Επίλεκτοι

Υπάρχεις. Είσαι Εσύ. Βρίσκεσαι Εδώ. Διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Έχεις σκεφτεί πόσα πράγματα έπρεπε να γίνουν, απλώς για να μπορέσεις να Υπάρξεις; Πόσα πράγματα έπρεπε να γίνουν για να είσαι Εσύ; Πόσα πράγματα για να βρίσκεσαι Εδώ; Πόσα πράγματα για να διαβάζεις αυτές τις Γραμμές;

Δεν ήταν πάντα έτσι ο Κόσμος. Δεν υπήρχαν πάντα Υπολογιστές. Δεν υπήρχε πάντα Γραφή. Δεν υπήρχε πάντα Γλώσσα. Δεν υπήρχαν πάντα Άνθρωποι. Δεν υπήρχες πάντα Εσύ.
Δεν υπήρχε πάντα αυτή η Ζωή, η ζωή του DNA. Δεν υπήρχε πάντα αυτό το κλίμα στη Γη. Δεν υπήρχε πάντα Γη. Δεν υπήρχε πάντα Ήλιος. Δεν υπήρχε πάντα Γαλαξίας.

Όλα αυτά υπήρξαν από το Τίποτα. Γιατί το Τίποτα δεν είναι απαραίτητα άδειο. Και το Tίποτα είναι γεμάτο. Από Δυνατότητες. Από Ευκαιρίες.

Και το Τίποτα έγινε Κάτι. Και έγιναν οι γαλαξίες και τα αστέρια κι ανάμεσά τους κι ο δικός μας Γαλαξίας και το δικό μας Αστέρι, ο Ήλιος. Και λέω ότι είναι "δικά μας", αλλά εννοώ ότι εμείς είμαστε δικοί τους. Κι έγινε κι η Γη και η Σελήνη. Κι εμφανίστηκε και η Ζωή. Κι οι Άνθρωποι και η Γλώσσα και η Γραφή κι οι Υπολογιστές κι Εσύ.

Συνειδητοποιείς πόσο πολύπλοκη και συγκεκριμένη είναι η διαδικασία με την οποία η Σελήνη γυρίζει γύρω από τη Γη, η Γη και η Σελήνη και όλοι οι άλλοι πλανήτες με τους δορυφόρους τους γύρω από των Ήλιο, Ο Ήλιος και η Γη και η Σελήνη και όλοι οι άλλοι πλανήτες με τους δορυφόρους τους και όλα τα άλλα ηλιακά συστήματα του Γαλαξία με τους πλανήτες και τους δορυφόρους τους γύρω από το Κέντρο του Γαλαξία;

Συνειδητοποιείς πώς μερικά μόνο υποατομικά σωματίδια συνδυάζονται για να σχηματίσουν όλα τα πρωτόνια και τα νετρόνια; Συνειδητοποιείς πώς οι διαφορετικοί συνδυασμοί ηλεκτρονίων, πρωτονίων και νετρονίων σχηματίζουν όλα τα χημικά στοιχεία, που όμως είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους; Πόσο μοιάζει το οξυγόνο με το σίδερο στα δικά μας μάτια; Πόσο περισσότερο διαφορετικά θα μπορούσαν δύο πράγματα να φαίνονται στα μάτια μας, για να μας φαίνεται απίστευτο ότι φτιάχνονται από τα ίδια υλικά;

Κι έπειτα, οι διαφορετικοί συνδυασμοί αυτών των στοιχείων, φτιάχνουν τόσα άλλα πράγματα που πάλι φαίνονται εντελώς διαφορετικά. Κι έχουμε το ξύλο και το μάρμαρο, έχουμε τα πάντα. Έχουμε τη Ζωή. 12 άτομα υδρογόνου, 10 άνθρακα, 7 οξυγόνου και 1 φωσφόρου σε κατάλληλες θέσεις μεταξύ τους είναι αυτά που χρειάζονται για μία μονάδα DNA. Και με τέσσερις μόνο εκδοχές αυτής της μονάδας γίνονται αρκετοί διαφορετικοί συνδυασμοί ώστε να περικλείσουν τις αμέτρητες πληροφορίες που χρειάζονται και για τον πιο απλό οργανισμό.

