Ταξιδεύοντας

Μπορούμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο; Ας χωρίσουμε το ερώτημα στα δύο προφανή μέρη της: α) Μπορούμε να ταξιδέψουμε στο παρελθόν; και β) Μπορούμε να ταξιδέψουμε στο μέλλον;

α) Τι είναι μια ανάμνηση αν όχι το υπόλειμμα μιας παρελθοντικής στιγμής; Τι είναι ένα βιβλίο ιστορίας αν όχι μια προσπάθεια ανασύστασης περασμένων γεγονότων; Τι είναι η αρχαιολογία αν όχι η ανακάλυψη προηγούμενων εποχών;

Ίσως ξεφυσάτε λίγο απογοητευμένοι και σκέφτεστε «δεν είναι το ίδιο». Το ίδιο με τι; Με την πλήρη αναβίωση μιας στιγμής, την οποία ορίζουμε αυτονόητα ως ταξίδι στο παρελθόν; Ίσως σκέφτεστε ότι τα προαναφερθέντα μέσα δεν είναι ακριβή, ότι μας δίνουν μερικά δεδομένα για τα οποία ίσως δεν μπορούμε καν να είμαστε σίγουροι και τα οποία πρέπει να συνδέσουμε με υποθέσεις για να δημιουργήσουμε ένα πλήρες νόημα. Και ρωτώ, ξέρουμε τόσο περισσότερα για το παρόν; Είμαστε ποτέ σίγουροι για το τι συμβαίνει ακριβώς αυτή τη στιγμή που ζούμε ακριβώς τώρα; Έχουμε ποτέ όλα τα δεδομένα; Όχι, απλά θεωρούμε ότι έχουμε αρκετά, ώστε οι υποθέσεις που πρέπει να κάνουμε για να τα ενώσουμε μοιάζουν αμελητέες. Αλλά αυτό είναι απλά θέμα συνήθειας.

β) Η απάντηση είναι τόσο προφανής. Ο μόνος λόγος που δεν την βλέπουμε είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε την πραγματική φύση του παρόντος. Το κάθε παρόν, πριν και μέχρι να γίνει παρόν, δεν ήταν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από μέλλον. Τι άλλο είναι, άρα, το παρόν παρά η διαδοχή των προορισμών μικρών ταξιδιών από μελλοντική στιγμή σε μελλοντική στιγμή;

Άρα φυσικά και μπορούμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο. Από πάντα ταξιδεύουμε στο χρόνο, απλά και μόνο γιατί υπάρχει μνήμη και καταγραφή και απλά και μόνο γιατί η ίδια η ζωή μας είναι για εμάς ένα ταξίδι στο χρόνο.

Ταξιδεύουμε στο παρελθόν κάθε τόσο, χωρίς να το θέλουμε, με τη μνήμη ή σκόπιμα, όταν ψάχνουμε κάτι συγκεκριμένο. Και ταξιδεύουμε στο μέλλον μεθοδικά, σταθερά, μία στιγμή τη φορά.