Free your mind

Τι είναι το Μάτριξ; Αυτή η ερώτηση τριγυρίζει στα μυαλά των ανήσυχων ανθρώπων, εκείνων που δεν είναι ικανοποιημένοι, εκείνων που νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά όχι μόνο δεν μπορούν να το αποδείξουν, δεν μπορούν ούτε καν να είναι σίγουροι ότι δεν είναι ιδέα τους. Αλλά μετά τους βρίσκει ο Μορφέας και τους δίνει την επιλογή: Μπλε χάπι ή κόκκινο χάπι; Αν πάρεις το μπλε, όλα θα μείνουν ίδια. Αν πάρεις το κόκκινο... τίποτα δεν θα είναι ίδιο ποτέ ξανά.

What is "real"? How do you define "real"? If real is what you can feel, smell, taste and see, then 'real' is simply electrical signals interpreted by your brain. - Morpheus

Don't think you are, know you are. - Morpheus

To deny our own impulses is to deny the very thing that makes us human. - Mouse

Spoon boy: Do not try and bend the spoon. That's impossible. Instead... only try to realize the truth.
Neo: What truth?
Spoon boy: There is no spoon.
Neo: There is no spoon?
Spoon boy: Then you'll see, that it is not the spoon that bends, it is only yourself.

I'm trying to free your mind, Neo. But I can only show you the door. You're the one that has to walk through it. - Morpheus

Neo: What are you trying to tell me? That I can dodge bullets?
Morpheus: No, Neo. I'm trying to tell you that when you're ready, you won't have to.

Use the Force

Ο επόμενος σταθμός: «ο Πόλεμος των Άστρων». Η καταπίεση, η δικτατορία και, φυσικά, η επανάσταση. Ένας νέος άνθρωπος που δεν γνωρίζει πόσο βαριά κληρονομιά φέρει, πόσο βαθιά είναι συνδεδεμένη η ύπαρξή του με τις δυνάμεις του καλού και του κακού που πρόκειται σύντομα να αναμετρηθούν. Και η ξεχασμένη Δύναμη που περιμένει να αξιοποιηθεί από αυτόν. Μαγεία και διάστημα, πίστη και λογική, ελπίδα και φόβος... ένα συνονθύλευμα ισορροπιών μεταξύ αντιθετικών οντοτήτων.

Governor Tarkin: Princess Leia, before your execution, you will join me at a ceremony that will make this battle station operational. No star system will dare oppose the Emperor now.
Princess Leia: The more you tighten your grip, Tarkin, the more star systems will slip through your fingers.

Size matters not. Look at me. Judge me by my size, do you? Hmm? Hmm. And well you should not. For my ally is the Force, and a powerful ally it is. Life creates it, makes it grow. Its energy surrounds us and binds us. Luminous beings are we, not this crude matter. You must feel the Force around you; here, between you, me, the tree, the rock, everywhere, yes. Even between the land and the ship. - Yoda

Jonathan

Ο πρώτος κόσμος που με διεκδίκησε ήταν ο αέρινος κόσμος του «Γλάρου Ιωνάθαν» του Ρίτσαρντ Μπαχ. Ήμουν μόλις εφτά χρονών όταν το διάβασα για πρώτη φορά και με μάγεψε αμέσως. Ταυτίστηκα απόλυτα με τον νεαρό Ιωνάθαν που δεν μπορούσε να ταιριάξει στην κοινωνία των γλάρων. Τον θαύμασα για τον τρόπο που αφοσιώθηκε σε αυτό που αγαπούσε, την πτήση, και βρήκε τρόπο να ανακαλύπτει μόνος του τι πρέπει να κάνει για να βελτιωθεί. Τον θαύμασα για το θάρρος του, όταν αντιμετώπισε την αποδοκιμασία των υπολοίπων για τον διαφορετικό τρόπο ζωής του. Τον θαύμασα γιατί δεν πτοήθηκε από την έλλειψη υποστήριξης και κατάφερε να επιβιώσει μόνος του, εντελώς ελεύθερος, αριστεύοντας σε αυτό που του άρεσε περισσότερο απ’ όλα. Και το κυριότερο, τον θαύμασα γιατί δεν τον πίκρανε αυτή η εμπειρία, δεν του χάλασε την ακεραιότητα. Αντίθετα, τον γέμισε με κατανόηση και γνήσιο ενδιαφέρον για τους... συγγλάρους του, σε τέτοιο βαθμό, που δεν δίστασε να επιστρέψει σε αυτούς με σκοπό να διδάξει εκείνους ήθελαν να μάθουν.

