Missing

I miss you when I wake up. I open my eyes and find the ceiling staring at me questioningly. It wordlessly asks me where you are. I don’t know what to say. I just get up and away from its stare.
I miss you when I walk. The city buzzes around me; a fugue of cars and people’s noises. Every street light, every pavement, every window of every building asks me where you are, but I don’t know what to say. I just go a little faster and leave their voices behind.
I miss you when the night falls. My pillow whispers to me while I try to fall asleep. It wonders where you are. And I don’t know what to say, so I just try to ignore it and welcome sleep when it comes.
I miss you when it rains. The rain sings to me, caresses the streets, the rooftops, the trees and the frightened birds like confused violins. It asks me where you are, and I have no idea what to say. I just shut the windows.
I miss you when it’s sunny. The sun looks down on me, and demands to know where you are. I really don’t know what to say. I just look away, with tears in my eyes.
I miss you when I’m surrounded by people. Their voices tell me one thing, but their presence quite another. It’s the same question: Where are you? I have nothing to say. I just turn around and leave.
I miss you when I am alone. Free from the wonderment of everything else, I can hear my own questioning. Myself asks me where you are. And there really is nothing to say. But I cannot get away from myself. I cannot leave me behind. I cannot look away or turn around or shut me out.

And I remind them all that it’s not that I can’t, that I won’t or even that I shouldn’t look for you - and I truly, really shouldn’t look for you. It’s just that I can’t, I won’t and I shall not find you. Because you cannot find what does not exist.

They don’t understand. I don’t, either.
And so I keep missing you. Unreasonably, inexcusably, and pointlessly, as well as undeniably…

…I miss you…

Magic

I turned the last page of the book, relief and dissatisfaction washing over me in alternating waves.

Most people watch movies, read books, listen to music. I don't. I live them. Maybe you're thinking that that's hardly strange or uncommon. If you are, then you don't really understand what I mean by "live".
I don't mean that I'm simply influenced by them; I mean that I immerse in them; I dissolve in them; I become one with them. And when I'm done with them (they 're actually more done with me than I am with them) my pieces get scattered around, like sand blown away by violent winds. It takes them so much time to find each other afterward (it's actually easier to melt into another dream while I'm still in pieces, rather than spend so much effort to put myself together again. After all, it's only a matter of time before I lose myself in yet another world, so why bother becoming whole first? I save myself quite some time and energy that way). And still, torn apart though I am after every journey, there's no denying the joy, the fulfillment I feel. It's all very contradictory.

I suppose that this is something like falling - again and again - in an impossible love and having - again and again - your heart broken. Because these love stories can't have a happy ending. They only have half of that: an ending. They end for you, and they leave you all alone, no matter how much joy they gave you, no matter how much you loved them. They can't commit to you. They can't exist for you. They 're doomed love stories. And between you and them you are the only one whose heart can be broken. So, that's the heart that breaks; yours. But how could you blame these worlds for wanting to go on on their own? They have that right. You can't ask them to hang around just for you, they have more important things to do.
You know that from the beginning, but you 're unable to turn your back on them. Every minute of it, every second of it, you know it's only a matter of time before it's over, but even so you see it through. You make the journey. You live. You love. Then the end comes and you perish again.
But either too soon or too late - it's hard to tell - you fall again. You don't do anything to prevent this. In fact, most of the times you look for it.

I've dreamed and dreamed and dreamed. Each new world a new obsession. And I've lost myself again and again in the folds of the music of yet another song, or the pages of yet another book. And the end of every book is another heartbreak. The end of every song is another loss.

And I get scattered again.