Ξέρεις πόσα έπρεπε να γίνουν για να υπάρξεις; Από ένα μόνο τόσο δα μικρό κύτταρο έγινες όλος εσύ. Φανταστικοεκατομμύρια χημικές αντιδράσεις, μέσα σε πολύ συγκεκριμένα περιθώρια χρονισμού, για να πας από το ενα κύτταρο στα τρισεκατομμύρια που σε αποτελούν, σε απόλυτο συντονισμό μεταξύ τους. Αν δεν είχαν πετύχει όλα αυτά δεν θα είχες συναίσθηση της συνείδητότητάς σου, δεν θα κατανοούσες τη Γλώσσα, δεν θα αναγνώριζες τη Γραφή. Δεν θα μπορούσες να διαβάζεις και να καταλαβαίνεις και να επεξεργάζεσαι και να έχεις αποψη για αυτές τις Γραμμές.

Συνειδητοποιείς πόσο δύσκολη δουλειά είναι να υπάρχεις; Συνειδητοποιείς πόσες δουλειές γίνονται ασταμάτητα απλώς για να είσαι αυτό που είσαι, να είσαι εκεί που είσαι και τίποτα παραπάνω; Συνειδητοποιείς πόσα περισσότερα πρέπει να γίνουν για να αλλάζεις κάθε φορά αυτό που είσαι ή το πού είσαι; Συνειδητοποιείς πόσο ακριβή και σπάταλη κατασκευή είσαι; Συνειδητοποιείς πόσο ενέργεια καταναλώνεις, χωρίς να υπολογίσουμε πόση ενέργεια χρησιμοποιείς για τις τεχνολογικές, μηχανολογικές και άλλες προεκτάσεις σου;

Συνειδητοποιείς πόσα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει διαφορετικά; Όσο πιο πίσω στο χρόνο πας, τόσο πιο μικρή αλλαγή θα χρειαζόταν για να κάνει της ίδιας τάξης διαφορά στο σήμερα.

Συνειδητοποιείς πόσο εξαρτήθηκες από ό, τι έχει ήδη συμβεί;

Συνειδητοποιείς πόσο εξαρτάσαι από ό, τι συμβαίνει γύρω σου;

Συνειδητοποιείς πόσο εξαρτάσαι ακόμα από ό, τι έχει ήδη συμβεί;

Θα μπορούσες κάλλιστα να μην έχεις υπάρξει. Αλλά υπήρξες.

Απλώς και μόνο το ότι υπήρξες ήταν ενάντια στις πιθανότητες. Μια μικρή διαφορά στη ζωή οποιουδήποτε προγόνου σου θα έσβηνε τη γραμμή του γενεολογικού δέντρου στην οποία ανήκες, θα σε έσβηνε από την εικόνα και δεν θα ήσουν πάρα μία αχρείαστη εναλλακτική πιθανότητα. Αλλά ακόμα και αν έφταναν να υπάρξουν μέχρι και οι γονείς σου, κάποιες αλλαγές στις συνθήκες θα μπορούσαν να τους κρατήσουν μακριά. Αλλά ακόμα και αν βρίσκονταν μαζί και έκαναν οικογένεια πάλι, ξέρεις πόσα διαφορετικά "παιδιά" θα μπορούσαν να είναι τη θέση σου; Μια μικρή, απειροελάχιστη διαφορά στις συνθήκες και κάποιος άλλος από τους αμέτρητους συνδυασμούς του γενετικού υλικού των γονιών σου θα είχε δώσει ζωή σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Το ίδιο ισχύει για τους γονείς σου, τον καθένα χωριστά. Και τους γονείς των γονιών σου.

Έχει σημασία αν ήταν θεός, μοίρα, τύχη, τυχαιότητα ή οτιδήποτε άλλο; Έχει σημασία αν κάποιος ή κάτι σε επέλεξε "συνειδητά" ή αν η ύπαρξή σου ήταν απλώς θέμα πιθανοτήτων;

Κληρώθηκες.

Υπήρξες. Και η πορεία σου σε έφερε αυτή τη μέρα σ' αυτόν τον Υπολογιστή, στο Ίντερνετ, σ' αυτήν την Ιστοσελίδα. Αλλά ακόμα κι έτσι δεν αρκούν όλα αυτά.

