Δίσεκτος

5 ώρες, 48 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα. Αυτά χάνουμε, αυτά στερούμε από κάθε χρόνο, του οποίου το τέλος γιορτάζουμε στις 365 μέρες.

Γιατί η Γη δεν προλαβαίνει σε 365 μέρες να κάνει μια πλήρη περιφορά, να γυρίσει στο σημείο που ήταν 365 μέρες πριν. Όχι, χρειάζεται κι αυτές τις 5 ώρες και τα 48 λεπτά και τα 46 δευτερόλεπτα. Όμως, τι να κάναμε όταν ανακαλύψαμε για πρώτη φορά ότι μια πλήρης περιφορά της Γης δεν μεταφράζεται σε ακέραιο αριθμό ημερών; Να βάζαμε 5 ώρες μόνες τους, εμβόλιμες; Θα μας χαλούσε τις μέρες. Αλλά αν δεν κάναμε τίποτα, θα συνεχίζαμε να χάνουμε κάθε χρόνο 5 ώρες, 48 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα.
Κάθε τέσσερα χρόνια, όμως, έχουμε χάσει συνολικά 23 ώρες, 15 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα. Να η ευκαιρία μας: ο χρόνος αυτός είναι σχεδόν ίσος με μια μέρα. Οπότε κάθε τέσσερα χρόνια προσθέτουμε μια μέρα στο ημερολόγιο. Την 29^η Φεβρουαρίου.

Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι κάθε τέσσερα χρόνια κερδίζουμε 44 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα. Για να τα επιστρέψουμε αυτά, κάθε εκατό χρόνια, όταν θα έπρεπε να βάλουμε την εμβόλιμη μέρα, δεν την βάζουμε με αυτό το σκοπό. Έτσι, όμως, θα μείνουμε πάλι μερικές ώρες πίσω, τις οποίες θα ανακτήσουμε μετά από 4 εκατονταετίες, όπου θα ξαναβάλουμε την εμβόλιμη μέρα και θα ξαναρχίσουμε το μέτρημα από την αρχή. Γι’αυτό το λόγο το 2000 ήταν δίσεκτο. Ως πολλαπλάσιο του 4 θα ήταν δίσεκτο, ως πολλαπλάσιο και του 100 δε θα ήταν, αλλά επειδή ήταν πολλαπλάσιο και του 400, τελικά είχε κι αυτό την μέρα-φάντασμα.

29^η Φεβρουαρίου. Η μέρα που υπάρχει και δεν υπάρχει. Και το έτος που έχει αυτήν την μέρα-σκιά λέγεται δίσεκτο.

29 Φεβρουαρίου. Η μέρα που βιώνει την απόρριψή μας τρεις φορές σε μια τετραετία και που δικαιώνεται μία μόνο φορά σε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Πόσες χρονιές μάς βλέπει να την προσπερνάμε αδιάφορα, μέχρι να τη θυμηθούμε και πάλι. Και πάντα πρέπει να το συζητήσουμε, να το υπενθυμίσουμε ο ένας στον άλλο για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα την ξεχάσουμε, τόσο ασυνήθιστη μας είναι.

Κι έπειτα υπάρχουν κι όλες αυτές οι προκαταλήψεις για τα έτη με την παραπανίσια μέρα. Χίλια δύο αρνητικά λέγονται για τα δίσεκτα έτη. Και νιώθει ακόμα πιο ανεπιθύμητη η 29^η Φεβρουαρίου.

Και θέλω να της πω να μην στενοχωριέται. Ότι εγώ τον βρίσκω σχεδόν μαγικό τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται κι εξαφανίζεται, ώστε να κρατάει το χρόνο σε τάξη. Ότι ακόμα κι αν δεν τη ζω κάθε χρόνο, δεν την ξεχνάω. Την περιμένω να φανεί και πάλι, πανηγυρικά, μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και περισυλλογής. Άλλωστε αν ήμουν μέρα, μάλλον αυτή η μέρα θα ήμουν. Η μέρα που υπάρχει και δεν υπάρχει. Η μέρα που όλοι ξέρουν, αλλά που τρεις στις τέσσερις φορές, απλά την προσπερνούν.

Αν πίστευα...

Αν πίστευα στο Θεό...

