Ρήση
Θέλω να φύγω
Αντίρρηση
Και πού θα πας;
Ρήση
Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται
Αντίρρηση
Και τι άλλο μπορεί να γίνει;
Ρήση
Θα σταματήσω αυτό που κάνω
Αντίρρηση
Και τι θα κάνεις;
Ακούστε. Ακούστε προσεκτικά. Παρατηρήστε τις "συζητήσεις" γύρω σας. Συνειδητοποιείστε τα λόγια που σας βγαίνουν αυθόρμητα.
Μηδενισμός. Αφορισμός.
Αυτή είναι η αυθόρμητη αντίδραση, σε οποιαδήποτε δράση ή περιγραφή δράσης που απειλεί να αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.
Ο φόβος του αγνώστου είναι κύριος σύμμαχος στο παιχνίδι της επιβίωσης. Είναι ένα βασικό ένστικτο που μας προστατεύει από ένα σωρό κινδύνους, παρακάμπτοντας το επίπονο, κοπιαστικό και χρονοβόρο σύστημα "παθημάτων-μαθημάτων". Η χρησιμότητά του είναι προφανής: δεν χρειάζεται να ριψοκινδυνέψουμε να πληγωθούμε από κάτι για να μάθουμε να το αποφεύγουμε.
Ωστόσο, η αλλαγή είναι επίσης απαραίτητη για την επιβίωση σε ένα περιβάλλον που μόνο ίδιο δε μένει, γιατί χωρίς την αλλαγή δεν υπάρχει προσαρμοστικότητα. Και, χωρίς προσαρμοστικότητα, μια μικρή αλλαγή μπορεί να είναι αρκετή για να μας αφανίσει.
Η εξασφάλιση είναι σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση. Είτε τροφής, είτε στέγης, είτε διάφορων άλλων πραγμάτων, τα ζωντανά πλάσματα προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους και ορισμένες φορές και για τις ομάδες τους. Επομένως, είναι λογικό το να θέλεις την ασφάλεια της εξασφάλισης.
Η πίστη είναι επίσης αναγκαία, όμως. Ίσως όχι τόσο η πίστη, όσο ο υπολογισμός και η προσδοκία. Σκεφτείτε πώς θα περπατούσαμε αν δεν μεταφέραμε το βάρος μας πέρα από το πίσω μας πόδι με πίστη, προσδοκία, υπολογισμό ότι το μπροστινό μας πόδι θα αναλάβει να το στηρίξει σε μισό δευτερόλεπτο. Σίγουρα περπατάμε κι έτσι καμιά φορά, όταν, ας πούμε, είμαστε σε μια απότομη πλαγιά ή σε ένα γλιστερό έδαφος. Αλλά σίγουρα θα ήταν... αντιπαραγωγικό αν διατηρούσαμε μόνιμα αυτήν την επιδίωξη ασφάλειας. Και σίγουρα, τότε, θα ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της κίνησης, στο τρέξιμο.
Πόση εμπιστοσύνη δείχνεις στα πόδια σου και στο έδαφος και στην κρίση σου για αυτά όταν διαλέγεις να αφήνεις το έδαφος, να κάνεις άλμα και να μην φοβάσαι ότι κάτι θα πάει στραβά; Πού ξέρεις πόσο σταθερό θα είναι το έδαφος στο σημείο που θα πατήσεις πάλι; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα παραπατήσεις;
Κάποια πράγματα, λοιπόν, απλώς δεν μπορούν να γίνουν χωρίς αυτήν την εμπιστοσύνη, πίστη, υπολογισμό, προσδοκία, κρίση, όπως θέλετε να το πείτε.