Κι η δική μου ύπαρξη ήταν ενάντια στις πιθανότητες. Αμέτρητα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί διαφορετικά και θα οδηγούσαν στην μη δημιουργία μου.

Και πώς θα διάβαζες αυτές τις γραμμές όχι μόνο αν δεν είχα υπάρξει κι εγώ, αλλά και αν για οποιοδήποτε λόγο δεν τις είχα γράψει εξ αρχής;

Βλέπεις πόσο ενάντια στις πιθανότητες είναι αυτή η αλληλεπίδρασή μας;

Η ύλη είναι η εξαίρεση του κανόνα του κενού. Η ζωή είναι η εξαίρεση του κανόνα της ύλης. Η συνείδηση είναι η εξαίρεση του κανόνα της ζωής.

Βλέπεις πόσο είμαστε η εξαίρεση της εξαίρεσης;

Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι κανόνες, δεν θα είχαν υπάρξει οι εξαιρέσεις τους. Και αυτή είναι η παραδοξότητα της ύπαρξής μας: Είμαστε τόσο α-πίθανοι που είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν είμαστε αποτέλεσμα λάθους... ή αν είμαστε επιλεγμένοι.

Μάλλον και τα δύο ταυτόχρονα. Ή ίσως τίποτα από τα δύο. Ή καλυτερα και τα δύο και τίποτα από τα δύο... ταυτόχρονα...

Ε, και;

Ωραία...

Ονειρευόσουν όταν ήσουν παιδί ότι θα γίνεις φωτογράφος και ξαφνικά έχεις ήδη μεγαλώσει και δουλεύεις (σκοτώνεσαι, καλύτερα) σε μια εταιρία κάνοντας κανείς δεν ξέρει τι.

Ονειρευόσουν να μπεις στη νομική/ιατρική/πληροφορική/... από πάντα και βρίσκεσαι τρίτη φορά να δίνεις αυτές τις χαζές πανελλήνιες.

Ονειρευόσουν να μπεις στην νομική/ιατρική/πληροφορική/... έδωσες τρεις φορές αλλά δεν πέρασες, τελικά τελείωσες μια απ' τις άλλες, άσχετες σχολές που πέρασες, έδωσες δύο φορές κατατακτήριες, πέρασες (ίσως έπαιξε και κάποιο ρόλο που ο θείος σου μίλησε σε έναν γνωστό του στο πανεπιστήμιο), μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις μια πολύ δυσάρεστη αλήθεια που κανείς δεν σου είχε πει: ότι το πανεπιστήμιο είναι μια ανοργάνωτη και πολιτικοποιημένη κοροϊδία από συμφέροντα.

Ονειρευόσουν να πιάσεις δουλειά με το που θα γίνεις δεκαοχτώ, ότι θα ανεξαρτητοποιηθείς από την δεύτερη μέρα που θα ζεις ως ενήλικας και νά 'σαι, είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα, ακόμα ζεις με τους γονείς σου, ακόμα σπουδάζεις, ακόμα δεν ξέρεις τι θα κάνεις, ακόμα δεν καταλαβαίνεις πώς λειτουργούν τα πράγματα.

Ονειρευόσουν να πάρεις δίπλωμα οδήγησης με το που θα ενηλικιωθείς, αλλά να που είσαι είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα κι ακόμα εξαρτάσαι από συγκοινωνίες, φίλους και ταξί κι η βενζίνη όλο ανεβαίνει.

Ονειρευόσουν το μέλλον σου με λεφτά όχι λόγω μαφίας ή φήμης, αλλά λόγω καλής δουλειάς και τώρα βλέπεις τα χρέη στις τρεις πιστωτικές σου κάρτες να χτίζονται.

Ονειρευόσουν να έχεις διαφορετική γκόμενα/γκόμενο κάθε μήνα και με το ζόρι έχεις έναν το χρόνο.

Ονειρευόσουν να βρεις έναν άνθρωπο ξεχωριστό, με τον οποίο θα καταλαβαινόσαστε, αλλά οι ξεχωριστοί άνθρωποι που συνάντησες δεν ήθελαν εσένα και αυτοί που ήθελαν εσένα δεν ήταν ξεχωριστοί.

