Μου έχουν πει πολλές φορές ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Αλλά ο κόσμος αλλάζει, είτε τον αλλάζω εγώ είτε όχι, είτε το θέλω είτε όχι, είτε προς το "καλύτερο" είτε προς το "χειρότερο", αλλάζει. Πριν από εκατό χρόνια ήταν πολύ διαφορετικός, σε εκατό χρόνια θα είναι πολύ διαφορετικός. Είναι διαφορετικός ανάλογα με ποιο μέρος του κόσμου κατοικείς.
Και ο "κόσμος" δεν είναι κάτι έξω από εμάς, απλά κάτι πολύ περισσότερο από εμάς. Μας περιέχει. Και τον αποτελούμε. Και τον επηρεάζουμε. Ίσως όχι τόσο δραματικά όσο θα θέλαμε, αλλά τι ανώριμη αντίδραση, επειδή δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα όπως θέλουμε μέσα σε μια μέρα, να αποποιούμαστε της ευθύνης μας για αυτά που περνούν από το χέρι μας! Τι εύκολο να οχυρώνεσαι πίσω από τον "ρεαλισμό" με την ελπίδα ότι θα ξεφύγεις έτσι από το μερίδιό σου!
Και το κυριότερο... Είσαι ένας από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων και δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν ξέρουν καν ότι υπάρχεις. Αλλά για το παιδί σου, το γονιό σου, τα άτομα γύρω σου, πόση σημασία έχει η συμπεριφορά σου; Η απογοήτευσή μας για το ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μας οδηγεί στην πεποίθηση ότι δεν έχει σημασία το πώς θα συμπεριφερθούμε. Αφηνόμαστε έτσι στις εύκολες επιλογές και τις μιμήσεις χωρίς κριτική σκέψη, με αποτέλεσμα να τον χειροτερεύουμε κι όλας. Λίγο λίγο.
Το παραπάνω βίντεο είναι μια απλή επίδειξη καθημερινών στιγμών, όπου οι επιλογές μας πρωταγωνιστούν και κάθε άλλο παρά ασήμαντες είναι...
Ίσως, λοιπόν, δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθήσω.
Ίσως δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθήσω να αλλάξω το δικό μου κόσμο, το μικρό αυτό γνήσιο υποσύνολο του Κόσμου που περιέχει το πολύ διψήφιο αριθμό στοιχείων-ανθρώπων.
Ίσως δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορώ να προσπαθώ να εμποδίζω όσους, είτε λόγω απληστίας, είτε λόγω αδιαφορίας, τον χαλάνε...
2 comments:
Τα πάντα έχουν σημασία και όλα αποτελούν πετραδάκι του κτίσματος που λέγεται ζωή. Αυτή η ζωή, αναλόγως με το πως τη ζει ο καθένας μας επιφέρει και τα ανάλογα αποτελέσματα. Άλλοτε είναι βίλλα, άλλοτε τσαντίρι... Είμαστε υπεύθυνοι, έτσι όπως το αναφέρεις, ως μέρη του συνόλου, που το λέμε κόσμο, για αυτά που θα δώσουμε και που θα πάρουν από μας όσοι αλληλεπιδράσουν με μας. Υπεύθυνοι δεν είμαστε μόνο για τα παιδιά μας, σαφώς και εκεί είμαστε κατά κύριο λόγο, αλλά και για τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, όλους όσους συναναστρέφονται μαζί μας...
Επιτέλους να σταματήσουμε να επαναπαυόμαστε στη λίθη που όλα γύρω μας μας ωθούν...
Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να δίνουν στα πράγματα ακριβώς την αξία που έχουν, ούτε περισσότερη, ούτε λιγότερη. Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς και ότι δεν είναι παντοδύναμος και ότι αυτό δεν τον ελευθερώνει από κάθε ευθύνη. Είναι προέκταση της λογικής "όλα ή τίποτα". Αλλά πίσω από αυτό κρύβεται κι ο φόβος. Κατά μια έννοια φοβόμαστε περισσότερο το να έχουμε ευθύνη, απ΄ το να είμαστε εντελώς έρμαια μιας τύχης ή ενός θεού. Σε προσωπικό επίπεδο αυτό το περνάνε οι άνθρωποι στην ενηλικίωση: πιο εύκολο να έχεις γονείς για να κατηγορείς απ' ότι να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου και τις συνέπειές τους. Και πιο εύκολο να κλαίγεσαι ότι θέλεις την ανεξάρτησία σου εκ του ασφαλούς, χωρίς να γνωρίζεις τις ευθύνες που συνεπάγεται αυτή.
Post a Comment