Απλό, όμορφο, με όσα επίπεδα επιθυμείς να αναγνωρίσεις. Μπορείς να το διαβάσεις σαν μια απλή ιστορία, ακόμα και σαν ένα απλό παραμύθι για παιδιά, ή μπορείς να το δεις σαν ένα ολόκληρο φιλοσοφικό κίνημα. Κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω ένα ακόμα επίπεδο, μια παραπάνω συνειδητοποίηση. Όπως με μια κλασμομορφή (fractal), μπορείς να πλησιάζεις και να απομακρύνεσαι όσο θες, αλλά τα μοτίβα θα επαναλαμβάνονται επ’ άπειρον. Βαθαίνουν, αλλά και μικραίνουν, πάντα σχηματίζοντας κάτι παραπάνω.

We can lift ourselves out of ignorance, we can find ourselves as creatures of excellence and intelligence and skill - Jonathan

Heaven is not a place, and it is not a time. Heaven is being perfect. You will begin to touch heaven, Jonathan, in the moment that you touch perfect speed. And that isn’t flying a thousand miles an hour, or a million, or flying at the speed of light. Because any number is a limit, and perfection doesn’t have limits. Perfect speed, my son, is being there. - Chiang

The only true law is that which leads to freedom. There is no other. - Jonathan

"Jonathan sighed. The price of being misunderstood, he thought. They call you devil or they call you god."

Οι Κόσμοι μου

Σε όλα τα παιδιά αρέσουν οι ιστορίες, τα παραμύθια, τα κινούμενα σχέδια, τα βιβλία. Σε όλα τα παιδιά αρέσει να μπαίνουν σε άλλους κόσμους. Για ορισμένα παιδιά, όμως, οι φανταστικοί κόσμοι είναι κάτι παραπάνω από διασκέδαση· είναι θέμα επιβίωσης. Γιατί για ορισμένα παιδιά ο πραγματικός κόσμος δεν είναι και τόσο παιδικός.

Ήμουν ένα τέτοιο παιδί. Ένα παιδί που είχε πολλούς λόγους να προτιμάει και να επιδιώκει να ζει σε φανταστικούς κόσμους. Ήταν ο τρόπος μου να μπορώ να αντέχω την πραγματικότητα. Και ήταν μια μικρή προσπάθεια αυτοπροστασίας, αυτή η απόσυρση. Κλεινόμουν στο μυαλό μου και γινόμουν μέρος ενός διαφορετικού κόσμου.

Και μεγάλωσα. Εκείνη η πραγματικότητα που με οδηγούσε στην φαντασία έγινε από πραγματικότητα παρελθόν. Αλλά κάποια πράγματα σε επηρεάζουν καθοριστικά και η σχέση μου με την φαντασία, αποτέλεσμα τέτοιων πραγμάτων, δεν άλλαξε όταν αυτά προσπεράστηκαν.

Είναι τόσο εύκολο, τόσο φυσικό για μένα να χάνομαι σε άλλους κόσμους. Ένα βιβλίο, μία ταινία, ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα όνειρο μπορούν να με απορροφήσουν, να γίνουν πολύ πιο αληθινά από την «πραγματικότητα».

Και κάποιες φορές η επιστροφή στον «πραγματικό» κόσμο έχει αποδειχτεί μεγάλη πρόκληση...

Τις επόμενες επτά καταγραφές θα τις αφιερώσω στους επτά σημαντικότερους κόσμους μου.

Αλλά πρώτα θα αφιερώσω αυτό το τραγούδι σε όλες τις ψυχές που δεν μπορούν, ούτε και θέλουν, να περιοριστούν.

Πάλι (ή ακόμα)

Τελικά δεν έχω μάθει τίποτα ή κι αν έχω μάθει κάτι στη θεωρία επιμένω να μην το εφαρμόζω στην πράξη. Πάλι (ή ακόμα) ελπίζω, πάλι (ή ακόμα) περιμένω, πάλι (ή ακόμα) σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν αν συνέβαινε κάτι μαγικό, κάτι τόσο απίθανο όσο το να κερδίσω το λόττο απ’ ό,τι φαίνεται τελικά. Πάλι (ή ακόμα) δεν δέχομαι ότι ό,τι είναι είναι, δεν αποδέχομαι την αλλαγή, τα νέα δεδομένα. Πάλι (ή ακόμα) διατηρώ κάτι μέσα μου που δεν μπορεί να υπάρξει.