Ονειρευόσουν το ένα ή το άλλο και όχι τίποτα τρελό, μόνο πράγματα λογικά, που οι άνθρωποι γύρω σου δεν μπήκαν στον κόπο να σου προειδοποιήσουν ότι δεν γίνονται, ακριβώς επειδή είναι λογικά, ενώ ο κόσμος είναι συνήθως παράλογος.

Ε, και;

Και τι θα κάνεις τώρα; Ποιο το νόημα να χτυπάς το πόδι κάτω και να λες με παράπονο "αλλιώς μου είπαν ότι θα είναι τα πράγματα ";

Σου είπαν ψέματα. Είτε σκόπιμα, είτε από αμέλεια, είτε από βλακεία, είτε από ευσεβείς πόθους, σου είπαν ψέματα. Οι γονείς σου που σου έλεγαν να μην βγεις με τους φίλους σου, αλλά να κάτσεις να διαβάσεις, γιατί αυτό είναι το καλό για το μέλλον σου σου είπαν ψέματα. Οι γονείς σου που σε σταμάτησαν απ' το χορό την χρονιά που έδινες πανελλήνιες για να συγκεντρωθείς στις εξετάσεις, γιατί έτσι θα αποδώσεις καλύτερα, σου είπαν ψέματα.

Οι καθηγητές που σου έλεγαν ότι είναι καλύτερο να μην μπεις στην σχολή που θες, αλλά σε κάποια "καλύτερη" (δηλαδή με υψηλότερη βάση) γιατί έτσι δεν θα πάει χαμένος ο βαθμός σου, σου είπαν ψέματα. Οι καθηγητές που σου έλεγαν πόσο καλές σχολές είναι η ιατρική ή η νομική σου είπαν ψέματα. Οι καθηγητές που σου έλεγαν ότι στο πανεπιστήμιο είναι αλλιώς τα πράγματα, πρέπει να κοιτάς την ουσία και να είσαι ξύπνιος και όχι να παπαγαλίζεις, σου είπαν ψέματα.

Οι προϊστάμενοι που σου έλεγαν ότι έτσι θα το θυμούνται ότι έκανες υπερωρίες πάνω στις υπερωρίες, απλήρωτες, βέβαια, και μετά έδωσαν την προαγωγή στο βαφτισιμιό τους, σου είπαν ψέματα.

Όλοι αυτοί που σου είπαν ότι η εξυπνάδα και η εργατικότητα αμοίβονται, σου είπαν ψέματα. Γιατί όχι μόνο δεν αμοίβονται, αλλά τιμωρούνται κι όλας. Αν αρχίσουν να αμοίβονται οι έξυπνοι και οι εργατικοί δεν είναι σίγουρο ότι θα μείνει χώρος για όλους τους γιους, τους ξαδέρφους, τις θείες, τους γκόμενους, τις κολλητές των βουλευτών, των δημάρχων, των αντιδημάρχων, των δημοτικών συμβούλων, των τραγουδιστών, των τηλεπαρουσιαστών, του οποιουδήποτε έχει την παραμικρή δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να "βολέψει" άλλους.

Όλοι αυτοί που σου έλεγαν ότι η εξυπνάδα και ομορφιά εκτιμώνται σου είπαν ψέματα. Γιατί όχι μόνο δεν εκτιμώνται, αλλά τιμωρούνται κι όλας. Δεν υπάρχει χώρος για αυτά, αφού οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να αλληλοϋποτιμούνται και να θεωρούν τους εαυτούς τους αξιωματικά και δικαιωματικά καλύτερους από όλους τους άλλους. Χαλάς την πιάτσα, πώς το λένε.

Όλοι αυτοί που σου έκαναν μαθήματα ηθικής, να κάνεις το σωστό, να είσαι δίκαιος, να έχεις αξιοπρέπεια και θα σου ανταποδωθεί σου είπαν ψέματα. Αν συμπεριφέρεσαι σωστά, οι άλλοι θα σου συμπεριφέρονται ακόμα χειρότερα. Αν παίζεις δίκαια, απλώς θα κερδίσει αυτός που έκλεψε. Ένας από όλους τους υπόλοιπους που έκλεψαν. Κάποιες φορές ούτε καν αυτός που έκλεψε καλύτερα, αλλά αυτός που έκλεψε και είχε και μέσο. Δεν χωράει η ηθική, το σωστό, το δίκαιο, η αξιοπρέπεια στον κόσμο γύρω σου.

