Στο βουνό του Παραδείσου
πιάστηκε ένα πουλί
Τα φτερά του ήτανε αίμα
η καρδιά του ήταν χρυσή
το τραγούδι του κουράγιο
κι ελπίδα δίνει μαγική
Ένα αστέρι πέφτει κάτω
πλάι στ' όμορφο πουλί
Φλόγα ανάβει στο κορμί του
καίει το γιο της μουσικής
κι απ' τις στάχτες βγαίνει πάλι
ο νεοσσός της χαραυγής
Πάνω στον αέρα γράφω
του Φοίνικα το μυστικό
Τ' όνειρο είναι η αγάπη
το νερό ειναι η ζωή
κι η φωτιά που μας τυλίγει
πάντα θα 'ναι σκοτεινή
Τ' όνειρο είναι η αγάπη
το νερό είναι η ζωή
και σαν η φλόγα θα μας κάψει
η αναγέννηση θα 'ρθει
Η αναγέννηση θα 'ρθει...
Πόσες φωτιές πέρασαν από πάνω μας;
Πόσες φωτιές πέρασαν από μέσα μας;
Πόσες φλόγες ταΐστηκαν με το δέρμα μας, την καρδιά μας... με την ψυχή μας την ίδια;
Αλλά δεν καΐκαμε...
Αλλάξαμε.
Και η φωτιά πια είναι δική μας. Εμείς την δημιουργούμε, εμείς την ορίζουμε.
Και δεν μας καίει πια... Μας ανανεώνει. Μας τελειοποιεί.
Μας αναγεννά.
Ας θυμόμαστε, πάντα, ότι η επιλογή είναι και δική μας: θα καούμε ή θα σφυρηλατηθούμε;
Στην αναγέννηση τη δική μου και όλων όσοι την αναζητούν...
