Πάλι (ή ακόμα)

Τελικά δεν έχω μάθει τίποτα ή κι αν έχω μάθει κάτι στη θεωρία επιμένω να μην το εφαρμόζω στην πράξη. Πάλι (ή ακόμα) ελπίζω, πάλι (ή ακόμα) περιμένω, πάλι (ή ακόμα) σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν αν συνέβαινε κάτι μαγικό, κάτι τόσο απίθανο όσο το να κερδίσω το λόττο απ’ ό,τι φαίνεται τελικά. Πάλι (ή ακόμα) δεν δέχομαι ότι ό,τι είναι είναι, δεν αποδέχομαι την αλλαγή, τα νέα δεδομένα. Πάλι (ή ακόμα) διατηρώ κάτι μέσα μου που δεν μπορεί να υπάρξει.

Και το πρόβλημα είναι ότι η απειροελάχιστη πιθανότητα σε αντιπαράθεση με την πλήρη απιθανότητα μου δίνει ελπίδα - και λόγο να έχω ελπίδα - αντί να με αποθαρρύνει. Μου είναι τόσο δύσκολο να εκλάβω αυτήν την ελάχιστη πιθανότητα ως κάτι άνευ σημασίας, που υπάρχει απλά και μόνο λόγω της φύσης των πραγμάτων και της πραγματικής σπανιότητας της ακέραιης απιθανότητας. Μου είναι δύσκολο να αποσυνδεθώ από αυτήν εντελώς, να σταματήσω να τη λαμβάνω υπόψη.

Και η αλήθεια είναι απλή: Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Όπως όταν δεν ξέρεις να κολυμπάς και βρεθείς στη θάλασσα και όσο χτυπιέσαι στα τυφλά, πανικοβλημένος, τόσο βουλιάζεις, ενώ αν σταματήσεις να κινείσαι, απλά επιπλέεις. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο αναμενόμενα. Όλοι μπορούν να επιπλεύσουν, όλοι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Αλλά πρέπει να μην χτυπιούνται, να μην παλεύουν.

Και νά ’μαι πάλι (ή ακόμα), γράφω με αυτή την πονεμένη, ηττοπαθική γλώσσα, γιατί μάλλον τσάμπα τόση ζωή, τόση εμπειρία· τίποτα δεν έχω μάθει.

Επιμένω να βασίζω τις καταστάσεις σε αυτά που έχουν σημασία για μένα, στον δικό μου τρόπο σκέψης, πολύ μετά αφού έχει αποδειχθεί ότι ο δικός μου τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει με τις καταστάσεις αυτές. Αλλά επιμένω και προσπαθώ να ταιριάξω τα αταίριαστα. Από ξεροκεφαλιά, από επιμονή, από μαζοχισμό; Κι ακόμα δεν έχει πιάσει τόπο το μάθημα ότι δεν μπορείς να κερδίσεις. Κάποιες φορές, απλά δεν μπορείς να κερδίσεις.

Οπότε γιατί πάλι (ή ακόμα) είμαι εδώ;

Δεν είμαι εχθρός μου, δεν είμαι σχιζοφρενής ή διπλή προσωπικότητα. Απλά ένα μέρος μου βλέπει τα κομμάτια κι ένα άλλο ολόκληρη την εικόνα. Όταν αυτά τα δύο συνεργάζονται, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Όταν αντιτάσσονται... Όταν βλέπεις μια εικόνα, αλλά δεν βρίσκεις τα κομμάτια ή όταν βρίσκεις κομμάτια που δεν μπορείς να ταιριάξεις σε μια εικόνα...


Για να πετύχεις ένα ταξίδι θέλεις και έναν προορισμό και τον τρόπο, το δρόμο για να πας εκεί. Έχω έναν προορισμό. Έχω και έναν δρόμο. Αλλά ο δρόμος δεν φαίνεται να καταλήγει σ’αυτόν τον προορισμό και ο προορισμός δεν φαίνεται να είναι στο τέλος αυτού του δρόμου.

Οπότε; Να μείνω εδώ; Μέχρι να αποκτήσω ένα συμβατό ζευγάρι προορισμού και διαδρομής; Να ακολουθήσω βήμα βήμα τη διαδρομή που ήδη ακολουθώ, παρ’ όλο που δεν ξέρω που πάει ή αν πάει και πουθενά στην τελική; Παρ’όλο που μπορεί να διαγράφω κύκλους ή και να απομακρύνομαι από τα υπόλοιπα που θέλω και/ή έχω;

Ή να δεχτώ τον, απ’ ό,τι φαίνεται, - και παρά τη δυσαρέσκεια που μου προκαλεί η αναγνώριση αυτή – αναπόφευκτο προορισμό του τίποτα; Τον προορισμό του απλά εγώ να έχω φύγει από εδώ που είμαι; Τον προορισμό που δεν είναι αυτός που θέλω, αλλά που φαίνεται ο πιθανότερος ούτως ή άλλως όταν βλέπεις το σύνολο; Και να προσπαθήσω να βρω δρόμο που περνάει από το σημείο που είμαι τώρα και από τον προορισμό αυτόν;

Το σίγουρα πιο επικίνδυνο, πιο επίφοβο από όλα... είναι να βάλω ως προορισμό το ιδανικό και να ψάχνω τυφλά για να βρω κάποιο δρόμο προς τα εκεί, ενώ δεν ξέρω καν αν υπάρχει, ενώ όλα δείχνουν ότι όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά στην προσπάθειά μου να τον βρω θα χαθώ, θα διαλυθώ.

Αλλά ήδη δεν έχω χαθεί; Μήπως ξέρω το δρόμο να γυρίσω πίσω; Μήπως ξέρω το δρόμο από εδώ για οπουδήποτε αλλού; Μήπως ξέρω αν θέλω καν να κουνηθώ από εδώ; Έχω παγώσει στη θέση μου, από φόβο, κούραση ή ελπίδα, ποιος ξέρει. Λες και περιμένω ότι αν μείνω αρκετά ακίνητη, για αρκετό καιρό, το αφιλόξενο, άγνωστο τοπίο γύρω μου θα φτάσει να αλλάξει αρκετά ώστε να καταλάβω πού είμαι ή πού να πάω ή πώς να πάω όπου είναι να πάω. Λες και περιμένω κάποιον να με ψάξει, να με βρει, να με οδηγήσει πίσω ή μπροστά, κάπου...

Και το χειρότερο από όλα; Ο προορισμός αυτός που θέλω, ο προορισμός που μοιάζει ταυτόχρονα τόσο πιθανός και αδύνατος, τόσο κοντινός σαν να μπορώ να τον αγγίξω και τόσο ανυπόστατος όσο μια ιδέα, ο προορισμός που τόσο με έχει αποπροσανατολίσει, που έχω προσπαθήσει (και αποτύχει) να πλησιάσω από τόσους διαφορετικούς δρόμους, ο προορισμός αυτός... για μένα αξίζει. Και πολύ μάλιστα...


Πάλι...

...(ή ακόμα)...