Happy Birthday Harry!

Έχασε τους γονείς του πριν να έχει την ευκαιρία να τους γνωρίσει. Επέζησε από τον πιο επικίνδυνο μάγο, χωρίς κανείς να ξέρει γιατί (ή έστω σχεδόν κανείς! Υπάρχει ένας που κάτι υποψιάζεται!). Θα αναγκαστεί να μεγαλώσει μέσα στην κακομεταχείριση και την υποτίμηση, αλλά ένας άλλος κόσμος τον περιμένει. Τα ενδέκατά του γενέθλια θα είναι το δεύτερο κομβικό σημείο της ζωής του· το σημείο που θα έρθει ξανά σε επαφή με τον αληθινό του κόσμο, τον κόσμο στον οποίο ανήκε πριν από εκείνη την μοιραία μέρα των Αγ. Πάντων, περίπου πριν από μια δεκαετία.

Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια, ο Χάρι θα ακολουθήσει έναν δρόμο ενηλικίωσης πιο υπέροχο, πιο τρομαχτικό, πιο φανταστικό και πιο απίστευτο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ κανείς να τολμήσει να φανταστεί. Φιλίες που θα κρατήσουν μια ζωή, εχθροί που δεν θα ησυχάσουν αν δεν τον καταστρέψουν... Και η αναζήτηση της ταυτότητας. Πόσο σε καθορίζει ποιοι ήταν οι γονείς σου; Πόσο σε καθορίζουν οι συνειδητές επιλογές σου; Πόσο ελεύθερος είσαι να διαλέξεις τι είσαι; Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να προστατεύσεις τους ανθρώπους και τα ιδανικά που αγαπάς; Και θα είναι η αγάπη αρκετή για να αντέξει έναν από τους πιο τρομακτικούς πολέμους στον ιστορία της μαγικής κοινότητας;

Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κι όπου τα πάντα μπορούν να είναι τα πάντα, το να διατηρείς την ακεραιότητά σου είναι μία διαρκής πρόκληση. Αλλά πάντα, πάντα, η επιλογή είναι δική σου.

It is our choices, Harry, that show what we truly are, far more than our abilities. - Dumbledore

31 Ιουλίου, λοιπόν, και σήμερα ο Χάρι έχει γενέθλια...

Happy Birthday Harry Potter!

"Remember, remember"...

«Καλός» κακός ή καλός «κακός»; Ούτε καλός, ούτε κακός, μόνο δίκαιος, σύμφωνα πάντα με τα δικά του κριτήρια. Γι’ αυτόν, δικαιοσύνη και εκδίκηση συμπορεύονται σε έναν κόσμο που έχει χτιστεί πάνω σε μία τρομακτικών διαστάσεων εγκληματική σκευωρία. Είκοσι χρόνια προσεκτικού σχεδιασμού, ένας χρόνος προσεκτικής υλοποίησης και ένας μόνος κίνδυνος... μήπως η τυχαία – όσο τυχαίο μπορεί να είναι οτιδήποτε σε αυτές τις συνθήκες – ανάμειξη μιας κοπέλας αποβεί μοιραία για το σχέδιό του ή και για τον εαυτό της. Την επόμενη 5η Νοεμβρίου ο παράδοξος αυτός χαρακτήρας θα δώσει την ευκαιρία στους ανθρώπους να επιλέξουν αν προτιμούν να είναι θεωρητικά ασφαλείς ή πρακτικά ελεύθεροι. Αλλά για να γίνει αυτό, ένα πλήθος χαρακτήρων πρέπει να παίξουν το δικό τους ρόλο. Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Κάποιοι από επιλογή, κάποιοι χωρίς να το ξέρουν, όλοι πάντως θα παίξουν το ρόλο που εκείνος τους μοίρασε.