Και το πρόβλημα είναι ότι η απειροελάχιστη πιθανότητα σε αντιπαράθεση με την πλήρη απιθανότητα μου δίνει ελπίδα - και λόγο να έχω ελπίδα - αντί να με αποθαρρύνει. Μου είναι τόσο δύσκολο να εκλάβω αυτήν την ελάχιστη πιθανότητα ως κάτι άνευ σημασίας, που υπάρχει απλά και μόνο λόγω της φύσης των πραγμάτων και της πραγματικής σπανιότητας της ακέραιης απιθανότητας. Μου είναι δύσκολο να αποσυνδεθώ από αυτήν εντελώς, να σταματήσω να τη λαμβάνω υπόψη.

Και η αλήθεια είναι απλή: Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Όπως όταν δεν ξέρεις να κολυμπάς και βρεθείς στη θάλασσα και όσο χτυπιέσαι στα τυφλά, πανικοβλημένος, τόσο βουλιάζεις, ενώ αν σταματήσεις να κινείσαι, απλά επιπλέεις. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο αναμενόμενα. Όλοι μπορούν να επιπλεύσουν, όλοι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Αλλά πρέπει να μην χτυπιούνται, να μην παλεύουν.

Και νά ’μαι πάλι (ή ακόμα), γράφω με αυτή την πονεμένη, ηττοπαθική γλώσσα, γιατί μάλλον τσάμπα τόση ζωή, τόση εμπειρία· τίποτα δεν έχω μάθει.

Επιμένω να βασίζω τις καταστάσεις σε αυτά που έχουν σημασία για μένα, στον δικό μου τρόπο σκέψης, πολύ μετά αφού έχει αποδειχθεί ότι ο δικός μου τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει με τις καταστάσεις αυτές. Αλλά επιμένω και προσπαθώ να ταιριάξω τα αταίριαστα. Από ξεροκεφαλιά, από επιμονή, από μαζοχισμό; Κι ακόμα δεν έχει πιάσει τόπο το μάθημα ότι δεν μπορείς να κερδίσεις. Κάποιες φορές, απλά δεν μπορείς να κερδίσεις.

Οπότε γιατί πάλι (ή ακόμα) είμαι εδώ;

Δεν είμαι εχθρός μου, δεν είμαι σχιζοφρενής ή διπλή προσωπικότητα. Απλά ένα μέρος μου βλέπει τα κομμάτια κι ένα άλλο ολόκληρη την εικόνα. Όταν αυτά τα δύο συνεργάζονται, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Όταν αντιτάσσονται... Όταν βλέπεις μια εικόνα, αλλά δεν βρίσκεις τα κομμάτια ή όταν βρίσκεις κομμάτια που δεν μπορείς να ταιριάξεις σε μια εικόνα...


Για να πετύχεις ένα ταξίδι θέλεις και έναν προορισμό και τον τρόπο, το δρόμο για να πας εκεί. Έχω έναν προορισμό. Έχω και έναν δρόμο. Αλλά ο δρόμος δεν φαίνεται να καταλήγει σ’αυτόν τον προορισμό και ο προορισμός δεν φαίνεται να είναι στο τέλος αυτού του δρόμου.

Οπότε; Να μείνω εδώ; Μέχρι να αποκτήσω ένα συμβατό ζευγάρι προορισμού και διαδρομής; Να ακολουθήσω βήμα βήμα τη διαδρομή που ήδη ακολουθώ, παρ’ όλο που δεν ξέρω που πάει ή αν πάει και πουθενά στην τελική; Παρ’όλο που μπορεί να διαγράφω κύκλους ή και να απομακρύνομαι από τα υπόλοιπα που θέλω και/ή έχω;