But, before that inevitable end, I have the time of my life. I live like I've never lived before, finding myself revolting against an oppressive regime, or climbing the highest mountain, or becoming a great writer, or finding an exquisite love, or conversing with ancient philosophers, or future geneticists, or powerful wizards of a parallel reality. Exceeding everybody's expectations - mine included. Being thrown into an ocean of difficulties and surviving against the odds. Making the difference. Finding myself worthy. And seeing my hopes come through.
How many times have I wished I could join a fantastic world? Too many to remember. But every time these worlds were more real to me than the real world. Each time it's been more difficult to convince myself that the real world does hold some wonders for me. For the few things about reality that could make me want to commit myself to it, though simple and hardly elaborate, seem to evade me. Maybe they pass me by because they feel my reluctance to walk on the ground rather than close my eyes and fly with my mind. That would be almost welcome, because it would have to do with my choices rather than my making. But I think that it's the other way around; I'm passing on reality because reality has already passed on me.

So, there's just no way around this:
I am a fiction addict. Reality's never been enough for me.

And so fiction is my reality.

I enjoy the company of my imaginary heroes. I submerge into the magic of an imaginary world. And I am whole there. I don't miss anything, other than a true place there.
That is the only thing that dispirits me; the one-way nature of this experience. I cannot influence these worlds, as they 're influencing me. I cannot help, I cannot contribute. I cannot thank my heroes, and curse my enemies. I cannot warn, threat, or encourage. I'm nothing more than a spectator, meant to observe helplessly as the events take place and the stories unfold themselves.
And do I feel so much different when it comes to my story? Don't I feel helpless and lost as I'm being thrown around by my reality? It doesn't really matter. I'm not really real, so how real can my reality be?

And so, here I am, having finished another book, or - more accurately - having another book being finished with me. Here I am, rejected by another world I can't join. Here I am, as unsatisfied with my reality and as enchanted by the magic of the imaginary as I always have been. Here I am, between worlds again...

Here I am, without regrets, or hard feelings, or second thoughts, or doubts...

...in search of another source of magic...

Ευκαιρίες

Το Ποτάμι της Ευκαιρίας είναι ένα ορμητικό ρέμα.