Δεν θα χαιρόμουν ούτε θα λυπόμουν πολύ για συγκεκριμένα γεγονότα. Οι μεμονωμένες πράξεις του Θεού δεν μπορούν να είναι καλές ή κακές. Ο Θεός βλέπει όλη την εικόνα, ενώ εγώ όχι, άρα δεν μπορώ να κρίνω τι είναι "καλό" και τι "κακό", παρά μόνο σε πολύ στενό χρονικό περιθώριο, με πολλή περιορισμένη αντίληψη των συνολικών αποτελεσμάτων. Επομένως, όσο κι αν βίωνα συγκεκριμένα γεγονότα σαν θετικά ή αρνητικά, θα έψαχνα τι θέλει να με μάθει από αυτά ο Θεός, αντί να τον ευχαριστώ ή να τον καταριέμαι ή να τον εκλιπαρώ. Για τα "αρνητικά" θα στηριζόμουν στην πίστη μου για να βρω τη δύναμη να αντεπεξέλθω και με τα "θετικά" δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να επαναπαυθεί.

Δεν θα τον κατηγορούσα φυσικά ποτέ και για τίποτα. Αλλά ούτε και θα τον ευχαριστούσα ποτέ για κάτι συγκεκριμένο. Θα τον ευχαριστούσα συνεχώς απλά που υπάρχει και είναι εκεί και με αγαπάει και με καθοδηγεί και με προσέχει. Που απλά ενδιαφέρεται.

Θα ακολουθούσα τους κανόνες του χωρίς κανένα δισταγμό και χωρίς καμία αμφισβήτηση. Η δύναμη και η ορθότητα του Θεού είναι αυταπόδεικτες όταν πιστεύεις σε αυτόν και δεν σηκώνουν διαπραγμάτευση. Επομένως, ο δρόμος είναι πολύ απλός: τηρείς τους κανόνες του Θεού ή μετανοείς κάθε φορά που τους αθετείς και θα ανταμειφθείς αργά (μετά θάνατον) ή γρήγορα (σ' αυτή τη ζωή!). Τους παραβλέπεις και θα πληρώσεις αργα ή γρήγορα. Άρα τι θα μπορούσε να υπάρχει για το οποίο θα άξιζε να παρακούσω ολόκληρο Θεό; Αφού θα είχα έναν δρόμο που οδηγεί με βεβαιότητα στην εύνοια του Θεού, της ανώτερης και τελειότερης μορφής ύπαρξης, για ποιον λόγο, έστω και μία φορά να αντιτασσόμουν σε αυτόν;

Δε θα του ζητούσα ποτέ, τίποτα, αφού θα ήθελα για τον εαυτό μου μόνο αυτά που θα ήθελε αυτός για μένα. Τι πιο υποκριτικό απ' το να ζητάς από την απόλυτη ευφυΐα να αλλάξει γνώμη. Και άλλωστε γιατί να αλλάξει ποτέ γνώμη; Αν ο Θεός θέλει να πεθάνει ο άνθρωπός σου στο ατύχημα, τότε ο άνθρωπός σου θα πεθάνει στο ατύχημα. Αν θέλει να πάρεις πτυχίο ή αύξηση, θα πάρεις πτυχίο ή αύξηση. Γιατί το παντοδύναμο ον να βασίσει τέτοιες αποφάσεις στο πόσες φορές προσευχήθηκες ή πόσο έντονα είχες συγκεντρωθεί; Και στην τελική γιατί να τον απασχολούμε με τόσο μικρά θέματα; Οι περισσότερες ανησυχίες μας είναι τιποτένιες μπροστά στο σχέδιο του Θεού και όποιος τον υπηρετεί δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει οτι δεν πρέπει να αναλώνεται σε τόσο ανούσια ζητήματα.

Δεν θα ανησυχούσα, δε θα φοβόμουν για τίποτα, αφού θα ήξερα ότι η ψυχή μου είναι ασφαλής στα χέρια του και δεν μπορεί να πάθει τίποτα όσο του δηλώνω υποταγή.

Αλλά δεν πιστεύω. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, χωρίς περηφάνια και χωρίς ντροπή, μπορώ να το δηλώσω, απλά επειδή αυτή τη στιγμή ισχυεί.

Και παρ' όλο που δεν πιστεύω, η αντιμετώπισή μου δεν διαφέρει πολύ από αυτήν που θα είχα αν πίστευα.


Παρ' όλο που δεν πιστεύω...

Πράγματι προσπαθώ να μην χαίρομαι πολύ όταν συμβαίνουν καλά πράγματα και να μην λυπάμαι πολύ όταν συμβαίνουν κακά πράγματα, γιατί ξέρω ότι η πολυπλοκότητα των καταστάσεων είναι μεγαλύτερη από την ικανότητά μου να την κατανοήσω. Κάτι που φαίνεται καλό/κακό τώρα, μπορεί να είναι κακό/καλό αύριο ή να έχει μια συνέπεια αργότερα που δεν μπορώ να δω ακόμα.