Ή να δεχτώ τον, απ’ ό,τι φαίνεται, - και παρά τη δυσαρέσκεια που μου προκαλεί η αναγνώριση αυτή – αναπόφευκτο προορισμό του τίποτα; Τον προορισμό του απλά εγώ να έχω φύγει από εδώ που είμαι; Τον προορισμό που δεν είναι αυτός που θέλω, αλλά που φαίνεται ο πιθανότερος ούτως ή άλλως όταν βλέπεις το σύνολο; Και να προσπαθήσω να βρω δρόμο που περνάει από το σημείο που είμαι τώρα και από τον προορισμό αυτόν;

Το σίγουρα πιο επικίνδυνο, πιο επίφοβο από όλα... είναι να βάλω ως προορισμό το ιδανικό και να ψάχνω τυφλά για να βρω κάποιο δρόμο προς τα εκεί, ενώ δεν ξέρω καν αν υπάρχει, ενώ όλα δείχνουν ότι όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά στην προσπάθειά μου να τον βρω θα χαθώ, θα διαλυθώ.

Αλλά ήδη δεν έχω χαθεί; Μήπως ξέρω το δρόμο να γυρίσω πίσω; Μήπως ξέρω το δρόμο από εδώ για οπουδήποτε αλλού; Μήπως ξέρω αν θέλω καν να κουνηθώ από εδώ; Έχω παγώσει στη θέση μου, από φόβο, κούραση ή ελπίδα, ποιος ξέρει. Λες και περιμένω ότι αν μείνω αρκετά ακίνητη, για αρκετό καιρό, το αφιλόξενο, άγνωστο τοπίο γύρω μου θα φτάσει να αλλάξει αρκετά ώστε να καταλάβω πού είμαι ή πού να πάω ή πώς να πάω όπου είναι να πάω. Λες και περιμένω κάποιον να με ψάξει, να με βρει, να με οδηγήσει πίσω ή μπροστά, κάπου...

Και το χειρότερο από όλα; Ο προορισμός αυτός που θέλω, ο προορισμός που μοιάζει ταυτόχρονα τόσο πιθανός και αδύνατος, τόσο κοντινός σαν να μπορώ να τον αγγίξω και τόσο ανυπόστατος όσο μια ιδέα, ο προορισμός που τόσο με έχει αποπροσανατολίσει, που έχω προσπαθήσει (και αποτύχει) να πλησιάσω από τόσους διαφορετικούς δρόμους, ο προορισμός αυτός... για μένα αξίζει. Και πολύ μάλιστα...


Πάλι...

...(ή ακόμα)...

Με έκανε Άνθρωπο

Όταν γύριζα απ’ το σχολείο κλαίγοντας, επειδή είχα περάσει άλλη μια μέρα που τα παιδιά με κορόιδευαν, εκείνη ήταν αυτή που με παρηγορούσε. Εκείνη μου έλεγε ότι οι άνθρωποι μερικές φορές φέρονται με αυτόν τον τρόπο, χωρίς απαραίτητα να έχεις κάνει κάτι εσύ. Εκείνη μου εξηγούσε ότι δεν έχει νόημα να επηρεάζεσαι από αυτά που λένε οι άλλοι για σένα, αλλά ότι αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Να συμπεριφέρεσαι όπως θεωρείς εσύ ότι είναι το σωστό και να μην απολογείσαι για αυτό. Να σέβεσαι όλους τους ανθρώπους, αλλά και να μην νομίζεις ότι είναι σεβασμός ή καλοσύνη το να τους αφήνεις να σου φέρονται με άσχημο τρόπο. Να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και οποιονδήποτε αδικείται.

Δεν με παρηγορούσε πάντα. Μερικές φορές μου μιλούσε, όχι αυστηρά ακριβώς, αλλά πολύ σοβαρά και μου έλεγε ότι από εμένα εξαρτάται να προστατεύω τον εαυτό μου και πρέπει να μάθω πώς να το κάνω αυτό, γιατί πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι που θα με δυσκολεύουν. Τότε εκείνη ήταν δεν ήταν δεκατεσσάρων χρονών και εγώ ήμουν δεν ήμουν οκτώ.