A building is a symbol, as is the act of destroying it. Symbols are given power by people. A symbol, in and of itself is powerless, but with enough people behind it, blowing up a building can change the world. - V

Our integrity sells for so little, but it is all we really have. It is the very last inch of us. But within that inch we are free.[...]I shall die here. Every inch of me shall perish. Every inch, but one. An inch. It is small and it is fragile and it is the only thing in the world worth having. We must never lose it or give it away. We must NEVER let them take it from us. - Valerie

There are of course those who do not want us to speak. I suspect even now, orders are being shouted into telephones, and men with guns will soon be on their way. Why? Because while the truncheon may be used in lieu of conversation, words will always retain their power. Words offer the means to meaning, and for those who will listen, the enunciation of truth. And the truth is, there is something terribly wrong with this country, isn't there? - V

Twilight

Η ασταμάτητη βροχή του Φορκς μόνο ως τιμωρία μπορεί να εκληφθεί από μια κοπέλα που αγαπάει το ηλιόλουστο Φίνιξ. Η εξορία μπορεί να έγινε από επιλογή, αυτό όμως δεν την κάνει πιο ευχάριστη. Αλλά το φως του ήλιου μας εμποδίζει από το να βλέπουμε τα αστέρια και το φεγγάρι. Και αυτό που η Μπέλα δεν ξέρει είναι ότι όταν αποχαιρέτησε τον ήλιο το έκανε για πολύ περισσότερο καιρό απ’όσο νόμιζε. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τον αποχαιρέτησε για πάντα. Γιατί το φεγγάρι που πρόκειται να ανακαλύψει είναι το μισό κομμάτι της ψυχής της, που την περίμενε εδώ και χρόνια για να ολοκληρωθεί.

And so the lion fell in love with the lamb...

"One ring to rule them all"...

Ένα Δαχυλίδι και ο Άρχοντάς του. Και η Μέση Γη στο έλεός τους. Μία ασυνήθιστη συντροφιά με μία εξαιρετικά επικίνδυνη και ασύλληπτα σημαντική αποστολή. Η τύχη τόσων διαφορετικών φυλών κρέμεται από μια κλωστή ή, καλύτερα, από μία χρυσή αλυσίδα... Θα μπορέσουν αυτά που έχουν κοινά να τους ενώσουν αρκετά ώστε να έχουν ελπίδα να ζήσουν και πάλι ελεύθεροι; Χόμπιτς, ξωτικά, μάγοι, νάνοι, άνθρωποι και ορκς σε ένα έπος αντάξιο οποιασδήποτε μυθολογίας.

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by frost.

From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken:
The crownless again shall be king.

Free your mind

Τι είναι το Μάτριξ; Αυτή η ερώτηση τριγυρίζει στα μυαλά των ανήσυχων ανθρώπων, εκείνων που δεν είναι ικανοποιημένοι, εκείνων που νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά όχι μόνο δεν μπορούν να το αποδείξουν, δεν μπορούν ούτε καν να είναι σίγουροι ότι δεν είναι ιδέα τους. Αλλά μετά τους βρίσκει ο Μορφέας και τους δίνει την επιλογή: Μπλε χάπι ή κόκκινο χάπι; Αν πάρεις το μπλε, όλα θα μείνουν ίδια. Αν πάρεις το κόκκινο... τίποτα δεν θα είναι ίδιο ποτέ ξανά.

What is "real"? How do you define "real"? If real is what you can feel, smell, taste and see, then 'real' is simply electrical signals interpreted by your brain. - Morpheus

Don't think you are, know you are. - Morpheus

To deny our own impulses is to deny the very thing that makes us human. - Mouse

Spoon boy: Do not try and bend the spoon. That's impossible. Instead... only try to realize the truth.
Neo: What truth?
Spoon boy: There is no spoon.
Neo: There is no spoon?
Spoon boy: Then you'll see, that it is not the spoon that bends, it is only yourself.

I'm trying to free your mind, Neo. But I can only show you the door. You're the one that has to walk through it. - Morpheus

Neo: What are you trying to tell me? That I can dodge bullets?
Morpheus: No, Neo. I'm trying to tell you that when you're ready, you won't have to.

Use the Force

Ο επόμενος σταθμός: «ο Πόλεμος των Άστρων». Η καταπίεση, η δικτατορία και, φυσικά, η επανάσταση. Ένας νέος άνθρωπος που δεν γνωρίζει πόσο βαριά κληρονομιά φέρει, πόσο βαθιά είναι συνδεδεμένη η ύπαρξή του με τις δυνάμεις του καλού και του κακού που πρόκειται σύντομα να αναμετρηθούν. Και η ξεχασμένη Δύναμη που περιμένει να αξιοποιηθεί από αυτόν. Μαγεία και διάστημα, πίστη και λογική, ελπίδα και φόβος... ένα συνονθύλευμα ισορροπιών μεταξύ αντιθετικών οντοτήτων.

