Γράφοντας

Βλέπω τις άδειες γραμμές και νιώθω ότι με προσκαλούν να τις γεμίσω. Με θέλουν απεγνωσμένα για να γίνουν κάτι κι εγώ νιώθω ότι ποτέ δεν τις τιμάω όσο αξίζουν, ότι δεν είμαι άξιά τους και ότι κατά μία έννοια τις ρίχνω όταν τις γράφω. Γιατί κάθε μία είχε την προοπτική να γίνει μία μοναδική και πρωτοπόρα γραμμή, ενώ οι περισσότερες που γράφω φυσικά καταλήγουν κοινότυπες, αφού μόνο λίγες (και είμαι τυχερή αν όντως γράφω έστω και λίγες τέτοιες) είναι ξεχωριστές. Κι υπάρχουν κι εκείνες οι γραμμές... που μένουν κενές. Τι αξίζει περισσότερο; Μια γραμμή που έχει τη δυνατότητα να αγγίξει τον ουρανό ή αυτή που έχει αποκτήσει τη θέση της στη γη, αλλά δεν έχει πια τη δυνατότητα να πάει ψηλότερα; Γιατί να πρέπει να διαλέξω εγώ το να τη γράψω ή όχι;
Και νιώθω κι εγώ μια γραμμή ενός τετραδίου που περιμένει να δει αν θα αποκτήσει κάποιο νόημα, αν θα κουβαλήσει κάποια σκέψη. Άλλοι συγγραφείς θα αποφασίσουν για την τύχη μου. Οι συγγραφείς της ζωής μου. Οι άνθρωποι της ζωής μου. Εκείνοι θα με αξιοποιήσουν ή θα με αδικήσουν, θα με γράψουν ή θα με μουτζουρώσουν, θα με εξυψώσουν ή θα με ισοπεδώσουν, θα μου δώσουν νόημα ή θα με κάνουν μια ανοησία. Και κυρίως... αυτοί θα αποφασίσουν αν θα με γράψουν, έτσι κι αλλιώς, ή αν θα με προσπεράσουν. Αν θα με αφήσουν άγραφη, να μείνω με μόνη συντροφιά τη δυνατότητα του τι θα μπορούσα να είμαι.