Αργότερα, όταν ήμουν στην εφηβεία και δεν ήξερα τι μου γινόταν, εκείνη ήταν εκεί. Εκείνη επέμεινε και έμεινε δίπλα μου, ακόμα κι όταν της το έκανα τόσο δύσκολο. Αλλά επέμεινε και επέμεινε και μου έδειξε ότι μπορείς να σταθείς σε κάποιον χωρίς να είναι απαραίτητο να υπάρχει συμφέρον ή υποτίμηση από πίσω. Με έκανε να δω τον εαυτό μου όπως τον έβλεπε αυτή. Εκείνη μου έδειξε ότι είναι επιλογή μου να φροντίζω και να αναπτύσσω τον αλτρουϊσμό ή τον εγωισμό μου. Εκείνη στάθηκε δίπλα μου και απέδειξε έτσι ότι το μόνο που ήθελε ήταν να βρω εγώ τον εαυτό μου κι όχι να γίνω αυτό που θέλει εκείνη. Αλλά ήθελε να έχω άποψη, όχι απλά να κάνω ό,τι βλέπω τους άλλους να κάνουν. Ήθελε να σταματήσω να φοβάμαι, να σταματήσω να φωνάζω. Ήθελε να αποφασίσω τι θέλω να είμαι. Και με ανάγκασε να αντέξω το ότι πίστευε σε μένα στη διάρκεια της χειρότερής μου εποχής, στην εποχή που φερόμουν με τον πιο απαράδεκτο τρόπο.

Αυτά είναι μόνο κάποια μικρά παραδείγματα. Η ουσία είναι ότι από όσο με θυμάμαι, εκείνη ήταν ουσιαστικά δίπλα μου. Εκείνη ενδιαφερόταν για το τι συμβαίνει ακριβώς στο μυαλό μου και στη ζωή μου. Για το πώς βιώνω τα πράγματα. Εκείνη με παρακολούθησε και με ακολούθησε σε όλη μου την μέχρι τώρα πορεία. Σε όλη μου τη διαδρομή.

Εκείνη ήταν οι γονείς μου. Εκείνη ήταν ο μέντοράς μου. Εκείνη μου έδωσε ξανά και ξανά τον κατάλληλο μίτο για βγω από άλλο λαβύρινθο κάθε φορά. Εκείνη με έμαθε σιγά-σιγά πώς να μην χάνομαι, πώς να κάνω τις επιλογές που είναι καλές για μένα ή πώς να αντιμετωπίζω μια επιλογή που δεν εξελίχθηκε όπως περίμενα. Εκείνη με έμαθε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν χρειάζεται να πονούν, να είναι γεμάτες θυμό, ανταγωνισμό, απαξίωση. Εκείνη με έμαθε ότι πράγματι υπάρχει αγάπη άνευ ορίων και όρων.

Εκείνη με έμαθε να μην υποτιμώ τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνη με έμαθε ότι όταν υποτιμάω τον εαυτό μου αυτόματα υποτιμώ τους άλλους κι όταν υποτιμώ τους άλλους, αυτόματα υποτιμώ τον εαυτό μου.

Εκείνη με έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνη με έμαθε ότι δεν μπορώ να λέω ότι σέβομαι τον εαυτό μου όταν δεν σέβομαι τους άλλους και δεν μπορώ να σέβομαι τους άλλους όταν δεν σέβομαι τον εαυτό μου.

Εκείνη με έμαθε ότι η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία και ότι η περιφρόνηση δεν είναι δύναμη.

Εκείνη με έμαθε να εκτιμάω τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι.

Εκείνη με έμαθε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να ταιριάζουμε, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε για να συζητήσουμε, δεν χρειάζεται να συγκρινόμαστε για να αξίζουμε.

Και – ναι – αυτή είναι πραγματική αγάπη. Η αγάπη που σε κάνει και ανθίζεις ως άνθρωπος, που φέρνει στην επιφάνεια τον καλύτερό σου εαυτό.

Η αγάπη που θρέφει το πνεύμα.

Ευχαριστώ, λοιπόν, την αδερφή και αδερφή ψυχή μου.

Ευχαριστώ τη Μαριλού γιατί με αγαπάει και γιατί με έκανε, με διατηρεί και με κάνει Άνθρωπο.

Η παράνοια του να είσαι λογικός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία πρωτοετής φοιτήτρια Ιατρικής. Συνηθισμένη από το σχολείο, πήγαινε κάθε μέρα στη σχολή, παρακολουθούσε τα μαθήματα, κράταγε σημειώσεις, προσπαθούσε να κάνει απορίες στους καθηγητές (αν και τις περισσότερες φορές δεν απαντούσαν) και, γενικά, προσπαθούσε να καταλάβει ό,τι παρέδιδαν οι καθηγητές. Στο τέλος του εξαμήνου, διάβαζε όλη την ύλη (4οο+ σελίδες συνήθως) κι έκανε δύο επαναλήψεις.

