Δημιουργήσαμε τη γλώσσα, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε την επικοινωνία μας λίγο παραπέρα. Αντί απλά να σου δείχνω τα πράγματα γύρω μας, δημιούργησα μια λέξη, ένα άκουσμα για το κάθε ένα. Τόσο για αυτά που βλέπουμε τώρα, εδώ, όσο και για οποιαδήποτε άλλα παρόμοια υπήρξαν ή θα υπάρξουν ή και που μπορώ να σχηματίσω απλά στο μυαλό μου. Το κάναμε για διευκόλυνση αυτό, θυμάσαι; Για να μπορούμε να επικοινωνούμε πιο εύκολα, πιο γρήγορα, πιο αποδοτικά. Και γιατί εκτός από τα υλικά πράγματα αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και άλλα πράγματα, πώς να το πω, αφηρημένα. Και θέλαμε να μοιραστούμε τις σκέψεις αυτές. Πώς να σου δείξω, όμως, ότι σκέφτομαι το Χθες ή το Αύριο; Πώς να σου δείξω την Ελευθερία; Πώς να σου δείξω την Ντροπή; Αυτά δεν μπορώ να στα δείξω με το δάχτυλό μου, να σου πω "Να, κοίτα! Αυτό είναι ένα Χτες!" ή "Να! Αυτό εδώ είναι μια Ελευθερία!".
Γι' αυτό επινοήσαμε τη γλώσσα, για να ανταλλάζουμε άπειρα και απείρως πολύπλοκα νοήματα. Αντί απλά να μου δείχνεις ένα δέντρο κι εγώ να μην ξέρω αν εννοείς το συγκεκριμένο δέντρο, ένα οποιοδήποτε δέντρο, το είδος του δέντρου, ένα δέντρο που είδαμε κάποια άλλη στιγμή μαζί ή που το είδες μόνος σου, αν θες να με ρωτήσεις πόσο καιρό υπάρχει ή πόσο θα ζήσει ακόμα ή πόσο ψηλό είναι ή πόσο ψηλό θα γίνει ή αν έχει καλό ξύλο...
Οι λέξεις, ωστόσο, έχουν καταλήξει πια να είναι για τις έννοιες ό,τι είναι μια επιταγή για ένα χρηματικό ποσό. Το να υπογράψεις μια επιταγή δε θέλει τίποτα, μόνο λίγο μελάνι και χαρτί, το αν μπορείς να την καλύψεις, όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Παρατηρώ τους ανθρώπους και βλέπω "ακάλυπτα" λόγια παντού. Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς, όπως μας βολεύει καλύτερα. Τα θετικά τα λέμε όταν μας συμφέρουν, τα αρνητικά για να πληγώσουμε. Το αν εννοούμε τίποτα απ' αυτά έχει πια δευτερεύοντα ρόλο, αν έχει έστω κι αυτόν.
Αλλά τι νόημα έχει η γλώσσα αν διαστρεβλώνουμε τα νοήματα των λέξεων;
Γιατί τα έχουμε μπλέξει έτσι, δεν καταλαβαίνω. Πόσο απλό θα ήταν να λέγαμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να κάναμε αυτά που λέγαμε, να ήμασταν αυτά που δείχναμε... Δε με ενδιαφέρει, στην τελική, αν κάποιοι κερδίζουν με την υποκρισία. Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί είναι ότι εξαιτίας της διάχυτης, ασταμάτητης, καθημερινής υποκρισίας, ο λόγος μου δεν έχει ισχύ, αντίκρυσμα. Οι λέξεις-επιταγές μου θεωρούνται αυτόματα ακάλυπτες. Δεν μπαίνεις ούτε καν στον κόπο να ελένξεις το υπόλοιπο του ψυχικού μου λογαριασμού. Και πώς να σου δείξω ότι αυτό που λέω εννοώ; Όταν κάθε μέρα ακούς "δωρέαν" και μετά σου ζητάνε να πληρώσεις, όταν σου λένε "σ' αγαπώ" και μετά σε προδίδουν, πώς να σου δείξω ότι δεν προσπαθώ να σε μπερδέψω, να στη φέρω, να σε κερδίσω; Αφού έτσι έχεις συνηθίσει. Αφού έτσι έχεις μάθει.
Η Ειλικρίνεια είναι κι αυτή αφηρημένη και δεν μπορώ να σου αποδείξω ότι είναι παρούσα δείχνοντάς την με το δάχτυλο. Γι' αυτό υπάρχει, βέβαια, η λέξη "ειλικρίνεια", για να τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να αναφερθούμε στην κατάσταση ταύτισης του Είναι και του Φαίνεσθαι. Αλλά αφού έχουμε διαστρεβλώσει την έννοια τόσων άλλων λέξεων, πώς να μείνει ακέραιη η έννοια της Ειλικρίνειας; Άρα καταλαβαίνεις πόσο μάταιο είναι να σου πω ότι είμαι ειλικρινής, πόσο περισσότερο θα σε επιβεβαιώσει αυτή μου η δήλωση αντί να σε καθησυχάσει...
Άρα δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω. Μπορώ απλά να λέω αυτό που σκέφτομαι, να κάνω αυτό που λέω και να ελπίζω ότι θα υπάρξει κάποιος που θα καταλάβει...