Πράγματι δεν ευχαριστώ για κάτι συγκεκριμένο ούτε καταριέμαι κανέναν, αν και βέβαια ο λόγος γι' αυτό είναι ότι δεν θεωρώ ότι υπάρχει κανένας να ευχαριστήσω ή να καταραστώ. Πράγματι ευχαριστώ κάποιους απλά επειδή υπάρχουν, το σύμπαν, τον Ήλιο, την Γη και λοιπά, καθώς έτσι μπορώ και υπάρχω κι εγώ.

Πράγματι ακολουθώ κάποιους κανόνες χωρίς αμφιβολία ή δισταγμό, αυτούς της ηθικής (που κάποιοι θα πουν ότι είναι υποκειμενικοί, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος τους εγώ τους θεωρώ παγκόσμιους και διαχρονικούς). Αλλά ακολουθώ τους κανόνες της ηθικής παρ' όλο που όχι μόνο δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα ανταμειφθώ γι' αυτό, αλλά ούτε κι ότι έστω δε θα τιμωρηθώ γι' αυτό.

Πράγματι δεν περιμένω τίποτα ουρανοκατέβατο. Αξιοποιώ τις ευκαιρίες που μου τυχαίνουν και προσπαθώ και να δημιουργώ η ίδια ευκαιρίες για μένα. Και πάντα κρατάω στο μυαλό μου ότι όλα είναι στο πρόγραμμα και το θέμα είναι να αντιμετώπιζω ό,τι συμβαίνει όσο καλύτερα μπορώ.

Αλλά επειδή δεν πιστεύω...

Ανησυχώ και φοβάμαι για πολλά πράγματα. αλλά κυρίως για την ψυχή μου. Γιατί δεν περιμένω από το Θεό να μου δείξει το σωστό δρόμο, να με καθοδηγήσει όταν δεν ξέρω τι να κάνω, να με κάνει ευτυχισμένη, να με βοηθήσει να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου ευτυχισμένους. Πιστεύω ότι ό,τι γίνει, θα γίνει με τις δυνάμεις μου, με βοήθεια από άλλους ανθρώπους και/ή κατά τύχη. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεία Δίκη ή ότι θα έρθει η Δευτέρα Παρουσία, ώστε να δικαιωθώ αργά ή γρήγορα.

Δεν περιμένω από το Θεό να με μάθει τη συμπόνια, την αλληλοϋποστήριξη. Και δεν χρειάζομαι έναν θεό να με δωροδοκήσει με έναν παράδεισο και να με εκβιάσει με μια κόλαση για να μην σκοτώσω, να μην κλέψω, να μην εξαπατήσω, να μην ανεχτώ το ψέμα, την υποκρισία, την απληστία, την αδιαλλαξία. Δεν χρειάζομαι έναν θεό για να μου μάθει την αξία της αγάπης ή για να μου δείξει την δυνατότητα της ανθρώπινης ψυχής να υπηρετήσει εξίσου τα χειρότερα και τα καλύτερα.

Όχι, δε χρειάζομαι κανέναν Θεό.
Χρειάζομαι ανθρώπους.

Χρειάζομαι τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, τους γείτονές μου, τους δασκάλους μου, τους συμμαθητές μου, τους συμφοιτητές μου, τους εργοδότες μου, τους εργαζομένους μου, τους πελάτες μου, τους υπαλλήλους μου, τους περαστικούς μου.

Χρειάζομαι σημάδια από κάποιους από αυτούς, ότι, είτε πιστεύουν σε κάποιο ανώτερο ον είτε όχι, πιστεύουν σε εμένα... πιστεύουν σε εμάς.

Δεν θέλω

Δεν θέλω να μου μιλήσει ποτέ ξανά κανείς, αν είναι να μου πει ψέματα, να αθετήσει τα λόγια του ή να τα πάρει πίσω.

Δεν θέλω ποτέ ξανά κανείς να ενδιαφερθεί για μένα, αν πρόκειται να μην μπορεί να το υποστηρίξει με την συμπεριφορά του.
Δεν θέλω οικογένεια, δε θέλω φίλους, αν είναι να μην μπορούν να δείξουν στοιχειώδη σεβασμό για τη σχέση μας.
Και δεν θέλω να ξαναερωτευτώ, δεν θέλω καν να μου αρέσει κάποιος ποτέ στο μέλλον αν πρόκειται να μην μπορεί να αποφασίσει τι θέλει από μένα.

Το πρόβλημα δεν είναι το ότι έτσι δεν θα έχω ανθρώπους, η μοναξιά δεν με πειράζει. Από αυτήν την τρέλα, αυτό το πράγμα να μην ξέρεις τι σου γίνεται...
Το πρόβλημα είναι ότι όσο κι αν θέλω να μην θέλω, όσο κι αν το προσπαθώ... συνεχίζω να θέλω.
Αλλά δεν θέλω να θέλω.

Αν δεν μπορώ να έχω, δεν θέλω να θέλω.