Δάσκαλοι και Γιατροί

Ίσως δεν είναι εμφανής ο λόγος που τους έχω βάλει δίπλα δίπλα. Κι έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σίγουρη ότι ο λόγος αυτός είναι... λογικός.

Για δώδεκα χρόνια το σχολείο ήταν ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου. Το μάθημα ήταν σημαντικό μέρος του σχολείου. Ο δάσκαλος ή ο καθηγητής ήταν σημαντικό μέρος του μαθήματος. Άρα για δώδεκα χρόνια ο δάσκαλος ή ο καθηγητής ήταν σημαντικό μέρος της ζωής μου! (Ο συλλογισμός είναι λάθος, ελπίζω να το παρατηρήσατε!)

Τέλος πάντων, πολλές φορές είχα αναρωτηθεί τι είναι αυτό που κάνει έναν δάσκαλο καλό. Αυτό που πάντα μου ερχόταν (και εξακολουθεί να μου έρχεται) πρώτο στο μυαλό είναι "Να είναι καλός άνθρωπος". Επειδή οι περισσότεροι κακοί δάσκαλοι είναι και κακοί άνθρωποι, μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι η καλοσύνη δεν είναι ικανή συνθήκη: γνώρισα κάποιους καλούς ανθρώπους που ωστόσο δεν ήταν καλοί δάσκαλοι. Τους έλειπαν γνώσεις, εμπειρία, μεταδοτικότητα κλπ.

Άρχισα να διερευνώ, λοιπόν, το κατά πόσον η καλοσύνη είναι αναγκαία τουλάχιστον συνθήκη. Υπήρχαν δάσκαλοι οι οποίοι είχαν πολλές γνώσεις και καλή οργάνωση, αλλά αντιμετώπιζαν υποτιμητικά τους μαθητές τους. Αυτοί οι δάσκαλοι είχαν αναμφισβήτητα αποτελέσματα.

Αλλά ο σκοπός της μάθησης αγιάζει τα μέσα; Είναι το ίδιο να μάθεις κάτι με κίνητρο την περιέργεια και το ενδιαφέρον και το ίδιο να το μάθεις γιατί φοβάσαι τι θα γίνει αν δεν το μάθεις;

Η υγεία είναι προφανώς σημαντικό μέρος της ζωής μου. Μέχρι να τελειώσω το σχολείο είχα επισκεφτεί διάφορους γιατρούς για μένα ή για κάποιο κοντινό πρόσωπο. Ήταν λογικό, λοιπόν, να αρχίσω να αναρωτιέμαι τι κάνει έναν γιατρό καλό. Και φυσικά αυτό που πάντα μου ερχόταν (και εξακολουθεί να μου έρχεται) πρώτο στο μυαλό είναι "Να είναι καλός άνθρωπος". Επειδή οι περισσότεροι κακοί γιατροί είναι και κακοί άνθρωποι, μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι η καλοσύνη δεν είναι ικανή συνθήκη: γνώρισα κάποιους καλούς ανθρώπους που ωστόσο δεν ήταν καλοί γιατροί. Τους έλειπαν γνώσεις, εμπειρία, κρίση κλπ.

Άρχισα να διερευνώ λοιπόν το κατά πόσον η καλοσύνη είναι τουλάχιστον αναγκαία συνθήκη. Υπήρχαν γιατροί οι οποίοι είχαν πολλές γνώσεις και πλούσια εμπειρία, αλλά αντιμετώπιζαν υποτιμητικά τους ασθενείς τους. Αυτοί οι γιατροί είχαν αναμφισβήτητα αποτελέσματα.

Αλλά ο σκοπός της υγείας αγιάζει τα μέσα; Είναι το ίδιο να σε θεραπεύσει σωστά ένας γιατρός που σε αντιμετωπίζει σαν να είσαι κατώτερος και το ίδιο ένας που θα σου δείξει σεβασμό και ευγένεια;

Η πραγματική δοκιμασία της λογικής μου έγινε, όμως, μετά το σχολείο. Στην Ιατρική η ζωή μου ορίζεται από καθηγητές-γιατρούς. (Τρέχα γύρευε, δηλαδή.) Στην Ιατρική, λοιπόν, κατάλαβα τι κοινό βρίσκω ανάμεσα στις δύο αυτές ιδιότητες και στην αναζήτηση της σχέσης της καλοσύνης με επιτυχία στην κάθε μια. Βρήκα γιατί θεωρώ την καλοσύνη αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία και στον έναν και στον άλλον τομέα, καθώς και την αντιστοιχία μεταξύ τους:

Πώς θα γεμίσεις το μυαλό, όταν αδειάζεις την καρδιά;

Και πώς θα γιατρέψεις το σώμα, όταν πληγώνεις την ψυχή;