Ε, και;

Σου είπαν ψέματα. Τώρα τουλάχιστον ξέρεις αυτό το κομμάτι της αλήθειας. Και τώρα υπάρχει μια επιλογή που πρέπει να κάνεις. Πρέπει να επιλέξεις ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις. Θα ακολουθήσεις το παραδειγμά τους; Θα αρχίσεις να λες κι εσύ ψέματα στον εαυτό σου και στους άλλους; Θα αρχίσεις να κλέβεις και να υποκρίνεσαι "αφού έτσι κάνουν όλοι" κι "αφού αλλιώς δεν έχεις στον ήλιο μοίρα"; Θα βοηθήσεις κι εσύ σ' αυτή διαιώνιση;

Η αξιοπρέπειά σου είναι το μόνο πράγμα που σου ανήκει πραγματικά και είναι και το μόνο πράγμα που αξίζει να έχεις. Η Βάλερι το είπε πολύ καλύτερα από εμένα στο V for Vendetta.

Βρες την αξιοπρέπειά σου. Ξέχνα τα ψέματα και κράτα μόνο την αλήθεια. Ξέχνα αυτά που δεν έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Δες το τωρα. Έλα στο τώρα. Βρες την αλήθεια αυτού του τώρα και κάνε καινούρια όνειρα.

Αλλά μην περιμένεις να σε βοηθήσει τίποτα και κανένας. Θα πρέπει να συνηθίσεις να ακούς "δεν γίνεται" και "δεν μπορείς" και "δεν αξίζεις" και "δεν είσαι αρκετά καλός". Θα πρέπει να μάθεις να τα αγνοείς. Γιατί είναι δικαιολογίες. Συνήθως, είναι απλώς εκτός θέματος.

Ε, και;

Μόνο έναν σε έναν άνθρωπο είσαι υπόλογος. Μόνο σε έναν άνθρωπο είσαι υποχρεωμένος. Μόνο σε έναν άνθρωπο λογοδοτείς.

Για τον εαυτό σου, μόνο, πρέπει να θες να είσαι, να γίνεσαι και να κάνεις ό, τι καλύτερο μπορείς. Και πώς θα το κάνεις αυτό; Δεν ξέρω.

Βρες τρόπο.

Δεν είναι διαταγή αυτό, ούτε ειρωνία. Δεν είναι αδιαφορία ή υπεροψία.

Είναι παράκληση.

Βρες τρόπο.

Κι αν βρεις έναν έλα να μου τον πεις κι εμένα. Κι αν βρω κάποιον πρώτα, θα είσαι από τους πρώτους που θα το μάθουν.

Dream

Ι flew in my sleep last night.
I flew fast and high, hard and effortlessly.

I was running away from someone but not out of cowardice. I was trying to outrun them, to reach their destination first. Because I wanted to protect the woman and the child that was their prey.

The world beneath me was in pieces. The buildings were half destroyed. And it was a peculiar thing, discovering and creating the world at the same time. For some things I did create in order to make things easier for me or more difficult for her, the hunter. But other things were there before me, and one of those things was what I was in search of. A building of crimson, taller than any other, even though I was already unable to make out the bottom of this city.

And there it was, and I could hear her yell of triumph and rage, not too close, thankfully, but still quite clear, as she spotted the unmistakable crimson building.





But I was first, and I had some time to get prepared for her. I went through a closed window, as if I was immaterial. But that was exactly what I was, an immaterial idea and nothing more... or less. Half-demolished walls, furniture to pieces, huge holes on the floors, the whole building was falling apart. I moved downwards through the destruction, climbing and jumping and crawling more than walking, until I found her a few levels lower. The beautiful, black woman was scared but composed. I saw her mother next, standing closely behind her; I hadn't expected to see her here, as well. They knew what I was and accepted me, even though I scared them just as much as the hunter that was coming. But my attention quickly turned to the young girl, not more than nine or ten perhaps, hovering uncertainly in the doorway; the reason for all of this.