Κάποιες φορές είσαι Αναζητητής που κάθεται στις όχθες του, απ' όπου μπορείς να βλέπεις τις Ευκαιρίες να περνούν. Ευκαιρίες κάθε τύπου, ευκαιρίες για δουλειές, ευκαιρίες για αγορές, ευκαιρίες για διασκέδαση, ευκαιρίες για ανθρώπους... ευκαιρίες ζωής.
Κάποιες είναι αδιάφορες για το αν θα πιαστούν ή όχι. Έχουν παραιτηθεί και απλώς αφήνονται να παρασύρονται από το ρεύμα. Δεν σε δυσκολεύουν περισσότερο από αυτό, αλλά ούτε και σε διευκολύνουν. Πρέπει μόνος σου να αποφασίσεις ότι τις θέλεις και να κάνεις την κίνησή σου. Πρέπει να καταφέρεις να τις πιάσεις και να τις τραβήξεις έξω απ' το νερό.
Άλλες κολυμπούν στο ρεύμα, χωρίς να κοιτάζουν ούτε για λίγο προς τα πίσω. Αυτές δεν θέλουν να πιαστούν, είτε από κανέναν είτε συγκεκριμένα από εσένα. Αυτές είναι και οι πιο δύσκολες να πιάσεις. Πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για μεγάλη προσπάθεια, γιατί η Ευκαιρία θα προσπαθήσει να σου ξεφύγει. Κι αν καταφέρεις να την πιάσεις, θα τινάζεται και θα παλεύει, θα σε χτυπάει. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να καταφέρεις να βγάλεις μια Ευκαιρία ενάντια στη θέλησή της. Πρέπει να την θέλεις πολύ.
Οι πιο σπάνιες είναι οι Ευκαιρίες που κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα. Οι Ευκαιρίες που θέλουν να πιαστούν, είτε από οποιονδήποτε είτε συγκεκριμένα από εσένα. Οι Ευκαιρίες αυτές, θα σε φωνάξουν μόλις σε δουν, θα προσπαθήσουν να σε πλησιάσουν, θα κάνουν ό, τι μπορούν για να σε βοηθήσουν να τις πιάσεις. Στην ουσία δεν βοηθούν εσένα. Βοηθούν εσάς. Και τους δυο σας, δηλαδή, σαν μία οντότητα. Βέβαια, μπορεί εσύ να μην τις θες. Δεν μας φαίνονται όλες οι ευκαιρίες σαν Ευκαιρίες. Και τότε πρέπει να επιλέξεις αν θα την αγνοήσεις ή αν θα την βγάλεις από συμπόνοια.
Όλες αυτές είναι ειλικρινείς. Υπάρχουν, όμως, και αυτές που υποκρίνονται. Οι Ευκαιρίες-παγίδες. Κάποιες που στην αρχή θα δείξουν ότι σε έχουν ανάγκη, που θα σε φωνάξουν για να σου τραβήξουν την προσοχή, που θα τις δεις να κολυμπούν αγωνιωδώς στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην όχθη σου. Κι εσύ θα τις πιστέψεις, θα φοβηθείς για αυτές, θα θελήσεις να κάνεις τα πάντα για τις βγάλεις από το υδάτινο μαρτύριό τους. Μόλις, όμως, τις πιάσεις από το χέρι και τις βγάλεις από το νερό, αυτές φεύγουν, κυρίες. Και εσύ μένεις με την απορία τι έγινε, καθώς τις βλέπεις να πηγαίνουν πιο κάτω, σε έναν άλλο Αναζητητή και να φεύγουν μαζί του. Ίσως κάποιες από αυτές απλώς αλλάζουν γνώμη και δεν είναι ότι πράγματι ήθελαν να σε εκμεταλλευτούν. Αυτές, όμως, θα σου ζητήσουν μια συγνώμη. Θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα δεις την μετάνοια, τη θλίψη που τους προκαλεί η γνώση ότι σε πλήγωσαν. Αλλά ακόμα και αυτές οι Ευκαιρίες δεν είναι οι πιο επικίνδυνες, επειδή πράττουν σύμφωνα με το συμφέρον τους, κάτι το οποίο μπορείς να καταλάβεις, άρα και, αν όχι να προβλέψεις, τουλάχιστον να γνωρίζεις ότι είναι πιθανό.
Υπάρχουν, όμως, και άλλες μη ειλικρινείς Ευκαιρίες. Κάποιες που ενώ θέλουν να τις πιάσεις, είτε κάνουν πως είναι αδιάφορες, είτε σε αποφεύγουν, όπως κάνουν εκείνες που δεν θέλουν να πιαστούν. Αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσεις. Και, για την ακρίβεια, είναι καλύτερο να μην τις αναγνωρίσεις. Γιατί αν δεν τις αναγνωρίσεις, τότε απλώς θα νομίσεις ότι δεν σε ήθελαν. Μπορεί να απογοητευτείς, αλλά τι άλλο να κάνεις; Θα το αποδεχτείς. Ενώ αν καταλάβεις ότι σε θέλουν, θα δυσκολευτείς πολύ να καταλάβεις οτιδήποτε άλλο. Θα αμφισβητείς διαρκώς τον εαυτό σου, θα μπερδεύεσαι όλο και περισσότερο στην προσπάθειά σου να συμφιλιώσεις την αντίθεση πρόθεσης και πράξης της Ευκαιρίας. Και επειδή δεν υπάρχει κάτι το οποίο φαίνεται να κερδίζει η Ευκαιρία με αυτήν την ασυνεπή συμπεριφορά, σε παραπλανεί και νομίζεις οτι πρόκειται για αναποφασιστικότητα ή σύγχυση. Αυτές, λοιπόν, είναι οι πιο επικίνδυνες, επειδή ο αποκλειστικός τους σκοπός είναι να σε μπερδέψουν και για όσο θα τις ακολουθείς, θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να σε έχουν στο τόσο όσο: τόσο όσο να τροφοδοτούν το ενδιαφέρον σου και τίποτα παραπάνω.