Governor Tarkin: Princess Leia, before your execution, you will join me at a ceremony that will make this battle station operational. No star system will dare oppose the Emperor now.
Princess Leia: The more you tighten your grip, Tarkin, the more star systems will slip through your fingers.

Size matters not. Look at me. Judge me by my size, do you? Hmm? Hmm. And well you should not. For my ally is the Force, and a powerful ally it is. Life creates it, makes it grow. Its energy surrounds us and binds us. Luminous beings are we, not this crude matter. You must feel the Force around you; here, between you, me, the tree, the rock, everywhere, yes. Even between the land and the ship. - Yoda

Jonathan

Ο πρώτος κόσμος που με διεκδίκησε ήταν ο αέρινος κόσμος του «Γλάρου Ιωνάθαν» του Ρίτσαρντ Μπαχ. Ήμουν μόλις εφτά χρονών όταν το διάβασα για πρώτη φορά και με μάγεψε αμέσως. Ταυτίστηκα απόλυτα με τον νεαρό Ιωνάθαν που δεν μπορούσε να ταιριάξει στην κοινωνία των γλάρων. Τον θαύμασα για τον τρόπο που αφοσιώθηκε σε αυτό που αγαπούσε, την πτήση, και βρήκε τρόπο να ανακαλύπτει μόνος του τι πρέπει να κάνει για να βελτιωθεί. Τον θαύμασα για το θάρρος του, όταν αντιμετώπισε την αποδοκιμασία των υπολοίπων για τον διαφορετικό τρόπο ζωής του. Τον θαύμασα γιατί δεν πτοήθηκε από την έλλειψη υποστήριξης και κατάφερε να επιβιώσει μόνος του, εντελώς ελεύθερος, αριστεύοντας σε αυτό που του άρεσε περισσότερο απ’ όλα. Και το κυριότερο, τον θαύμασα γιατί δεν τον πίκρανε αυτή η εμπειρία, δεν του χάλασε την ακεραιότητα. Αντίθετα, τον γέμισε με κατανόηση και γνήσιο ενδιαφέρον για τους... συγγλάρους του, σε τέτοιο βαθμό, που δεν δίστασε να επιστρέψει σε αυτούς με σκοπό να διδάξει εκείνους ήθελαν να μάθουν.

Απλό, όμορφο, με όσα επίπεδα επιθυμείς να αναγνωρίσεις. Μπορείς να το διαβάσεις σαν μια απλή ιστορία, ακόμα και σαν ένα απλό παραμύθι για παιδιά, ή μπορείς να το δεις σαν ένα ολόκληρο φιλοσοφικό κίνημα. Κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω ένα ακόμα επίπεδο, μια παραπάνω συνειδητοποίηση. Όπως με μια κλασμομορφή (fractal), μπορείς να πλησιάζεις και να απομακρύνεσαι όσο θες, αλλά τα μοτίβα θα επαναλαμβάνονται επ’ άπειρον. Βαθαίνουν, αλλά και μικραίνουν, πάντα σχηματίζοντας κάτι παραπάνω.

We can lift ourselves out of ignorance, we can find ourselves as creatures of excellence and intelligence and skill - Jonathan

Heaven is not a place, and it is not a time. Heaven is being perfect. You will begin to touch heaven, Jonathan, in the moment that you touch perfect speed. And that isn’t flying a thousand miles an hour, or a million, or flying at the speed of light. Because any number is a limit, and perfection doesn’t have limits. Perfect speed, my son, is being there. - Chiang

The only true law is that which leads to freedom. There is no other. - Jonathan

"Jonathan sighed. The price of being misunderstood, he thought. They call you devil or they call you god."

Οι Κόσμοι μου

Σε όλα τα παιδιά αρέσουν οι ιστορίες, τα παραμύθια, τα κινούμενα σχέδια, τα βιβλία. Σε όλα τα παιδιά αρέσει να μπαίνουν σε άλλους κόσμους. Για ορισμένα παιδιά, όμως, οι φανταστικοί κόσμοι είναι κάτι παραπάνω από διασκέδαση· είναι θέμα επιβίωσης. Γιατί για ορισμένα παιδιά ο πραγματικός κόσμος δεν είναι και τόσο παιδικός.

