Έχω να κάνω μια εξομολόγηση... Υπάρχει κάτι που πιθανόν δεν ξέρετε για μένα: Δεν μου αρέσει καθόλου ούτε να ζητάω ούτε να μου κάνουν χάρες. Καθόλου. Αλλά σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση.Φυσικά, δεν έχετε καμία υποχρέωση να μου την παραχωρήσετε αυτήν την χάρη, εφόσον δεν έχετε γενικά καμία υποχρέωση απέναντί μου. Ωστόσο, μη βιαστείτε να με προσπεράσετε. Δώστε μου μία ευκαιρία να σας εξηγήσω. Για παράδειγμα, αφήστε με να σας προλάβω και να σας πω ότι δεν κοστίζει τίποτα αυτή η χάρη.
Ή, καλύτερα, το κόστος δεν ανήκει στο συνηθισμένο είδος κόστους, το χρηματικό. Επιπλέον, δεν ανήκει ούτε στο δεύτερο πιο συνηθισμένο είδος κόστους, σε αυτό της αξιοπρέπειας.
Το κόστος που παίρνω το θάρρος να σας ζητήσω να υποστείτε είναι από τα πιο ασυνήθιστα. Η χάρη που θα σας ζητήσω κοστίζει σε συνήθεια.
Γιατί περί συνήθειας πρόκειται, τελικά, η σπανιότατα ενός χαμόγελου.
Εν συνεχεία της προηγούμενής μου καταγραφής, θα ήθελα να ξαναεπισημάνω ότι, όταν κάτι πάει στραβά, δεν θα ισιώσει, δεν θα διορθωθεί, ούτε θα ξεγίνει όσο και για όσο και να στενοχωρηθούμε. Δεν σημαίνει ότι σας προτείνω να μην στενοχωρηθείτε ποτέ ξανά και για τίποτα. Έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο δεν γίνεται και ίσως δεν θα έπρεπε και να γίνει. Είναι υγιές να επισκεπτόμαστε το αντίστοιχο συναίσθημα με την αντίστοιχη αφορμή. Επομένως, ναι, κάποιες φορές θα στενοχωριόμαστε.
Ωστόσο, εγώ δεν βλέπω τους ανθρώπους να στενοχωριούνται κάποιες φορές. Βλέπω ανθρώπους που είναι τον περισσότερο καιρό στενοχωρημένοι. Τη μία γιατί δεν έχουν δουλειά, την άλλη γιατί δεν τους αρέσει η δουλειά που έχουν, έπειτα επειδή δεν έχουν σχέση, στη συνέχεια επειδή η σχέση τους τους έχεις κουράσει.
Δεν υποτιμάω τη δύναμη του να μην έχεις αυτό που θέλεις και/ή να μην θέλεις αυτό που έχεις. Γνωρίζω πολύ καλύτερα απ' όσο μπορείτε να φανταστείτε την ισχύ της ανεκπλήρωτης, έρμαιης, άστεγης επιθυμίας.
Αλλά, η δική μου εμπειρία με έχει μάθει το εξής: δεν έχει νόημα να ζεις τη ζωή περιμένοντας διαρκώς κάποιο επόμενο στάδιο. "όταν τελειώσω το σχολείο θα ηρεμήσω", "αν δεν πάρω το πτυχίο δεν θα ησυχάσω", "αφού δεν βρίσκω με τίποτα δουλειά, πώς να είμαι ευχαριστημένος;", "μέχρι να κάνω μια σχέση δεν θα ισορροπήσω", "πρέπει να ξεπεράσω την τελευταίο μου έρωτα για να μπω στο παιχνίδι".
Η κάθε μία πρόταση κρύβει βαθειές ανθρώπινες αλήθειες. Αν εξαντλούμε, όμως, τους εαυτούς μας με αυτόν τον τρόπο, ζώντας μονίμως στην ανησυχία, δεν αξιοποιούμε στο έπακρο τις δυνατότητές μας. Ίσως πράγματι ο τρόπος ζωής μας να είναι "αφύσικος" ως προς τα επίπεδα άγχους. Δεν είναι αυτή, όμως, η ώρα να κάνω αυτή τη συζήτηση. Αυτή είναι η ώρα που θα σας ζητήσω τη χάρη που λέγαμε.
Χαμογελάστε!
Όχι ψεύτικα ή εξαναγκασμένα, απλά επιτρέψτε στον εαυτό σας να μην ανησυχεί συνέχεια. Χαμογελάστε στους δικούς σας ανθρώπους, στο γειτονικό τραπέζι στην καφετέρια, στον οδηγό του λεωφορείου. Θα σας εκπλήξει το πόσο σπάνια οι άνθρωποι αφήνουν ένα χαμόγελο ανανταπόκριτο. Όσο κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι ή απογοητευμένοι κι αν είναι, οι περισσότεροι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, δέχονται ευπρόσδεκτα ένα χαμόγελο. Για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγη αποδοχή, λίγη θετικότητα.
Αλλά όλα αυτά τα συνοψίζει πολύ καλύτερα ο αγαπητός Bobby McFerrin...
