Οι Επιλογές

"Children see, children do."

Δεν μου είναι εύκολο να αποφασίσω τι θέλω να πω σχετικά με το παραπάνω βίντεο. Μιλάει τόσο πολύ απο μόνο του, που φοβάμαι ότι θα το αποδυναμώσω.

Μου έχουν πει πολλές φορές ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος αλλάζει, είτε τον αλλάζω εγώ είτε όχι, είτε το θέλω είτε όχι, είτε προς το "καλύτερο" είτε προς το "χειρότερο", αλλάζει. Πριν από εκατό χρόνια ήταν πολύ διαφορετικός, σε εκατό χρόνια θα είναι πολύ διαφορετικός. Είναι διαφορετικός ανάλογα με ποιο μέρος του κόσμου κατοικείς.

Και ο "κόσμος" δεν είναι κάτι έξω από εμάς, απλά κάτι πολύ περισσότερο από εμάς. Μας περιέχει. Και τον αποτελούμε. Και τον επηρεάζουμε. Ίσως όχι τόσο δραματικά όσο θα θέλαμε, αλλά τι ανώριμη αντίδραση, επειδή δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα όπως θέλουμε μέσα σε μια μέρα, να αποποιούμαστε της ευθύνης μας για αυτά που περνούν από το χέρι μας! Τι εύκολο να οχυρώνεσαι πίσω από τον "ρεαλισμό" με την ελπίδα ότι θα ξεφύγεις έτσι από το μερίδιό σου!

Και το κυριότερο... Είσαι ένας από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων και δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχεις. Αλλά για το παιδί σου, το γονιό σου, τα άτομα γύρω σου, πόση σημασία έχει η συμπεριφορά σου; Η απογοήτευσή μας για το ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μας οδηγεί στην πεποίθηση ότι δεν έχει σημασία το πώς θα συμπεριφερθούμε. Αφηνόμαστε έτσι στις εύκολες επιλογές και τις μιμήσεις χωρίς κριτική σκέψη, με αποτέλεσμα να τον χειροτερεύουμε κι όλας. Λίγο λίγο.

Το παραπάνω βίντεο είναι μια απλή επίδειξη καθημερινών στιγμών, όπου οι επιλογές μας πρωταγωνιστούν και κάθε άλλο παρά ασήμαντες είναι...

Ίσως, λοιπόν, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθήσω.
Ίσως δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθήσω να αλλάξω το δικό μου κόσμο, το μικρό αυτό γνήσιο υποσύνολο του Κόσμου που περιέχει το πολύ διψήφιο αριθμό στοιχείων-ανθρώπων.
Ίσως δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθώ να εμποδίζω όσους, είτε λόγω απληστίας, είτε λόγω αδιαφορίας, τον χαλάνε...

Tο ενυπνιάζεσθαι εστί φιλοσοφείν!

Σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα ξέρω ότι αυτό που ζω δεν είναι η πραγματικότητα. Έτσι όταν άρχισα μια μέρα να ονειρεύομαι ότι πετάω, ήξερα ότι το βλέπω στον ύπνο μου κι έτσι συγκεντρώθηκα στο να απολαύσω την πτήση μου. Καθώς πετούσα, όμως, σκέφτηκα να προσπαθήσω να επηρεάσω το όνειρό μου, ώστε ας πούμε, να πετάω πάνω από ένα όμορφο δάσος κι όχι πάνω από την πόλη. Μόλις το σκέφτηκα, άλλαξε το τοπίο και παρόλο που δεν έγινε ακριβώς όπως το φαντάστηκα, η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο (από την πόλη βρέθηκα σε ένα ωραίο τοπίο με εντυπωσιακά βουνά από κόκκινη πέτρα). Πήρα θάρρος, έτσι, κι άρχισα να προσπαθώ να αλλάξω κι άλλο το όνειρό μου.
Ένω κατάφερνα, όμως, να κάνω αλλαγές, δε μου ήταν εύκολο κι επίσης όσο πιο πολλά άλλαζα, τόσο πιο πολύ αντιστεκόταν το όνειρό μου. Ας πούμε, αν προσπαθούσα να πετάξω πιο ψηλά, ξαφνικά βρισκόμουν κάτω από ένα υπόστεγο που μου έκοβε το δρόμο για τον ουρανό ή αν ήθελα ήλιο, άρχιζε να βρέχει. Το όνειρό μου μετατράπηκε σε μια μάχη μεταξύ του συνειδητού μου και του υποσυνειδήτου μου.
Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν τελικά αυτό συμβαίνει και με τα εμπόδια που συναντάω στην πραγματική ζωή. Μήπως τελικά εμείς νομίζουμε ότι τα συναντάμε, ενώ στην ουσία τα δημιουργεί ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά μας; Μήπως τελικά τα εμπόδια της ζωής είναι το ίδιο μάταια και κατασκευασμένα όσο τα εμπόδια που με δυσκόλευαν στο όνειρο; Και πώς θα μπορούσα να μάθω να μην αυτοπεριορίζομαι, αφού τα εμπόδια μοιάζουν τόσο απτά;
Παράλληλα με αυτές τις σκέψεις, συνέχιζα τη μάχη με το υποσυνείδητό μου. Απελπίστηκα κάποια στιγμή και αναρωτήθηκα για ποιο λόγο το υποσυνείδητό μου αντιστεκόταν τόσο πολύ. Αφού είναι μέρος του εαυτού μου, γιατί δεν με άφηνε να κάνω αυτό που θέλω; Στο κάτω κάτω, τι είχε να χάσει με το να υποκύψει στη θέλησή μου; Και τώρα μάλιστα το είχα πιάσει και "απροετοίμαστο". Άρχισα να φοβάμαι ότι την επόμενη φορά που θα περίμενε την "επίθεσή" μου δε θα αρκούνταν στο να αντισταθμίζει τις κινήσεις μου, αλλά απλά θα με κράταγε συνεχώς σε κλειστούς χώρους.
Μετά, όμως, σκέφτηκα ότι δεν είχα λόγο να αντιμετωπίζω ως εχθρό το υποσυνείδητό μου. Ίσως δεν ήθελε απλά και μόνο να μου πάει κόντρα, ίσως ήθελε να μου πει κάτι. Στην αρχή η ιδέα μού φάνηκε γελοία ή καλύτερα αφελής, γεννημένη από την παιδική ανάγκη να πιστεύεις ότι όλοι έχουν το καλό μέσα τους. Τι χρήσιμο να έχει να σου πει ο ίδιος σου ο εαυτός όταν απλά σου πάει κόντρα;
Και μετά αναδύθηκε η απάντηση από τα βάθη του μυαλού μου. Το υποσυνείδητό μου μου έλεγε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ξεπεράσω τα εμπόδια, γιατί έτσι αποδέχομαι την ύπαρξή τους, αποδέχομαι ότι μπορούν να με εμποδίσουν. Αν πραγματικά θέλω να είμαι κυρίαρχος του ονείρου μου, δεν έχει νόημα να αποφεύγω ένα υπόστεγο, αλλά να περνάω από μέσα του, καταρρίπτοντας έτσι την ικανότητά του να με σταματήσει. Και πράγματι, βρέθηκα σε ένα κλειστό χώρο, αλλά αντί να ψάξω για πόρτες και παράθυρα, βούτηξα στο ταβάνι και πέρασα από μέσα του. Άρχισα να εξασκούμαι σε αυτή τη νέα τεχνική και κατάλαβα ότι αυτό πρέπει να κάνω και με τα εμπόδια στην αληθινή ζωή: πρέπει απλά να μην αποδέχομαι αξιωματικά την ικανότητά τους να με εμποδίζουν. Κι ένιωσα επιτέλους ότι είχα καταλάβει...
Και μετά απορώ γιατί δεν ξεκουράζομαι αρκετά όταν κοιμάμαι!

Ευθύνες και Πράξεις

Ένα πολύ σημαντικό μάθημα στη ζωή είναι το να μάθεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεών σου.

Κι ένα δεύτερο πολύ σημαντικό μάθημα στη ζωή είναι το να μάθεις να ΜΗΝ αναλαμβάνεις τις ευθύνες των πράξεων των άλλων!!

Μια ιδέα για τις ιδέες

Όλες οι ιδέες χρειάζονται ανθρώπους να τις υποστηρίζουν, γιατί μόνες τους οι ιδέες δεν υπάρχουν. Οι ιδέες παρασιτούν στο μυαλό μας, δεν επιβιώνουν μόνες τους, δεν έχουν καν υπόσταση μόνες τους. Γι' αυτό, όλες οι ιδέες με χρειάζονται. Εγώ διαλέγω ποιες θα ενστερνιστώ και ούτε σε αυτές δεν προσφέρω εύκολα μόνιμη κατοικία. Με τόση προσφορά, αναζητώ διαρκώς καλύτερες.

Δε χρειάζομαι τις ιδέες. Οι ιδέες χρειάζονται εμένα.

Τις ιδέες τις αντικαθιστώ χωρίς ενδοιασμούς ή τύψεις. Δεν έχω υποχρέωση απέναντι σε καμία ιδέα. Αντίθετα, έχω υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να διαλέγω, να κρατάω και να υποστηρίζω τις ιδέες που με εκφράζουν, για όσο με εκφράζουν.