Ήμουν ένα τέτοιο παιδί. Ένα παιδί που είχε πολλούς λόγους να προτιμάει και να επιδιώκει να ζει σε φανταστικούς κόσμους. Ήταν ο τρόπος μου να μπορώ να αντέχω την πραγματικότητα. Και ήταν μια μικρή προσπάθεια αυτοπροστασίας, αυτή η απόσυρση. Κλεινόμουν στο μυαλό μου και γινόμουν μέρος ενός διαφορετικού κόσμου.

Και μεγάλωσα. Εκείνη η πραγματικότητα που με οδηγούσε στην φαντασία έγινε από πραγματικότητα παρελθόν. Αλλά κάποια πράγματα σε επηρεάζουν καθοριστικά και η σχέση μου με την φαντασία, αποτέλεσμα τέτοιων πραγμάτων, δεν άλλαξε όταν αυτά προσπεράστηκαν.

Είναι τόσο εύκολο, τόσο φυσικό για μένα να χάνομαι σε άλλους κόσμους. Ένα βιβλίο, μία ταινία, ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα όνειρο μπορούν να με απορροφήσουν, να γίνουν πολύ πιο αληθινά από την «πραγματικότητα».

Και κάποιες φορές η επιστροφή στον «πραγματικό» κόσμο έχει αποδειχτεί μεγάλη πρόκληση...

Τις επόμενες επτά καταγραφές θα τις αφιερώσω στους επτά σημαντικότερους κόσμους μου.

Αλλά πρώτα θα αφιερώσω αυτό το τραγούδι σε όλες τις ψυχές που δεν μπορούν, ούτε και θέλουν, να περιοριστούν.

Πάλι (ή ακόμα)

Τελικά δεν έχω μάθει τίποτα ή κι αν έχω μάθει κάτι στη θεωρία επιμένω να μην το εφαρμόζω στην πράξη. Πάλι (ή ακόμα) ελπίζω, πάλι (ή ακόμα) περιμένω, πάλι (ή ακόμα) σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν αν συνέβαινε κάτι μαγικό, κάτι τόσο απίθανο όσο το να κερδίσω το λόττο απ’ ό,τι φαίνεται τελικά. Πάλι (ή ακόμα) δεν δέχομαι ότι ό,τι είναι είναι, δεν αποδέχομαι την αλλαγή, τα νέα δεδομένα. Πάλι (ή ακόμα) διατηρώ κάτι μέσα μου που δεν μπορεί να υπάρξει.

Και το πρόβλημα είναι ότι η απειροελάχιστη πιθανότητα σε αντιπαράθεση με την πλήρη απιθανότητα μου δίνει ελπίδα - και λόγο να έχω ελπίδα - αντί να με αποθαρρύνει. Μου είναι τόσο δύσκολο να εκλάβω αυτήν την ελάχιστη πιθανότητα ως κάτι άνευ σημασίας, που υπάρχει απλά και μόνο λόγω της φύσης των πραγμάτων και της πραγματικής σπανιότητας της ακέραιης απιθανότητας. Μου είναι δύσκολο να αποσυνδεθώ από αυτήν εντελώς, να σταματήσω να τη λαμβάνω υπόψη.

Και η αλήθεια είναι απλή: Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Όπως όταν δεν ξέρεις να κολυμπάς και βρεθείς στη θάλασσα και όσο χτυπιέσαι στα τυφλά, πανικοβλημένος, τόσο βουλιάζεις, ενώ αν σταματήσεις να κινείσαι, απλά επιπλέεις. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο αναμενόμενα. Όλοι μπορούν να επιπλεύσουν, όλοι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Αλλά πρέπει να μην χτυπιούνται, να μην παλεύουν.

Και νά ’μαι πάλι (ή ακόμα), γράφω με αυτή την πονεμένη, ηττοπαθική γλώσσα, γιατί μάλλον τσάμπα τόση ζωή, τόση εμπειρία· τίποτα δεν έχω μάθει.

Επιμένω να βασίζω τις καταστάσεις σε αυτά που έχουν σημασία για μένα, στον δικό μου τρόπο σκέψης, πολύ μετά αφού έχει αποδειχθεί ότι ο δικός μου τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει με τις καταστάσεις αυτές. Αλλά επιμένω και προσπαθώ να ταιριάξω τα αταίριαστα. Από ξεροκεφαλιά, από επιμονή, από μαζοχισμό; Κι ακόμα δεν έχει πιάσει τόπο το μάθημα ότι δεν μπορείς να κερδίσεις. Κάποιες φορές, απλά δεν μπορείς να κερδίσεις.

