Beneth

Για να μην θεωρητικοηθικολογήσω και λάβω μέρος με αυτόν τον τρόπο στις μυριάδες των μυριάδων ακαδημαϊκών και πολλές φορές ψευτοκουλτουριάρικων συζητήσεων περί της Ελληνικής γλώσσας, της ξενομανίας, της ξενηλασίας, των greeklish και της μικτής γλώσσας («Κάνε με αντ, ρε συ, έχω κάνει απλόουντ κάτι βιντεάκια και θέλω να πατήσεις λάικ»), θα μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία για να την αξιολογήσετε και να την κρίνετε εσείς.

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ήμουν κατά το γυμνάσιο, άνοιξε ένα καινούριο κατάστημα. «Beneth» το έλεγαν. Ήταν ένας μεγάλος φούρνος-ζαχαροπλαστείο, που εγώ δεν είχα ξανακούσει, αλλά μου είπαν ότι ήταν μεγάλη και γνωστή αλυσίδα. Ήταν στην Πατησίων, κοντά στο Πολυτεχνείο, και πολλές φορές περνούσα από μπροστά του, είτε πηγαίνοντας για κάποια δουλειά στο κέντρο, είτε όταν περπατούσα για βόλτα (μιλάμε για πριν από δεκαετία, τουλάχιστον, τότε που η έννοια «βόλτα στο κέντρο» είχε νόημα).

Την εποχή εκείνη άκουγα με λιγοστή υπομονή τις συζητήσεις περί της «επικινδυνότητας» των ξένων επιγραφών, της «προώθησης των ξένων προϊόντων», της «διείσδυσης της Αγγλικής γλώσσας στην καθημερινή ζωή» κλπ. Όλα αυτά τα θεωρούσα «κινδυνολογία» πολύ πριν να γνωρίζω ότι υπάρχει αυτή η έννοια και ο αντίστοιχος όρος, ώστε να μπορώ να τα επικαλεστώ στις αντίστοιχες κουβέντες. «Βλέπουμε Αμερικάνικες ταινίες, γιατί αυτές είναι οι καλύτερες», σκεφτόμουν. Και «βάζουμε ξένες επιγραφές γιατί πράγματι κάποια ονόματα είναι πιο εύηχα σε άλλες γλώσσες», θεωρούσα. Θα αφήσω τις τότε πεποιθήσεις μου ασχολίαστες και τα συμπεράσματα σε εσάς.

Μία μέρα, λοιπόν, κανονίζαμε με μία φίλη μου να συναντηθούμε στο κέντρο για να πάμε κάπου, το «πού» δεν το θυμάμαι πια, όταν μου προτείνει...

«Να συναντηθούμε στον Βενέτη;»

«Στον ποιον;» της απαντώ απορημένη.

«Στον Βενέτη, δεν τον ξέρεις; Είναι ένας φούρνος στην πατησίων, πολύ μεγάλος.»

«Δεν τον ξέρω, πού ακριβώς στην Πατησίων;» απαντώ με την αίσθηση ντροπής που με έπιανε πάντα όταν με έπιαναν αδιάβαστη.

«Στο τέλος της Πατησίων, κοντά στο Πολυτεχνείο, αποκλείεται να μην τον ξέρεις!!»

Αμ, νά που δεν αποκλείεται! σκέφτηκα από μέσα μου.

«Καλά, τέλος πάντων», συνέχισε χωρίς να περιμένει να απαντήσω, «ας βρεθούμε έξω από το Πολυτεχνείο.»

Και έτσι έγινε.

Πέρασε πολύ καιρός, όταν πρόσεξα ότι περνούσα μπροστά από τον «Beneth». Κάτι σάλεψε μέσα στο μυαλό μου, κάποια μικρή ανάμνηση, και με έκανε να κοντοσταθώ και να κοιτάξω την επιγραφή. «Beneth» διάβασα από συνήθεια. Συνέχισα να κοιτάω. Βeneth; Και τότε έκλεισε το νοητό κύκλωμα και άναψε το νοητό λαμπάκι πάνω από το κεφάλι μου.

«ΒΕΝΕΤΗ»