She looked questioningly at her mother and grandmother, both of whom nodded. So they had explained to her what was going on. I marveled at her, as she came closer to me. She hugged me and I hugged her back, overwhelmed by the relief that was washing over me. I had found her. The burden of my promise to her father lifted slightly, even though only half of it was fulfilled. She was so beautiful that it made me hurt. But then time was up. The hunter was here.

I told them what to do, where to go, to find the others who could protect her. They were the defense, I was the offense. And so they hided and waited for me to engage my dark equal in a fight of both mind and body, both heart and soul. And we maneuvered in space and words, and I misled her, I made her concentration fail for only a moment, a moment that was enough for the women to leave the building without her noticing. By the time she realized my manipulation, they were safely away. She couldn't touch them. I didn't fight her long after that. I hadn't wanted to fight with her in the first place. So, I found a way to escape from the fight and get rid of her, at least until I had to face her again. Maybe someday I'd have to deal with her once and for all, but that wasn't that day. Not yet.

He was waiting for me exactly as we had said he would. I didn't have to say anything; he could see the success in my eyes as plainly as if it was written in them. He hugged me and thanked me so fervently that my eyes welled up. His relief was mirrored in mine. I had kept my promise. I had done it. He had trusted me and I had proven myself worthy of that trust. How often could that be said by me or anyone else?

Only one thing stood in the way now, one truth. One simple truth that I had intentionally hidden until then. And that was my one last chance to bring it to light. My sudden fear and despair in the prospect, evaporated just as fast as they were created, the moment I looked up and met his gaze.

It didn't matter. It didn't make a difference. He knew.

Εγγυήσεις

Θέλω να το πω μια και καλή - να το βγάλω από πάνω μου μια και καλή - και σας παρακαλώ θερμά να μην με υποχρεώσετε να το επαναλάβω. Τώρα που το σκέφτομαι, σας παρακαλώ εσείς να επαναλάβετε αυτό που θα πω. Please, repeat after me:

Στη ζωή δεν υπάρχουν εγγυήσεις.
Στη ζωή δεν υπάρχει ασφάλεια.

Δεν. Υπάρχουν. Εγγυήσεις.
Δεν. Υπάρχει. Ασφάλεια.

Υπάρχει μόνο η ψευδαίσθηση της εγγύησης και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που προκύπτουν από την υπερεκτίμηση του λόγου και της ύλης.

Ακούω τους ανθρώπους να δίνουν κάτι υποσχέσεις... που δεν είναι δικές τους για να δώσουν. «Θα σε αγαπώ για πάντα». «Δε θα σε αφήσω ποτέ». «Θα είμαστε για πάντα μαζί». Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή αργότερα, ακολουθούνται από τις κατηγορίες «είχες πει ότι θα με αγαπάς για πάντα», «είχες πει ότι δεν θα με αφήσεις ποτέ», «είχες πει ότι θα είμαστε για πάντα μαζί».

Μην υπόσχεστε υποσχέσεις που δεν μπορείτε (όσο και να το θέλετε) να ξέρετε αν μπορείτε να τηρήσετε. Μην δέχεστε να σας υπόσχονται υποσχέσεις που δεν μπορούν (όσο και να το θέλουν) να ξέρουν αν μπορούν να τηρήσουν.

Μην έχετε ανάγκη για κενές επιβεβαιώσεις. Μην ρωτάτε «δεν θα με πληγώσεις ποτέ, έτσι;». Μην δέχεστε να σας λένε «όλα θα πάνε καλά».

Να μιλάτε για το τώρα, για αυτό που περνάει από το χέρι σας. Να λέτε «δεν ξέρω» όταν δεν ξέρετε, αλλά και να δηλώνετε αυτά που ξέρετε. Να λέτε «σ’ αγαπώ», όταν ισχυεί, να λέτε «θα προσπαθήσω» ή «θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ», αν σκοπεύετε να κάνετε κάτι τέτοιο.

Να αποδέχεστε την ύπαρξη διαφορετικών εκδοχών. Να αποδέχεστε ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν ή να μείνουν ίδια. Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα μπορεί να έρθουν διαφορετικά απ’ ό,τι τα περιμένουμε και/ή θέλουμε.