Ποιον σκοπό έχει η δική σου αντίρρηση; Να πει μια αλήθεια, μια άλλη πλεύρα; Ή μόνο να αφορίσει κάτι άγνωστο ή έστω δύσκολο; Είναι αντικειμενική; Ή είναι προκατελλειμένη; Προκύπτει από την ανησυχία σου για εμένα ή από τον φόβο σου για το άγνωστο;
Ακούστε. Πόσο συχνά ακούτε "δεν γίνεται"; Και πόσες φορές ακούτε "ωραία ιδέα!" ή "μπράβο!". Έστω "θα είναι δύσκολο, αλλά αξίζει να δοκιμάσεις"; Ή ακόμα πιο... έστω "θα είναι δύσκολο, αλλά σου εύχομαι καλή τύχη"; Πόσο συχνά ακούτε "δεν θα τα καταφέρεις" και πόσες "πιστεύω σε σένα";
Ποιον βοηθάει αυτή η νοοτροπία της μη υποστήριξης και μη εμπιστοσύνης στις ικανότητες του άλλου; Τι άλλο κάνει από το να κάνει τους ανθρώπους αδύναμους σωματικά, ψυχικά, πνευματικά;
Το να λες ότι θα σηκώσεις ένα αυτοκίνητο (με τα χέρια σου και αν δεν είσαι κανένας Κουταλιανός) είναι προφανώς αυταπάτη. Το να λες "θα γυμναστώ και θα φτάσω να σηκώνω τόσα βάρη" είναι μία πρόκληση που μπορεί να επιτευχθεί. Ας μην μπερδεύουμε άλλο την αυταπάτη με την δυσκολία.
Μπορούμε και πολύ καλύτερα. Μπορούμε πολύ περισσότερα. Αλλά πρέπει να σταματήσουμε να ποντάρουμε εναντίων μας και μετά να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Κι όταν λέω εναντίων μας, εννοώ ο καθένας προς τον εαυτό του και τους άλλους. Γιατί όταν ποντάρω εναντίων σου, ποντάρω εναντίων μου κι όταν ποντάρω εναντίων μου, ποντάρω κι εναντίων σου.
Ο σίγουρος τρόπος να αποτύχεις είναι να μην προσπαθήσεις.
Ο σίγουρος τρόπος να αποτύχουμε είναι να εμποδίζουμε ο ένας τον άλλο, να τρώμε ο ένας τον άλλο με συνεχή αμφισβήτηση κι υπεροψία. Αυτά είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από (ή τουλάχιστον εξίσου με) τις πραγματικές πιθανότητες αποτυχίας.
Γιατί συνεχίζουμε σε αυτόν τον σίγουρο δρόμο της αποτυχίας;
Επειδή με αυτήν την ανακύκλωση, οι περισσότεροι αδικηθήκαμε και οι περισσότεροι αδικήσαμε, τουλάχιστον μία φορά το καθένα, ο καθένας. Και μία φορά αρκεί. Μία φορά να αδικηθούμε είναι αρκετή για να πειστούμε ότι δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Μία αφορά να αδικήσουμε αρκεί για να πειστεί κάποιος άλλος ότι δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Τέλειος Κύκλος.
Με μόνη προϋπόθεση να μην σκοπεύεις να βλάψεις τον εαυτό σου ή τους άλλους (που όπως είπαμε είναι το ίδιο), όποια και να είναι η ρήση σου, δεν θα σου φέρω αντίρρηση. Θα σε στηρίξω, θα σε βοηθήσω όσο μπορώ και πρακτικά, αλλά αυτό για το οποίο σίγουρα μπορείς να βασιστείς σε εμένα είναι η ηθική υποστήριξη. Δεν θα ακούσεις από εμένα "δεν μπορείς" ή "δεν γίνεται".
Γιατί; Επειδή με πειράζει λιγότερο το να με απογοητεύσεις από το να σε υποτιμήσω.
Και με πειράζει λιγότερο ακόμα και το να με προδώσεις από το να σε εμποδίσω να γίνεις καλύτερος.
Με μόνη προϋπόθεση να μην σκοπεύω να βλάψω τον εαυτό μου ή τους άλλους (που όπως είπαμε είναι το ίδιο), όποια και να είναι η ρήση μου, μην μου φέρεις αντίρρηση. Πίστεψε σε μένα. Κι η πίστη σου θα με βοηθήσει, θα μου δώσει δύναμη, θα αυξήσει τις πιθανότητές μου.
Βοήθησέ με να φοβάμαι περισσότερο το να μην πιστεύω στον εαυτό μου από το να σε επιβεβαιώσω.
Βοήθησέ με να φοβάμαι περισσότερο το να μην προσπαθήσω από το να σε απογοητεύσω.
