας πούμε, είμαστε σε μια απότομη πλαγιά ή σε ένα γλιστερό έδαφος. Αλλά σίγουρα θα ήταν... αντιπαραγωγικό αν διατηρούσαμε μόνιμα αυτήν την επιδίωξη ασφάλειας. Και σίγουρα, τότε, θα ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της κίνησης, στο τρέξιμο.

Πόση εμπιστοσύνη δείχνεις στα πόδια σου και στο έδαφος και στην κρίση σου για αυτά όταν διαλέγεις να αφήνεις το έδαφος, να κάνεις άλμα και να μην φοβάσαι ότι κάτι θα πάει στραβά; Πού ξέρεις πόσο σταθερό θα είναι το έδαφος στο σημείο που θα πατήσεις πάλι; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα παραπατήσεις;

Κάποια πράγματα, λοιπόν, απλώς δεν μπορούν να γίνουν χωρίς αυτήν την εμπιστοσύνη, πίστη, υπολογισμό, προσδοκία, κρίση, όπως θέλετε να το πείτε.

Ποιον σκοπό έχει η δική σου αντίρρηση; Να πει μια αλήθεια, μια άλλη πλεύρα; Ή μόνο να αφορίσει κάτι άγνωστο ή έστω δύσκολο; Είναι αντικειμενική; Ή είναι προκατελλειμένη; Προκύπτει από την ανησυχία σου για εμένα ή από τον φόβο σου για το άγνωστο;

Ακούστε. Πόσο συχνά ακούτε "δεν γίνεται"; Και πόσες φορές ακούτε "ωραία ιδέα!" ή "μπράβο!". Έστω "θα είναι δύσκολο, αλλά αξίζει να δοκιμάσεις"; Ή ακόμα πιο... έστω "θα είναι δύσκολο, αλλά σου εύχομαι καλή τύχη"; Πόσο συχνά ακούτε "δεν θα τα καταφέρεις" και πόσες "πιστεύω σε σένα";

Ποιον βοηθάει αυτή η νοοτροπία της μη υποστήριξης και μη εμπιστοσύνης στις ικανότητες του άλλου; Τι άλλο κάνει από το να κάνει τους ανθρώπους αδύναμους σωματικά, ψυχικά, πνευματικά;

Το να λες ότι θα σηκώσεις ένα αυτοκίνητο (με τα χέρια σου και αν δεν είσαι κανένας Κουταλιανός) είναι προφανώς αυταπάτη. Το να λες "θα γυμναστώ και θα φτάσω να σηκώνω τόσα βάρη" είναι μία πρόκληση που μπορεί να επιτευχθεί. Ας μην μπερδεύουμε άλλο την αυταπάτη με την δυσκολία.

Μπορούμε και πολύ καλύτερα. Μπορούμε πολύ περισσότερα. Αλλά πρέπει να σταματήσουμε να ποντάρουμε εναντίων μας και μετά να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Κι όταν λέω εναντίων μας, εννοώ ο καθένας προς τον εαυτό του και τους άλλους. Γιατί όταν ποντάρω εναντίων σου, ποντάρω εναντίων μου κι όταν ποντάρω εναντίων μου, ποντάρω κι εναντίων σου.

Ο σίγουρος τρόπος να αποτύχεις είναι να μην προσπαθήσεις.
Ο σίγουρος τρόπος να αποτύχουμε είναι να εμποδίζουμε ο ένας τον άλλο, να τρώμε ο ένας τον άλλο με συνεχή αμφισβήτηση κι υπεροψία. Αυτά είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από (ή τουλάχιστον εξίσου με) τις πραγματικές πιθανότητες αποτυχίας.

Γιατί συνεχίζουμε σε αυτόν τον σίγουρο δρόμο της αποτυχίας;

Επειδή με αυτήν την ανακύκλωση, οι περισσότεροι αδικηθήκαμε και οι περισσότεροι αδικήσαμε, τουλάχιστον μία φορά το καθένα, ο καθένας. Και μία φορά αρκεί. Μία φορά να αδικηθούμε είναι αρκετή για να πειστούμε ότι δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Μία αφορά να αδικήσουμε αρκεί για να πειστεί κάποιος άλλος ότι δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Τέλειος Κύκλος.

Με μόνη προϋπόθεση να μην σκοπεύεις να βλάψεις τον εαυτό σου ή τους άλλους (που όπως είπαμε είναι το ίδιο), όποια και να είναι η ρήση σου, δεν θα σου φέρω αντίρρηση. Θα σε στηρίξω, θα σε βοηθήσω όσο μπορώ και πρακτικά, αλλά αυτό για το οποίο σίγουρα μπορείς να βασιστείς σε εμένα είναι η ηθική υποστήριξη. Δεν θα ακούσεις από εμένα "δεν μπορείς" ή "δεν γίνεται".

Γιατί; Επειδή με πειράζει λιγότερο το να με απογοητεύσεις από το να σε υποτιμήσω.
Και με πειράζει λιγότερο ακόμα και το να με προδώσεις από το να σε εμποδίσω να γίνεις καλύτερος.

Με μόνη προϋπόθεση να μην σκοπεύω να βλάψω τον εαυτό μου ή τους άλλους (που όπως είπαμε είναι το ίδιο), όποια και να είναι η ρήση μου, μην μου φέρεις αντίρρηση. Πίστεψε σε μένα. Κι η πίστη σου θα με βοηθήσει, θα μου δώσει δύναμη, θα αυξήσει τις πιθανότητές μου.

Βοήθησέ με να φοβάμαι περισσότερο το να μην πιστεύω στον εαυτό μου από το να σε επιβεβαιώσω.
Βοήθησέ με να φοβάμαι περισσότερο το να μην προσπαθήσω από το να σε απογοητεύσω.