Ωστόσο, δεν είσαι πάντα Αναζητητής. Κάποιες φορές είσαι κι εσύ μια Ευκαιρία που κολυμπάει στο ποτάμι.
Κάποιοι Αναζητητές αδιαφορούν για το αν θα σε πιάσουν ή όχι. Έχουν παραιτηθεί και απλώς κάθονται στην όχθη. Πρέπει μόνος σου να αποφασίσεις αν θέλεις να βγεις για αυτούς και να κάνεις την κίνησή σου, αλλά αν τα καταφέρεις να τους φτάσεις, θα σε πάρουν μαζί τους.
Άλλοι στέκονται χωρίς να κοιτούν το νερό. Αυτοί δεν θέλουν την Ευκαιρία, είτε καμία είτε συγκεκριμένα εσένα. Αυτοί είναι οι πιο δύσκολοι να τους πείσεις να σε βγάλουν. Πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για μεγάλη προσπάθεια, γιατί αυτοί θα σε αποφεύγουν. Κι ακόμα και μόνος σου αν καταφέρεις να βγεις, δεν θα σε πάρουν εύκολα μαζί τους. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να καταφέρεις να σε δεχτεί ένας Αναζητητής που δεν θέλει την Ευκαιρία σου. Πρέπει να θέλεις πολύ να τον ακολουθήσεις.
Οι πιο σπάνιοι, είναι οι Αναζητητές που βουτούν στο νερό όταν σε δουν. Οι Αναζητητές που θέλουν να πιάσουν την Ευκαιρία, είτε οποιαδήποτε είτε συγκεκριμένα εσένα. Αυτοί θα σε φωνάξουν μόλις σε δουν, θα προσπαθήσουν να σε πλησιάσουν, θα κάνουν ό, τι μπορούν για να σε βοηθήσουν να βγεις μαζί τους. Στην ουσία δεν βοηθούν εσένα. Βοηθούν εσάς. Και τους δυο σας, δηλαδή, σαν μία οντότητα. Βέβαια, μπορεί εσύ να μην τους θες. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ως Ευκαιρίες για όλους τους Αναζητητές. Και τότε πρέπει να επιλέξεις αν θα τους αγνοήσεις ή αν θα τους αφήσεις να σε βγάλουν από κατανόηση.
Όλοι αυτοί είναι ειλικρινείς. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που υποκρίνονται. Οι Αναζητητές-παγίδες. Κάποιοι που στην αρχή θα δείξουν ότι ενδιαφέρονται, που θα σε φωνάξουν για να σου τραβήξουν την προσοχή, που θα τους δεις να κολυμπούν αγωνιωδώς, προσπαπώντας να σε προλάβουν πριν σε απομακρύνει το ποτάμι. Κι εσύ θα τους πιστέψεις, θα φοβηθείς μην τους χάσεις, θα θελήσεις να κάνεις τα πάντα για να τους βοηθήσεις να βγουν από το μαρτύριο της ατελείωτης αναζήτησής τους. Μόλις, όμως, σε φτάσουν και σε πιάσουν από το χέρι, θα κρεμαστούν από πάνω σου. Και αφού θα τους έχεις πάει μέχρι εκεί που τους βολεύει φεύγουν, κύριοι. Και εσύ μένεις με την απορία τι έγινε, ενώ τους βλέπεις να κολυμπούν προς μία άλλη Ευκαιρία, να την βγάζουν στη στεριά και να φεύγουν μαζί της. Ίσως κάποιοι από αυτούς απλώς αλλάζουν γνώμη και δεν είναι ότι πράγματι ήθελαν να σε εκμεταλλευτούν. Αυτοί, όμως, θα σου ζητήσουν μια συγνώμη. Θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα δεις την μετάνοια, τη θλίψη που τους προκαλεί η γνώση ότι σε πλήγωσαν. Αλλά ακόμα και αυτοί οι Αναζητητές δεν είναι οι πιο επικίνδυνοι, επειδή πράττουν σύμφωνα με το συμφέρον τους, κάτι το οποίο μπορείς να καταλάβεις, άρα και, αν όχι να προβλέψεις, τουλάχιστον να γνωρίζεις ότι είναι πιθανό.
Υπάρχουν, όμως, και άλλοι μη ειλικρινείς Αναζητητές. Κάποιοι που ενώ θέλουν να σε πιάσουν, είτε κάνουν πως είναι αδιάφοροι, είτε σε αποφεύγουν, όπως κάνουν εκείνοι που δεν θέλουν να σε πιάσουν. Αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσεις. Και, για την ακρίβεια, είναι καλύτερο να μην τις αναγνωρίσεις. Γιατί αν δεν τις αναγνωρίσεις, τότε απλώς θα νομίσεις ότι δεν σε ήθελαν. Μπορεί να απογοητευτείς, αλλά τι άλλο να κάνεις; Θα το αποδεχτείς. Ενώ αν καταλάβεις ότι σε θέλουν, θα δυσκολευτείς πολύ να καταλάβεις οτιδήποτε άλλο. Θα αμφισβητείς διαρκώς τον εαυτό σου, θα μπερδεύεσαι όλο και περισσότερο στην προσπάθειά σου να συμφιλιώσεις την αντίθεση πρόθεσης και πράξης του Αναζητητή. Και επειδή δεν υπάρχει κάτι το οποίο φαίνεται να κερδίζει ο Αναζητητής με αυτήν την ασυνεπή συμπεριφορά, σε παραπλανεί και νομίζεις οτι πρόκειται για αναποφασιστικότητα ή σύγχυση. Αυτοί, λοιπόν, είναι οι πιο επικίνδυνοι, επειδή ο αποκλειστικός τους σκοπός είναι να σε μπερδέψουν και για όσο θα τους ακολουθήσεις, θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να σε έχουν στο τόσο όσο: τόσο όσο να τροφοδοτούν το ενδιαφέρον σου και τίποτα παραπάνω.