Θέλω να φύγω
Αντίρρηση
Και πού θα πας;
Ρήση
Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται
Αντίρρηση
Και τι άλλο μπορεί να γίνει;
Ρήση
Θα σταματήσω αυτό που κάνω
Αντίρρηση
Και τι θα κάνεις;
Ακούστε. Ακούστε προσεκτικά. Παρατηρήστε τις "συζητήσεις" γύρω σας. Συνειδητοποιείστε τα λόγια που σας βγαίνουν αυθόρμητα.
Μηδενισμός. Αφορισμός.
Αυτή είναι η αυθόρμητη αντίδραση, σε οποιαδήποτε δράση ή περιγραφή δράσης που απειλεί να αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.
Ο φόβος του αγνώστου είναι κύριος σύμμαχος στο παιχνίδι της επιβίωσης. Είναι ένα βασικό ένστικτο που μας προστατεύει από ένα σωρό κινδύνους, παρακάμπτοντας το επίπονο, κοπιαστικό και χρονοβόρο σύστημα "παθημάτων-μαθημάτων". Η χρησιμότητά του είναι προφανής: δεν χρειάζεται να ριψοκινδυνέψουμε να πληγωθούμε από κάτι για να μάθουμε να το αποφεύγουμε.
Ωστόσο, η αλλαγή είναι επίσης απαραίτητη για την επιβίωση σε ένα περιβάλλον που μόνο ίδιο δε μένει, γιατί χωρίς την αλλαγή δεν υπάρχει προσαρμοστικότητα. Και, χωρίς προσαρμοστικότητα, μια μικρή αλλαγή μπορεί να είναι αρκετή για να μας αφανίσει.
Η εξασφάλιση είναι σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση. Είτε τροφής, είτε στέγης, είτε διάφορων άλλων πραγμάτων, τα ζωντανά πλάσματα προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους και ορισμένες φορές και για τις ομάδες τους. Επομένως, είναι λογικό το να θέλεις την ασφάλεια της εξασφάλισης.
Η πίστη είναι επίσης αναγκαία, όμως. Ίσως όχι τόσο η πίστη, όσο ο υπολογισμός και η προσδοκία. Σκεφτείτε πώς θα περπατούσαμε αν δεν μεταφέραμε το βάρος μας πέρα από το πίσω μας πόδι με πίστη, προσδοκία, υπολογισμό ότι το μπροστινό μας πόδι θα αναλάβει να το στηρίξει σε μισό δευτερόλεπτο. Σίγουρα περπατάμε κι έτσι καμιά φορά, όταν, ας πούμε, είμαστε σε μια απότομη πλαγιά ή σε ένα γλιστερό έδαφος. Αλλά σίγουρα θα ήταν... αντιπαραγωγικό αν διατηρούσαμε μόνιμα αυτήν την επιδίωξη ασφάλειας. Και σίγουρα, τότε, θα ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της κίνησης, στο τρέξιμο.
Πόση εμπιστοσύνη δείχνεις στα πόδια σου και στο έδαφος και στην κρίση σου για αυτά όταν διαλέγεις να αφήνεις το έδαφος, να κάνεις άλμα και να μην φοβάσαι ότι κάτι θα πάει στραβά; Πού ξέρεις πόσο σταθερό θα είναι το έδαφος στο σημείο που θα πατήσεις πάλι; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα παραπατήσεις;
Κάποια πράγματα, λοιπόν, απλώς δεν μπορούν να γίνουν χωρίς αυτήν την εμπιστοσύνη, πίστη, υπολογισμό, προσδοκία, κρίση, όπως θέλετε να το πείτε.
