Σεπτέμβριος

Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στον αέρα του Σεπτεμβρίου. Όταν περνάει από κάποιο παράθυρο -κυρίως από εκείνο όπου χτυπάω το κεφάλι μου μέρα παρά μέρα όταν ξυπνάω- το αναγνωρίζω. Μου θυμίζει κάτι που δε θυμάμαι πια ή ίσως δεν υπήρξε ποτέ κάτι και όλα ξεκίνησαν όταν μια φορά νόμισα ότι μου θύμισε κάτι.

Υπάρχει, τέλος πάντων, μια ανακούφιση σ' αυτόν τον αέρα, σαν να χαίρομαι που επιβίωσα από άλλο ένα καλοκαίρι. Αλλά και μια μελαγχολία, ίσως σαν να έχω χάσει άλλη μια ευκαιρία.
Υπάρχει μια προσμονή για βροχή και χιόνι, μα περισσότερο απ' όλα για σύννεφα. Είναι όμορφος και απαραίτητος ο ήλιος, αλλά και τόσο απόλυτος. Το άμεσο φως του κάνει τα πάντα να φαίνονται αδιαμφισβήτητα και άκαμπτα. Υπάρχει, όμως, εκείνη η συννεφιά, όχι η σκοτεινή, αλλά η λευκή, που μοιράζει το φως ομοιόμορφα και δίνει στο χώρο μια μυστηριακή υφή. Χαϊδεύει τα πράγματα, αντί να επιβάλλεται σε αυτά.
Και τότε ξυπνάω από τη νάρκη της ισοπεδωτικής πραγματικότητας και ζω σε μια παράλληλη έκδοσή της, όπου ο χρόνος κυλά πιο αβίαστα και υπάρχει νόημα και σκοπός στα πάντα. Και τότε ονειρεύομαι. Και αναπνέω ξανά.
Αναπνέοντας αυτόν τον αέρα, αναπνέοντας το όζον μιας βροχερής μέρας, προσπαθώ να καταλάβω τι μου θυμίζει, τι έχω ξεχάσει εδώ και καιρό, απ' όσο νιώθω. Και συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει να ζω. Ή ίσως δεν έμαθα ποτέ. Νιώθω πως θα έπρεπε να ξέρω από ένστικτο να ζω, αλλά δεν ξέρω. Όταν αφήνομαι, όταν δεν προσπαθώ ενεργά, πέφτω σε νάρκη, λιώνω σε μια άβουλη πνευματική μορφή. Το να ζω είναι για μένα σαν να προσπαθείς να κρατηθείς ξύπνιος ενώ νυστάζεις αφόρητα: εκνευριστικά δύσκολο και κουραστικό και καταδικασμένο να αποτύχει, εν τέλει, όσο κι αν προσπαθήσεις. Αλλά ό,τι μετράει για μένα είναι εκεί, δίπλα στη συνειδητότητα κι όσο πιο πολύ μένω μακριά της τόσο αγανακτώ.
Τα σύννεφα, όμως, με φέρνουν πιο κοντά. Τα σύννεφα μου θυμίζουν. Και με την υπενθύμιση αυτή έρχεται και η αίσθηση της ευκαιρίας. Μιας ακόμα ευκαιρίας για μια ακόμα νέα χρονιά. Για μια ακόμα νέα, συνειδητή αρχή.