Με έκανε Άνθρωπο

Όταν γύριζα απ’ το σχολείο κλαίγοντας, επειδή είχα περάσει άλλη μια μέρα που τα παιδιά με κορόιδευαν, εκείνη ήταν αυτή που με παρηγορούσε. Εκείνη μου έλεγε ότι οι άνθρωποι μερικές φορές φέρονται με αυτόν τον τρόπο, χωρίς απαραίτητα να έχεις κάνει κάτι εσύ. Εκείνη μου εξηγούσε ότι δεν έχει νόημα να επηρεάζεσαι από αυτά που λένε οι άλλοι για σένα, αλλά ότι αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Να συμπεριφέρεσαι όπως θεωρείς εσύ ότι είναι το σωστό και να μην απολογείσαι για αυτό. Να σέβεσαι όλους τους ανθρώπους, αλλά και να μην νομίζεις ότι είναι σεβασμός ή καλοσύνη το να τους αφήνεις να σου φέρονται με άσχημο τρόπο. Να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και οποιονδήποτε αδικείται.

Δεν με παρηγορούσε πάντα. Μερικές φορές μου μιλούσε, όχι αυστηρά ακριβώς, αλλά πολύ σοβαρά και μου έλεγε ότι από εμένα εξαρτάται να προστατεύω τον εαυτό μου και πρέπει να μάθω πώς να το κάνω αυτό, γιατί πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι που θα με δυσκολεύουν. Τότε εκείνη ήταν δεν ήταν δεκατεσσάρων χρονών και εγώ ήμουν δεν ήμουν οκτώ.

Αργότερα, όταν ήμουν στην εφηβεία και δεν ήξερα τι μου γινόταν, εκείνη ήταν εκεί. Εκείνη επέμεινε και έμεινε δίπλα μου, ακόμα κι όταν της το έκανα τόσο δύσκολο. Αλλά επέμεινε και επέμεινε και μου έδειξε ότι μπορείς να σταθείς σε κάποιον χωρίς να είναι απαραίτητο να υπάρχει συμφέρον ή υποτίμηση από πίσω. Με έκανε να δω τον εαυτό μου όπως τον έβλεπε αυτή. Εκείνη μου έδειξε ότι είναι επιλογή μου να φροντίζω και να αναπτύσσω τον αλτρουϊσμό ή τον εγωισμό μου. Εκείνη στάθηκε δίπλα μου και απέδειξε έτσι ότι το μόνο που ήθελε ήταν να βρω εγώ τον εαυτό μου κι όχι να γίνω αυτό που θέλει εκείνη. Αλλά ήθελε να έχω άποψη, όχι απλά να κάνω ό,τι βλέπω τους άλλους να κάνουν. Ήθελε να σταματήσω να φοβάμαι, να σταματήσω να φωνάζω. Ήθελε να αποφασίσω τι θέλω να είμαι. Και με ανάγκασε να αντέξω το ότι πίστευε σε μένα στη διάρκεια της χειρότερής μου εποχής, στην εποχή που φερόμουν με τον πιο απαράδεκτο τρόπο.

Αυτά είναι μόνο κάποια μικρά παραδείγματα. Η ουσία είναι ότι από όσο με θυμάμαι, εκείνη ήταν ουσιαστικά δίπλα μου. Εκείνη ενδιαφερόταν για το τι συμβαίνει ακριβώς στο μυαλό μου και στη ζωή μου. Για το πώς βιώνω τα πράγματα. Εκείνη με παρακολούθησε και με ακολούθησε σε όλη μου την μέχρι τώρα πορεία. Σε όλη μου τη διαδρομή.

Εκείνη ήταν οι γονείς μου. Εκείνη ήταν ο μέντοράς μου. Εκείνη μου έδωσε ξανά και ξανά τον κατάλληλο μίτο για βγω από άλλο λαβύρινθο κάθε φορά. Εκείνη με έμαθε σιγά-σιγά πώς να μην χάνομαι, πώς να κάνω τις επιλογές που είναι καλές για μένα ή πώς να αντιμετωπίζω μια επιλογή που δεν εξελίχθηκε όπως περίμενα. Εκείνη με έμαθε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν χρειάζεται να πονούν, να είναι γεμάτες θυμό, ανταγωνισμό, απαξίωση. Εκείνη με έμαθε ότι πράγματι υπάρχει αγάπη άνευ ορίων και όρων.

Εκείνη με έμαθε να μην υποτιμώ τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνη με έμαθε ότι όταν υποτιμάω τον εαυτό μου αυτόματα υποτιμώ τους άλλους κι όταν υποτιμώ τους άλλους, αυτόματα υποτιμώ τον εαυτό μου.

Εκείνη με έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνη με έμαθε ότι δεν μπορώ να λέω ότι σέβομαι τον εαυτό μου όταν δεν σέβομαι τους άλλους και δεν μπορώ να σέβομαι τους άλλους όταν δεν σέβομαι τον εαυτό μου.

Εκείνη με έμαθε ότι η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία και ότι η περιφρόνηση δεν είναι δύναμη.

Εκείνη με έμαθε να εκτιμάω τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι.

Εκείνη με έμαθε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να ταιριάζουμε, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε για να συζητήσουμε, δεν χρειάζεται να συγκρινόμαστε για να αξίζουμε.

Και – ναι – αυτή είναι πραγματική αγάπη. Η αγάπη που σε κάνει και ανθίζεις ως άνθρωπος, που φέρνει στην επιφάνεια τον καλύτερό σου εαυτό.

Η αγάπη που θρέφει το πνεύμα.

Ευχαριστώ, λοιπόν, την αδερφή και αδερφή ψυχή μου.

Ευχαριστώ τη Μαριλού γιατί με αγαπάει και γιατί με έκανε, με διατηρεί και με κάνει Άνθρωπο.