Χθες πέρασα μια πολύ όμορφη μέρα. Μαζευτήκαμε μια παρέα στο σπίτι μου για να γιορτάσουμε την αποφοίτηση μιας φίλης που γνωρίζω από πάντα και περάσαμε καταπληκτικά. Ήταν πραγματικά περίεργη επιλογή μέρας από το υποσυνείδητό μου για να δημιουργήσει έναν εφιάλτη.Βρισκόμαστε στο μέλλον. Η τεχνολογική ανάπτυξη έχει επιτρέψει στον άνθρωπο να ταξιδέψει με άνεση στο διάστημα και να κατοικήσει σε πλανήτες αυτού του ηλιακού συστήματος και άλλων. Οι διαστημικοί άποικοι, όμως, φέρονται με τον γνωστό συνδυασμό απληστίας και απρονοησίας και ο ρυθμός κατανάλωσης αγαθών υπερβαίνει κατά πολύ τον ρυθμό αποθήκευσης. Οι λίγοι πλανήτες που πετυχαίνουν στην σταθερή, πλούσια παραγωγή τροφίμων, γίνονται ταυτόχρονα ελπίδα για τους στερημένους, στόχοι για τους καιροσκόπους και μόνιμη κατοικία για τους προνομιούχους.
Επιπλέον περιπλοκές προκαλεί ο συνδυασμός της ανάπτυξης της γενετικής μηχανικής και της νανοτεχνολογίας που έχει οδηγήσει στην δημιουργία ενός ανθρωπομηχανικού υβριδίου, με εξαιρετικές σωματικές και πνευματικές επιδόσεις. Σύντομα, αυτή η ομάδα, αν και σαφής μειονότητα, παίρνει στα χέρια της το πολιτικοοικονομικό παιχνίδι, συνεχίζοντας τον ήδη επικρατώντα κεφαλαιοκρατισμό (και δημιουργημένη άλλωστε από αυτόν), μόνο τώρα σε επίπεδο πλανητών αντί χωρών. Οι πλανήτες που δεν αποφέρουν κέρδη στους ηγέτες τους, πωλούνται - κυριολεκτικά και μεταφορικά - στους υβριδικούς κεφαλαιοκράτες για ψίχουλα. Οι ηγέτες γλυτώνουν από τις υποχρεώσεις τους προς την Παμπλανητική Ένωση και οι κεφαλαιοκράτες ξεπληρώνουν τα υπέρογκα χρέη βιομηχανοποιώντας τους πλανήτες σε βαθμό εξαθλίωσης.
Φυσικά, υπάρχουν αυτοί που διαφωνούν, αυτοί που διαμαρτύρονται. Αυτοί που βλέπουν την μεγάλη εικόνα και συνειδητοποιούν ότι ο δρόμος που ακολουθείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα είναι μονόδρομος και οδηγεί σε αδιέξοδο. Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς ανήκουν στους πλανήτες που είτε έχουν "αγοραστεί" είτε πρόκειται να "αγοραστούν" και τα κίνητρά τους αμφισβητούνται από τους έχοντες την ισχύ σε επικοινωνιακό επίπεδο. Τα ΜΔΕ (Μέσα Διαστημικής Ενημέρωσης) κάνουν τη μελετημένη προπαγάνδα και κανείς δεν καταλαβαίνει τι γίνεται μέχρι να συμβεί στον πλανήτη του, αν όχι στην χώρα του, αν όχι στην πόλη του, αν όχι στην ίδια του τη βεράντα. Οι διαμαρτυρόμενοι παραβλέπονται μεν ως αδαείς όταν επιδιώκουν διάλογο, διαπραγματεύσεις ή έστω μια οποιαδήποτε συμμετοχή, κατονομάζονται δε τρομοκράτες όταν αντιτίθενται με βία στην βίαιη αρπαγή και καταστροφή των ιδιωτικών και δημόσιων περιουσιών.
Δεν άργησε να έρθει η σειρά της Γης. Οι πολιτικοί μας πούλησαν τον πρώτο και πλέον ταλαιπωρημένο πλανήτη της ανθρωπότητας χωρίς δεύτερη σκέψη και φυσικά ούτε η χώρα μας έφερε αντίρρηση. Και ούτε που πήρα είδηση τι γινόταν κι εγώ μέχρι που ήταν ήδη αργά. Η Αθήνα ρημάζεται από πύρινες σφαίρες καθώς οι κεφαλαιοκράτες επιχειρούν να δώσουν γρήγορο τέλος στις διαμαρτυρίες του πλανήτη που έχουν ήδη αγοράσει. Αλλά ποιος να μας ακούσει; Είμαστε μια ακόμη περίπτωση "οπισθοδρομικών", "μονόχνωτων" αμόρφωτων. Μια ακόμη περίπτωση που, όπως τόσες φορές, με τόσες διαφορετικές εκφάνσεις, έχει χρησιμοποιηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός για να δικαιολογήσει το δικαίωμα μιας ομάδας ανθρώπων, των "πολιτισμένων", να επιλέξει πώς θα ζει μια άλλη ομάδα, οι "απολίτιστοι". Και απόρησα. Γιατί τους αφήνω να μιλάνε, να κανονίζουν για μένα; Γιατί τους άφησα να κάνουν ό,τι θέλουν με τα σπίτια των άλλων, γιατί τους άφησα να φτάσουν μέχρι το δικό μου σπίτι για να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει να διαφωνήσω; Και γιατί, γιατί δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε πιο αρμονικά;
Αυτά. Δηλαδή, τι να πω, ίσως πρέπει να κόψω τον ύπνο, γιατί κοιμάμαι, δεν κοιμάμαι, ησυχία δεν βρίσκω.