Αλλά φυσικά η ύλη ήταν τόσο μεγάλη που δεν προλάβαινε να τα αφομιώσει. Μερικά πράγματα τα θυμόταν, κάποια τα είχε καταλάβει και ορισμένα απλά ήξερε ότι τα έχει συναντήσει.

Με αυτόν τον τρόπο είχε διαβάσει φυσική. Διάβαζε τύπους, προσπαθούσε να λύσει ασκήσεις, γιατί τι φυσική κάνεις αν δεν λύνεις ασκήσεις; Έρχεται το διαγώνισμα και ξαφνικά, τα πάντα φαίνονται σαν αλαμπουρνέζικα. Τα θέματα είναι κάτι λεπτομέρειες και μάλιστα πολύ μπλα-μπλα λεπτομέρειες. Μα τι φυσική ήταν αυτή που ήθελε παπαγαλία; Βαθμός εξέτασης 4, το σκορ: 'Φυσική 1 - Φοιτήτρια 0' και ρεβάνς κανονισμένη για την επόμενη εξεταστική.

Δεύτερος γύρος, λοιπόν. Ξανά όλη την ύλη, εστιάζει αυτή τη φορά πιο πολύ σε λεπτομέρειες και μπλα-μπλα, αλλά τόσα που είναι και που προσπαθεί να τα θυμάται, μάταιος κόπος. Φυσική μαθαίνεις τους νόμους, τις αρχές, τον τρόπο σκέψης. Πώς να αποστηθίσεις φυσική; Βαθμός εξέτασης 4, σκορ: 'Φυσική 2 - Φοιτήτρια 0' και εκνευρισμός στο μάξιμουμ. Δηλαδή, μισό λεπτό, πώς γίνεται την προηγούμενη χρονιά να πετούσε στη Φυσική; Πώς γίνεται να έγραψε 96/100 χωρίς καμία δυσκολία; Μήπως ήταν πιο εύκολη φυσική; Αμ δεν ήταν. Η ύλη ήταν περίπου η ίδια, ίσως και πιο εύκολη. Πριν από μερικού μήνες έλυνε τόσες δύσκολες ασκήσεις και τώρα είχε κολλήσει γιατί δεν μπορούσε να αποστηθίσει ή έστω να καταλάβει ποια υποτίθεται ότι είναι τα σημαντικά.

Τρίτος γύρος. Και μόνο που βλέπει το βιβλίο εκνευρίζεται. Τι άλλο να κάνει; Καιρός να δοκιμάσει έναν άλλον τρόπο που είχε απαξιώσει μέχρι τώρα γιατί της φαινόταν γελοίος και αντιπαραγωγικός: Κοιτάει τα θέματα των προηγούμενων εξεταστικών. Προς μεγάλη της έκπληξη, ο καθηγητής που τους το έπαιζε βαρύ πεπόνι όταν παραπονιόντουσαν οι πρωτοετείς ότι είναι δύσκολα τα θέματα, λέγοντας "έτσι είναι το πανεπιστήμιο" και "δεν είστε πια στο σχολείο" και "ιατρική είναι εδώ και πρέπει να συνηθίσετε να διαβάζετε", αυτός ο καθηγητής, λοιπόν... έβαζε τα ίδια θέματα ξανά και ξανά. Είκοσι ερωτήσεις όλες κι όλες, έκαναν κύκλο για τουλάχιστον επτά χρόνια, τρεις εξεταστικές το χρόνο. Πού και πού έπεφτε και καμία παρόμοια, αλλά εντελώς άσχετη, πολύ σπάνια. Σχεδόν ποτέ. Δεν απασχολήθηκε η φοιτήτρια με την ύλη αυτή τη φορά. Πήρε τις ερωτήσεις, έψαξε στα περιεχόμενα και αποστήθισε τις απαντήσεις μία μία. Δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο, ούτε τι σημαίνουν, ούτε το πώς συνδέονται μεταξύ τους. Δεν ασχολήθηκε καν να καταλάβει τι αποστήθιζε. Γιατί ακόμα και μια ολόκληρη σελίδα να ήταν η κάθε ερώτηση, σύνολο έχουμε είκοσι σελίδες. Και - πιστέψτε με - το να αποστηθίσεις είκοσι ή και τριάντα ή και παραπάνω σελίδες δεν είναι τίποτα όταν έχεις συνηθίσει να προσπαθείς να μάθεις τετρακόσιες. Τίποτα. Τί-πο-τα. Μιάμιση μέρα διάβασμα όλο κι όλο και ήξερε όλες τις απαντήσεις. Διαβάζοντας τη μισή ερώτηση, ήξερε τι έπρεπε να απαντήσει.

