Σαπουνόφουσκα

Ήταν πολύ νωρίς το πρωί. Ο Ήλιος δεν είχε ξεπεράσει ακόμα το φραγμό των βουνών για να φωτίσει το λεκανοπέδιο. Ξύπνησα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά εντελώς ξαφνικά. Σαν να χτύπησε ένα εσωτερικό, αυτορυθμιζόμενο ξυπνητήρι. Ήμουν απολύτως ξύπνια, πριν καν να ανοίξω τα μάτια μου.
Και ήρθε η πρώτη σκέψη. Δεν ήταν χρωματισμένη θετικά ή αρνητικά. Ήταν απλώς ένα γεγονός. Συνειδητοποίησα τότε ότι ίσως η σκέψη αυτή να ήταν το ξυπνητήρι. Ίσως δημιουργήθηκε στο υποσυνείδητό μου πρώτα, ως ακατέργαστη ονειρική μορφή, αλλά η παρουσία της αφύπνισε το συνειδητό μου.
Κούνησα το κεφάλι μου, τότε, και σιγογέλασα με τον εαυτό μου. Τι είναι πια αυτή η ανάγκη της ανάλυσης; Έξι και μισή το πρωί, μόλις έχω ξυπνήσει και νά 'μαι πάλι να αναλύω τον εαυτό μου, τα συνειδητά, τ' ασυνείδητα και τα υποσυνείδητα! Σηκώνομαι αθόρυβα και αφηρημένα. Η πνευματική αφαίρεση δεν προκαλείται μόνο από σκέψεις, αλλά και από την έλλειψή τους. Και αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση˙ το μυαλό μου ήταν παράξενα άδειο. Όχι παραιτημένο ή κενό ή αδιάφορο. Ίσως... ήρεμο. Ίσως. Νομίζω ότι δεν θυμάμαι πια πώς είναι ένα ήρεμο μυαλό.
Δεν ανάβω κανένα φως. Αυτό το διάχυτο πρωινό φως, ακόμα κι όταν είναι λιγοστό, είναι μαγεία και ο ηλεκτρισμός είναι θανάσιμος εχθρός του. Πάντα εξίσου αφηρημένα, ανοίγω το νερό και το αφήνω να τρέξει πάνω μου. Κάτι είναι διαφορετικό αυτό το πρωί, αλλά δεν έχει σχηματιστεί ακόμα, δεν έχει πάρει μορφή.
Και τότε ο χρόνος σταματάει. Τα μάτια μου τραβάει μία υπέροχη, γυαλιστερή, τέλεια σφαιρική σαπουνόφουσκα, που αιωρείται σχεδόν ακίνητη και ιριδίζει στο λιγοστό πρωινό φως. Ακινητοποιούμαι κι εγώ απότομα σαν να πάτησε κάποιος pause στο τηλεχειριστήριό μου. Κοιτάω την σαπουνόφουσκα κι αυτή κοιτάει εμένα. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με κοιτάει. Είμαι, επίσης, βέβαιη ότι μου μεταφέρει τις σκέψεις της. Έτσι όπως δημιουργούνται εικόνες και λέξεις και ιδέες καθώς κοιταζόμαστε, είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι μόνο εγώ ο δημιουργός τους, αλλά πρόκειται για μία ανταλλαγή, μία πραγματική επικοινωνία.
Η κυρία αιωρήθηκε μέχρις ότου ολοκληρώσαμε την τηλεπαθητική μας συζήτηση κι έπειτα παρασύρθηκε από ένα σπάνιο, ξαφνικό, σύντομο, Αυγουστιάτικο μικρό ρεύμα αέρα και τελικά έσκασε.
