Δίσεκτος

5 ώρες, 48 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα. Αυτά χάνουμε, αυτά στερούμε από κάθε χρόνο, του οποίου το τέλος γιορτάζουμε στις 365 μέρες.

Γιατί η Γη δεν προλαβαίνει σε 365 μέρες να κάνει μια πλήρη περιφορά, να γυρίσει στο σημείο που ήταν 365 μέρες πριν. Όχι, χρειάζεται κι αυτές τις 5 ώρες και τα 48 λεπτά και τα 46 δευτερόλεπτα. Όμως, τι να κάναμε όταν ανακαλύψαμε για πρώτη φορά ότι μια πλήρης περιφορά της Γης δεν μεταφράζεται σε ακέραιο αριθμό ημερών; Να βάζαμε 5 ώρες μόνες τους, εμβόλιμες; Θα μας χαλούσε τις μέρες. Αλλά αν δεν κάναμε τίποτα, θα συνεχίζαμε να χάνουμε κάθε χρόνο 5 ώρες, 48 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα.
Κάθε τέσσερα χρόνια, όμως, έχουμε χάσει συνολικά 23 ώρες, 15 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα. Να η ευκαιρία μας: ο χρόνος αυτός είναι σχεδόν ίσος με μια μέρα. Οπότε κάθε τέσσερα χρόνια προσθέτουμε μια μέρα στο ημερολόγιο. Την 29^η Φεβρουαρίου.

Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι κάθε τέσσερα χρόνια κερδίζουμε 44 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα. Για να τα επιστρέψουμε αυτά, κάθε εκατό χρόνια, όταν θα έπρεπε να βάλουμε την εμβόλιμη μέρα, δεν την βάζουμε με αυτό το σκοπό. Έτσι, όμως, θα μείνουμε πάλι μερικές ώρες πίσω, τις οποίες θα ανακτήσουμε μετά από 4 εκατονταετίες, όπου θα ξαναβάλουμε την εμβόλιμη μέρα και θα ξαναρχίσουμε το μέτρημα από την αρχή. Γι’αυτό το λόγο το 2000 ήταν δίσεκτο. Ως πολλαπλάσιο του 4 θα ήταν δίσεκτο, ως πολλαπλάσιο και του 100 δε θα ήταν, αλλά επειδή ήταν πολλαπλάσιο και του 400, τελικά είχε κι αυτό την μέρα-φάντασμα.

29^η Φεβρουαρίου. Η μέρα που υπάρχει και δεν υπάρχει. Και το έτος που έχει αυτήν την μέρα-σκιά λέγεται δίσεκτο.

29 Φεβρουαρίου. Η μέρα που βιώνει την απόρριψή μας τρεις φορές σε μια τετραετία και που δικαιώνεται μία μόνο φορά σε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Πόσες χρονιές μάς βλέπει να την προσπερνάμε αδιάφορα, μέχρι να τη θυμηθούμε και πάλι. Και πάντα πρέπει να το συζητήσουμε, να το υπενθυμίσουμε ο ένας στον άλλο για να βεβαιωθούμε ότι δεν θα την ξεχάσουμε, τόσο ασυνήθιστη μας είναι.

Κι έπειτα υπάρχουν κι όλες αυτές οι προκαταλήψεις για τα έτη με την παραπανίσια μέρα. Χίλια δύο αρνητικά λέγονται για τα δίσεκτα έτη. Και νιώθει ακόμα πιο ανεπιθύμητη η 29^η Φεβρουαρίου.

Και θέλω να της πω να μην στενοχωριέται. Ότι εγώ τον βρίσκω σχεδόν μαγικό τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται κι εξαφανίζεται, ώστε να κρατάει το χρόνο σε τάξη. Ότι ακόμα κι αν δεν τη ζω κάθε χρόνο, δεν την ξεχνάω. Την περιμένω να φανεί και πάλι, πανηγυρικά, μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και περισυλλογής. Άλλωστε αν ήμουν μέρα, μάλλον αυτή η μέρα θα ήμουν. Η μέρα που υπάρχει και δεν υπάρχει. Η μέρα που όλοι ξέρουν, αλλά που τρεις στις τέσσερις φορές, απλά την προσπερνούν.