Ποιον σκοπό έχει η δική σου αντίρρηση; Να πει μια αλήθεια, μια άλλη πλεύρα; Ή μόνο να αφορίσει κάτι άγνωστο ή έστω δύσκολο; Είναι αντικειμενική; Ή είναι προκατελλειμένη; Προκύπτει από την ανησυχία σου για εμένα ή από τον φόβο σου για το άγνωστο;
Ακούστε. Πόσο συχνά ακούτε "δεν γίνεται"; Και πόσες φορές ακούτε "ωραία ιδέα!" ή "μπράβο!". Έστω "θα είναι δύσκολο, αλλά αξίζει να δοκιμάσεις"; Ή ακόμα πιο... έστω "θα είναι δύσκολο, αλλά σου εύχομαι καλή τύχη"; Πόσο συχνά ακούτε "δεν θα τα καταφέρεις" και πόσες "πιστεύω σε σένα";
Ποιον βοηθάει αυτή η νοοτροπία της μη υποστήριξης και μη εμπιστοσύνης στις ικανότητες του άλλου; Τι άλλο κάνει από το να κάνει τους ανθρώπους αδύναμους σωματικά, ψυχικά, πνευματικά;
Το να λες ότι θα σηκώσεις ένα αυτοκίνητο (με τα χέρια σου και αν δεν είσαι κανένας Κουταλιανός) είναι προφανώς αυταπάτη. Το να λες "θα γυμναστώ και θα φτάσω να σηκώνω τόσα βάρη" είναι μία πρόκληση που μπορεί να επιτευχθεί. Ας μην μπερδεύουμε άλλο την αυταπάτη με την δυσκολία.
Μπορούμε και πολύ καλύτερα. Μπορούμε πολύ περισσότερα. Αλλά πρέπει να σταματήσουμε να ποντάρουμε εναντίων μας και μετά να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε όταν αποτυγχάνουμε. Κι όταν λέω εναντίων μας, εννοώ ο καθένας προς τον εαυτό του και τους άλλους. Γιατί όταν ποντάρω εναντίων σου, ποντάρω εναντίων μου κι όταν ποντάρω εναντίων μου, ποντάρω κι εναντίων σου.
Ο σίγουρος τρόπος να αποτύχεις είναι να μην προσπαθήσεις.
Ο σίγουρος τρόπος να αποτύχουμε είναι να εμποδίζουμε ο ένας τον άλλο, να τρώμε ο ένας τον άλλο με συνεχή αμφισβήτηση κι υπεροψία. Αυτά είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από (ή τουλάχιστον εξίσου με) τις πραγματικές πιθανότητες αποτυχίας.
Γιατί συνεχίζουμε σε αυτόν τον σίγουρο δρόμο της αποτυχίας;
Επειδή με αυτήν την ανακύκλωση, οι περισσότεροι αδικηθήκαμε και οι περισσότεροι αδικήσαμε, τουλάχιστον μία φορά το καθένα, ο καθένας. Και μία φορά αρκεί. Μία φορά να αδικηθούμε είναι αρκετή για να πειστούμε ότι δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Μία αφορά να αδικήσουμε αρκεί για να πειστεί κάποιος άλλος ότι δεν μπορούμε να συμπορευτούμε. Τέλειος Κύκλος.
Με μόνη προϋπόθεση να μην σκοπεύεις να βλάψεις τον εαυτό σου ή τους άλλους (που όπως είπαμε είναι το ίδιο), όποια και να είναι η ρήση σου, δεν θα σου φέρω αντίρρηση. Θα σε στηρίξω, θα σε βοηθήσω όσο μπορώ και πρακτικά, αλλά αυτό για το οποίο σίγουρα μπορείς να βασιστείς σε εμένα είναι η ηθική υποστήριξη. Δεν θα ακούσεις από εμένα "δεν μπορείς" ή "δεν γίνεται".
Γιατί; Επειδή με πειράζει λιγότερο το να με απογοητεύσεις από το να σε υποτιμήσω.
Και με πειράζει λιγότερο ακόμα και το να με προδώσεις από το να σε εμποδίσω να γίνεις καλύτερος.
Με μόνη προϋπόθεση να μην σκοπεύω να βλάψω τον εαυτό μου ή τους άλλους (που όπως είπαμε είναι το ίδιο), όποια και να είναι η ρήση μου, μην μου φέρεις αντίρρηση. Πίστεψε σε μένα. Κι η πίστη σου θα με βοηθήσει, θα μου δώσει δύναμη, θα αυξήσει τις πιθανότητές μου.
Βοήθησέ με να φοβάμαι περισσότερο το να μην πιστεύω στον εαυτό μου από το να σε επιβεβαιώσω.
Βοήθησέ με να φοβάμαι περισσότερο το να μην προσπαθήσω από το να σε απογοητεύσω.
No comments:
Post a Comment