Οπότε γιατί πάλι (ή ακόμα) είμαι εδώ;

Δεν είμαι εχθρός μου, δεν είμαι σχιζοφρενής ή διπλή προσωπικότητα. Απλά ένα μέρος μου βλέπει τα κομμάτια κι ένα άλλο ολόκληρη την εικόνα. Όταν αυτά τα δύο συνεργάζονται, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Όταν αντιτάσσονται... Όταν βλέπεις μια εικόνα, αλλά δεν βρίσκεις τα κομμάτια ή όταν βρίσκεις κομμάτια που δεν μπορείς να ταιριάξεις σε μια εικόνα...


Για να πετύχεις ένα ταξίδι θέλεις και έναν προορισμό και τον τρόπο, το δρόμο για να πας εκεί. Έχω έναν προορισμό. Έχω και έναν δρόμο. Αλλά ο δρόμος δεν φαίνεται να καταλήγει σ’αυτόν τον προορισμό και ο προορισμός δεν φαίνεται να είναι στο τέλος αυτού του δρόμου.

Οπότε; Να μείνω εδώ; Μέχρι να αποκτήσω ένα συμβατό ζευγάρι προορισμού και διαδρομής; Να ακολουθήσω βήμα βήμα τη διαδρομή που ήδη ακολουθώ, παρ’ όλο που δεν ξέρω που πάει ή αν πάει και πουθενά στην τελική; Παρ’όλο που μπορεί να διαγράφω κύκλους ή και να απομακρύνομαι από τα υπόλοιπα που θέλω και/ή έχω;

Ή να δεχτώ τον, απ’ ό,τι φαίνεται, - και παρά τη δυσαρέσκεια που μου προκαλεί η αναγνώριση αυτή – αναπόφευκτο προορισμό του τίποτα; Τον προορισμό του απλά εγώ να έχω φύγει από εδώ που είμαι; Τον προορισμό που δεν είναι αυτός που θέλω, αλλά που φαίνεται ο πιθανότερος ούτως ή άλλως όταν βλέπεις το σύνολο; Και να προσπαθήσω να βρω δρόμο που περνάει από το σημείο που είμαι τώρα και από τον προορισμό αυτόν;

Το σίγουρα πιο επικίνδυνο, πιο επίφοβο από όλα... είναι να βάλω ως προορισμό το ιδανικό και να ψάχνω τυφλά για να βρω κάποιο δρόμο προς τα εκεί, ενώ δεν ξέρω καν αν υπάρχει, ενώ όλα δείχνουν ότι όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά στην προσπάθειά μου να τον βρω θα χαθώ, θα διαλυθώ.

Αλλά ήδη δεν έχω χαθεί; Μήπως ξέρω το δρόμο να γυρίσω πίσω; Μήπως ξέρω το δρόμο από εδώ για οπουδήποτε αλλού; Μήπως ξέρω αν θέλω καν να κουνηθώ από εδώ; Έχω παγώσει στη θέση μου, από φόβο, κούραση ή ελπίδα, ποιος ξέρει. Λες και περιμένω ότι αν μείνω αρκετά ακίνητη, για αρκετό καιρό, το αφιλόξενο, άγνωστο τοπίο γύρω μου θα φτάσει να αλλάξει αρκετά ώστε να καταλάβω πού είμαι ή πού να πάω ή πώς να πάω όπου είναι να πάω. Λες και περιμένω κάποιον να με ψάξει, να με βρει, να με οδηγήσει πίσω ή μπροστά, κάπου...

Και το χειρότερο από όλα; Ο προορισμός αυτός που θέλω, ο προορισμός που μοιάζει ταυτόχρονα τόσο πιθανός και αδύνατος, τόσο κοντινός σαν να μπορώ να τον αγγίξω και τόσο ανυπόστατος όσο μια ιδέα, ο προορισμός που τόσο με έχει αποπροσανατολίσει, που έχω προσπαθήσει (και αποτύχει) να πλησιάσω από τόσους διαφορετικούς δρόμους, ο προορισμός αυτός... για μένα αξίζει. Και πολύ μάλιστα...


Πάλι...

...(ή ακόμα)...