Εξέταση. Πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έβαλαν τέσσερα θέματα αντί για τρία. Τα τρία ήταν copy-paste που λέμε, ολόιδια με αυτά που έμπαιναν χρόνια τώρα, εξεταστική μπαίνει, εξεταστική βγαίνει. Το τέταρτο ήταν διαφορετικό. Προφανώς, αποφάσισαν ότι ήθελαν να βάλουν και κάτι για να ξεχωρίσει κάποιος που είναι αρκετά συνεπής (ή βλάκας) για να διαβάσει, πώς να το πω, κανονικά. Ή και σκέτο να διαβάσει, ούτε ακανόνιστο δεν μπορεί να θεωρηθεί το άλλο διάβασμα, αφού δεν μπορεί καν να θεωρηθεί διάβασμα.

Βαθμός εξέτασης 8. Έγραψε άριστα τις τρεις ερωτήσεις που είχε αποστηθίσει μέσα στις προηγούμενες δύο μέρες, πράγματα τα οποία τα ξέχασε πολύ πριν φτάσει στο σπίτι της μετά την "εξέταση", και φυσικά στην τέταρτη δεν ήξερε τίποτα να γράψει.

Το ίδιο ακριβώς έγινε και με την "Φυσική ΙΙ". Ίδιος καθηγητής, ίδια έδρα, ίδια κοροϊδία. Αλλά μήπως και να ήταν μόνο αυτοί; Όσο διάβαζε δεν περνούσε μαθήματα ή τα περνούσε με το ζόρι. Διάβαζε εβδομάδες και εβδομάδες, μάθαινε κάποια πράγματα, αλλά φυσικά αυτό δεν ήταν ούτε κατά διάνοια αρκετό. Ή καλύτερα το πρόβλημα δεν βρισκόταν στην επάρκεια, αλλά στην σχετικότητα. Αυτός ο τρόπος διαβάσματος δεν είχε καμία σχέση με τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Αυτός ο τρόπος είναι "ιδεαλιστικός". Αλίμονο! Να θέλεις να μαθαίνεις όταν διαβάζεις! Όταν άρχισε να μη διαβάζει, να μαθαίνει απ' έξω (αυτό που κατά τα άλλα όλοι λένε ότι πρέπει να κοπεί από συνήθεια), τότε ξαφνικά άρχισε να τα περνάει πολύ εύκολα. Ίσως όχι με καλό βαθμό, αλλά ούτε και με τον άλλον τρόπο έπαιρνε καλούς βαθμούς.

Δηλαδή...
Α' τρόπος: διαβάζεις όλη την ύλη, ξοδεύεις πολύ χρόνο, περνάς με το ζόρι, με 5 ή με 6, άντε 7 στην καλύτερη και μαθαίνεις λίγα πράγματα.
Β' τρόπος: "διαβάζεις" δύο μέρες, περνάς σχεδόν σίγουρα, ίσως πάρεις και κάτι παραπάνω και δεν μαθαίνεις απολύτως τίποτα.

Γι'αυτό, λοιπόν, όλοι έλεγαν για τα προηγούμενα θέματα. Γιατί οι καθηγητές βαριούνται να βγάλουν καινούρια θέματα! Αλλά φυσικά τέτοια που είναι τα θέματα, ελάχιστοι φοιτητές έστω και θα περνούσαν αν δεν τα ήξεραν από πριν, οπότε ας μην τα λέω αυτά και έρθει καμιά έμπνευση στους καθηγητάδες και πάρουν φόρα και αρχίσουν να κόβονται κι αυτοί που περνάνε έστω κι έτσι.