Το Ποτάμι της Ευκαιρίας είναι ένα ορμητικό ρέμα, γεμάτο δίνες, γεμάτο από παρασυρόμενα βράχια και δέντρα. Γεμάτο Ευκαιρίες. Κάποιες φορές στέκεσαι στις όχθες του, ως Αναζητητής, και βλέπεις τις Ευκαιρίες που περνούν. Κάποιες φορές κολυμπάς στα νερά του, ως Ευκαιρία, και βλέπεις τους Αναζητητές στις όχθες.
Τα νερά του είναι επικίνδυνα. Και η επιλογή μόνο εν μέρει δική σου. Αναζητητής και Ευκαιρία είναι μία οντότητα.

Ο Αναζητητής κάνει την Ευκαιρία και η Ευκαιρία τον Αναζητητή.

Το αν και ποιες Ευκαιρίες και αν και ποιους Αναζητητές επιλέγεις σε καθορίζει.
Το αν και ποιες Ευκαιρίες και αν και ποιους Αναζητητές αφήνεις να σε επιλέξουν σε καθορίζει.
Το αν και ποιες Ευκαιρίες και αν και ποιους Αναζητητές απορρίπτεις σε καθορίζει.
Το αν και ποιες Ευκαιρίες και αν και ποιους Αναζητητές μπερδεύεις σε καθορίζει.

Αλλά αυτό που σε καθορίζει περισσότερο απ' όλα είναι οι λόγοι πίσω από αυτές τις επιλογές. Τα κίνητρά σου. Γιατί η επιλογή δεν είναι το σκέτο αποτέλεσμα μιας πράξης, αλλά και η διαδικασία με την οποία φτάνει κανείς εκεί.

Να το θυμάσαι αυτό όταν κάνεις τις επιλογές σου.