Οι ιδέες μου δε με προσδιορίζουν. Εγώ προσδιορίζω τις ιδέες μου.

Οι ιδέες των άλλων δεν αποτελούν κίνδυνο για τις δικές μου ιδέες. Εκτός αν οι άλλοι δεν μπορούν να δεχτούν ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ιδέες. Και εκτός αν, εξ' αιτίας των άλλων ιδεών, κινδυνεύει η ακεραιότητα η δική μου ή άλλων. Με αυτές τις δύο προϋποθέσεις, όχι μόνο δε με πειράζει οι άλλοι να έχουν διαφορετικές ιδέες, αλλά και χαίρομαι να συζητάω μαζί τους, γιατί με την συζήτηση αποκαλύπτονται οι αδυναμίες των ιδεών. Και με τη γνώση των αδυναμιών έρχεται και η δημιουργία νέων ιδεών που μας εκφράζουν ακόμα περισσότερο.

Οι ιδέες μου είναι εντελώς διαπραγματεύσιμες, η ακεραιότητά μου δεν είναι καθόλου διαπραγματεύσιμη.

Δε φοβάμαι να αλλάζω ιδέες όταν σταματούν να με εκφράζουν.
Δε φοβάμαι να μην αλλάζω ιδέες όταν εξακολουθούν να με εκφράζουν.
Δε φοβάμαι να υποστηρίζω τις ιδέες που με εκφράζουν.
Δε φοβάμαι να ακούω τις ιδέες των άλλων και να επαναπροσδιορίζω τις δικές μου.

Αλλά όλα τα παραπάνω αποτελούν μια ιδέα. Έστω ότι κάποια στιγμή η ιδέα αυτή σταματήσει να με εκφράζει. Ας πούμε ότι σταματάω να θεωρώ τις ιδέες μου διαπραγματεύσιμες και δε θέλω να τις αλλάζω. Αν αλλάξω την αρχική ιδέα, τότε ακολουθώ την αρχική ιδέα, που λέει να αλλάζω τις ιδέες όταν σταματούν να με εκφράζουν, ενώ, αν δεν την αλλάξω, θα εξακολουθώ να ακολουθώ την ιδέα ότι οι ιδέες μου είναι διαπραγματεύσιμες. Άρα, σύμφωνα με την αρχική ιδέα περί των ιδεών, όλες οι ιδέες είναι διαπραγματεύσιμες και αντικαταστήσιμες, εκτός από την ιδέα ότι όλες οι ιδέες είναι διαπραγμετεύσιμες και αντικαταστήσιμες. (Τι υπεροπτική ιδέα στ' αλήθεια! Θέτει κανόνες για όλες τις ιδέες, αλλά αφήνει απ' έξω τον εαυτό της!)

Άρα, τελικά, πόσο πραγματικά ανοιχτή είμαι στις ιδέες, αφού έχω μια ιδέα που δεν μπορώ να μην ακολουθήσω με τον έναν τρόπο ή τον άλλον;

Η Αναζήτηση

Όσο με θυμάμαι, όσο με ξέρω και όσο με μαθαίνω, αναζητώ. Μια ιδέα, ένα όνειρο, μια γνώση, έναν άνθρωπο, μια στιγμή ηρεμίας, έναν καλύτερο τρόπο. Κυρίως, όμως, αναζητώ τη διαύγεια, γιατί η βοήθειά της είναι πολύτιμη σε όλες τις αναζητήσεις.

Διαύγεια είναι η καθαρότητα, η διαφάνεια. Διαύγεια μπορεί να χαρακτηρίζει τα νερά μιας θάλασσας ή έναν ουρανό χωρίς σύννεφα. Διαύγεια, όμως, μπορεί να χαρακτηρίζει και ένα πνεύμα, όταν αυτό δεν ξεγελιέται από θολερότητα και συννεφιά και διακρίνει πεντακάθαρα τον πάτο της θάλασσας και τα βάθη του ουρανού. Και γι' αυτό είναι χρήσιμη, γιατί σε βοηθάει να ανακαλύψεις πράγματα που κρύβονταν κάτω από θολά νερά ή πάνω από πυκνά σύννεφα.
Αυτή εδώ η Διαύγεια, η ηλεκτρονική, είναι ένας τρόπος να μοιραστώ τις αναζητήσεις μου, όσο μικρές ή μεγάλες, μάταιες ή χρήσιμες, αδιάφορες ή ενδιαφέρουσες κι αν φαίνονται ή είναι...