Ας συνοψίσουμε: Βγάζουμε θέματα αντικειμενικά δύσκολα για να λέμε ότι έχουμε επίπεδο, αλλά τα βάζουμε ξανά και ξανά και ξανά για να μην κουραζόμαστε (μεταξύ μας πολύ πιθανό και οι ίδιοι οι καθηγητές απ' έξω να τις ξέρουν τις απαντήσεις). Οι ανυποψίαστοι και οι "τουρίστες" κόβονται. Αυτοί που γνωρίζουν τη διαδικασία - και ασχολούνται τουλάχιστον τόσο - περνάνε σχετικά άνετα. Αυτοί που έχουν τα ίδια επώνυμα με τους καθηγητές (από τύχη, φαντάζομαι) και αυτοί που διαλύονται, ξεσκίζονται, κομματιάζονται και θρυψαλιάζονται (και τίποτα λιγότερο) στο διάβασμα γράφουν τους πολύ καλούς βαθμούς.

Με έναν εντελώς παρανοϊκό (και ανάποδο) τρόπο πήραμε τη διακύμανση της βαθμολογίας που υποδεικνείει η πολυαγαπημένη μας κανονική κατανομή!!! Λίγοι δεν γράφουν τίποτα, λίγοι παίρνουν καλό βαθμό κι οι περισσότεροι κυμαίνονται γύρω από το πέντε, προς τα άνω ή τα κάτω.

Οπότε, ποιος μπορεί απ' έξω να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά; Όλα μια χαρά φαίνονται.
Για τους καθηγητές δεν θα μιλήσω. Όσο για τους φοιτητές, μισό λεπτό, μετά από τόσο παίδεμα είναι στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα στην Ιατρική στην συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί να μιλήσουν; Αφού υπάρχει "προσιτός" τρόπος να μην μένεις "τυπικά" πίσω, γιατί να παραπονεθούμε; Γι' αυτό "μην μιλάς και διάβαζε τα SOS όπως κάνουμε όλοι και θα τα μάθουμε όλα μετά". Θα τα μάθουμε όλα στην πράξη.

Ξέρετε πού. Στο αγροτικό ιατρείο που θα έρθετε αργότερα. Εκεί θα είστε το αντικείμενο της μάθησης αυτής της φοιτήτριας που αποστήθιζε για να περνάει τα μαθήματα. Στο νοσοκομείο που θα πάτε μεθαύριο τους συγγενείς σας, εκεί θα μάθουν όλοι αυτοί που τώρα είναι στο πανεπιστήμιο. Εκεί μαθαίνουν όλοι. Πριν από αυτό κοροϊδεύονται. Όλοι. Καθηγητές, φοιτητές. Κι όλοι όσοι πιστεύουν ότι η Ιατρική Αθηνών είναι αξιόλογη σχολή και μετά απορούν πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι γιατροί που δεν ξέρουν τη δουλειά τους.

Ουφ, συχγίστηκα πάλι. Αλλά, φυσικά, εγώ φταίω. Όλοι οι υπόλοιποι αυτό υποστηρίζουν. "Έτσι είναι τα πράγματα" και "είσαι του ιδανικού". Συγγνώμη, βρε παιδιά, μην τρελαθούμε κι όλας, όλα τα παραπάνω είναι τόσο άκυρα που κάνουν το ιδανικό να νομίζει ότι είναι εκτός θέματος. Ποιο ιδανικό;

Δεν έχω καν πλησιάσει το σημείο όπου αναλογίζομαι την ώρα που θα οραματιστώ την πιθανότητα να υπάρχει περίπτωση να μπορώ να σκεφτώ το ιδανικό.

Αυτά όλα που γράφω είναι απλά μια κλινική περίπτωση μαζικής παράνοιας.

Αλλά οι παρανοϊκοί έχουν την συνήθεια να μην θεωρούν ότι είναι παρανοϊκοί. Οι παρανοϊκοί έχουν την εντύπωση ότι οι υπόλοιποι είναι τρελοί ή έστω βλάκες και δεν καταλαβαίνουν πώς είναι τα πράγματα. Αν σε βάλουν, λοιπόν, σε ένα δωμάτιο με τρελούς, να σε δω πώς α) θα καταφέρεις να τους πείσεις ότι είναι τρελοί και/ή β) θα καταφέρεις να μην τρελαθείς.

Εγώ προτιμώ απλά να βγω απ'το δωμάτιο. Εσύ;

Μπορείς να αντέξεις την παράνοια του να είσαι λογικός;