Απέμεινα να κοιτάω το σημείο όπου εξαφανίστηκε για πολλή ώρα, σκεπτόμενη την συνδιαλλαγή μας. Η όμορφη σαπουνόφουσκα με κατάλαβε. Είδε την επιθυμία μου να ελπίσω, είδε την ανησυχία μου για την ματαίωση της ελπίδας μου, διάβασε την προσπάθειά μου να ισορροπήσω τον ρεαλισμό με την αισιοδοξία. Με την παρουσία της, μου θύμησε ότι η φθαρτότητα των αντικειμένων, των ανθρώπων και των καταστάσεων, δεν είναι λόγος να φοβάμαι να τα εκτιμήσω.
Η όμορφη σαπουνόφουσκα ήξερε ότι η ύπαρξή της, όπως και κάθε άλλη υπάρξη, είχε ημερομηνία λήξης, αλλά δεν πτοούνταν, ούτε στενοχωριόταν γι' αυτό και δεν ήθελε ούτε εγώ να πτοηθώ ή να στενοχωρηθώ γι' αυτό. Ήθελε να την εκτιμήσω και να την θαυμάσω γι' αυτό που ήταν και για όσο θα ήταν κι έπειτα να μπορέσω να αποδεχτώ ότι χάθηκε.
Ήταν γενικά μία πολύ εποικοδομητική και ενημερωτική συζήτηση, αλλά ένα ειδικά σημείο μου έμεινε πιο έντονα. "Είναι όλα τα όνειρα σαν σαπουνόφουσκες;" ρώτησα την σαπουνόφουσκα, "Όμορφα, λαμπερά, εύθραστα και καταδικασμένα σε μικρό χρόνο ζωής;"
Ένα πνιχτό γελάκι ήρθε σαν απάντηση στο μυαλό μου κι εγώ ανταποκρίθηκα με ένα αμήχανο χαμόγελο. "Ενδιαφέρον ο παραλληλισμός σου, αλλά όχι ακριβής. Όταν εξαφανιστεί μια σαπουνόφουσκα, δεν μπορεί να ξανασχηματιστεί. Ένα όνειρο απ' τη στιγμή που θα υπάρξει στην ουσία δεν μπορεί να σταματήσει να υπάρχει. Μπορεί να ξεθωριάσει ή να κουραστεί, αλλά πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα να επανέλθει και μάλιστα πιο ισχυρό και ευδιάκριτο από πριν. Σχετικά με τα όνειρα, δεν είναι η απώλεια που πρέπει να συνηθίσεις, αλλά η αναπόφευκτη αβεβαιότητα. Και κατά μία έννοια, είναι πιο δύσκολο να χειριστείς την αβεβαιότητα, έτσι δεν είναι;"
"Πράγματι", της απάντησα, "κατά μία έννοια είναι πιο εύκολο να αποδεχθείς ένα γεγονός, ένα δεδομένο, μία πραγματικότητα, αντί να αποδέχεσαι διαρκώς την ύπαρξη όλων των διαφορετικών πιθανοτήτων, ειδικά αφού ξέρεις ότι στο τέλος μία θα είναι η έκβαση."
"Αν το καταφέρεις, όμως, αυτό, θα γνωρίσεις μία απίστευτη ελευθερία, αφού δεν θα είσαι πια έρμαιο του φόβου ή της ελπίδας, της αρνητικής και της θετικής προσδοκίας, δηλαδή. Θα μπορείς να έχεις τις προτιμήσεις σου και να κάνεις ό, τι καλύτερο μπορείς, χωρίς να δεσμεύεσαι από την καταδικασμένη προσπάθεια να χαλιναγωγήσεις το άγνωστο με το να μην αποδέχεσαι τις δυνατότητές του."
"Στην ουσία", έκανα το επόμενο λογικό βήμα, "με το να αποδέχεσαι όλο το φάσμα των δυνατοτήτων του αγνώστου, αποδέχεσαι και όλο το φάσμα των δικών σου δυνατοτήτων."
"Ακριβώς", συμφώνησε η σαπουνόφουσκα. "Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις".

Πώς μπορούσα να της εξηγήσω πόση σημασία είχε για μένα αυτή η απρόσμενη, δημιουργική συνάντηση;