Να προσπαθείτε να πλησιάσετε τον εαυτό σας. Μόνο αν προσπαθείτε διαρκώς να καταλάβετε τον εαυτό σας, τα λόγια σας θα έχουν αντίκρυσμα.

Αλλά όχι απλά να προσπαθείτε να μην πληγώνετε τους άλλους. Να μην θέλετε να πληγώνετε τους άλλους.

Και, κυρίως, ποτέ μα ποτέ μην λέτε κάτι που δεν το εννοείτε. Ποτέ μα ποτέ μην λέτε κάτι που δεν ισχύει ούτε εκείνη τη στιγμή που το λέτε.

Ο κόσμος καταστρέφεται λίγο ακόμα κάθε φορά που κοιτάτε στα μάτια έναν άνθρωπο και του λέτε πράγματα - είτε θετικά είτε αρνητικά - που δεν τα εννοείτε.

Σκεφτείτε. Γιατί όλοι ψάχνουμε επιβεβαιώσεις και εγγυήσεις; Επειδή περνάμε τόσο μεγάλο μέρος του χρόνου μας παραπλανώντας ο ένας τον άλλον.

Let('s) go

Και να που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα δίλημμα...

Πρέπει να τρέξεις. Πρέπει να τρέξεις γρήγορα, πολύ γρήγορα, όσο πιο γρήγορα μπορείς. Όχι για να αποφύγεις, αλλά για να προλάβεις. Υπάρχει ένα τρένο κάπου μπροστά, φορτωμένο με τα όνειρά σου στο πρώτο βαγόνι, τις δυνατότητές σου στο τελευταίο.

Αλλά έχεις ένα βαρύ σάκο στους ώμους. Με πράγματα που έχουν μεγάλη σημασία για σένα, παρ' ολο που το μόνο που σου έχουν δώσει μέχρι τώρα, εκτός από το βάρος τους, είναι τη συναισθηματική ικανοποίηση που νιώθεις απλώς και μόνο επειδή τα έχεις μαζί σου. Κανονικά θα είχαν κάτι να σου προσφέρουν. Γι' αυτό δέθηκες μαζί τους, για τα πόσα είχατε να προσφέρετε ο ένας στον άλλον. Αυτά θα σου έδιναν την ειδικότητά τους κι εσύ την ευκαιρία να την εξασκήσουν.

Αλλά το ρολόι που σε γοήτευσε αποφάσισε να μην δείχνει την ώρα για σένα. Η πυξίδα που ξεχώρισες αποφάσισε να μην σου δείχνει το βορρά. Ο χάρακας που θαύμασες έκρυψε τις υποδιαιρέσεις του, τα τούβλα που σε εντυπωσίασαν δεν δέχονται να κάτσουν το ένα πάνω ή δίπλα στο άλλο.

Δεν θα τους ήταν τίποτα το να κάνουν αυτά για τα οποία προορίζονταν. Δεν περίμενες κάτι παράλογο ή υπερβολικό ή αδύνατο από αυτά. Περίμενες να είναι αυτό είναι, αυτό που είπαν τα ίδια ότι ήθελαν.

Περίμενες το ρολόι να συνεχίσει να δείχνει την ώρα, όπως έκανε όταν το πρωτοβρήκες, όπως το ίδιο είπε ότι θα ήθελε να κάνει για σένα αν το έπαιρνες μαζί σου. Είχατε χαρεί και οι δύο τότε που είχατε βρει ο ένας τον άλλον. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση σου έδωσε. Το ίδιο έγινε και με την πυξίδα. Είχατε συζητήσει ώρες ολόκληρες για το πόσα θα μπορούσατε να πετύχετε μαζί. Εσύ θα έβαζες τους προορισμούς και η πυξίδα τον τρόπο να τους φτάσετε. Ακόμα θυμάσαι πόσο χάρηκαν κάθε ένα από τα πράγματα που κουβαλάς όταν αποφασίσατε να συμπορευτείτε.

Όταν τα συνάντησες σε εκτίμησαν, σε θαύμασαν, σε ξεχώρισαν ακριβώς όπως κι εσύ αυτά. Αλλά όλα αυτά σταμάτησαν να ισχύουν από τη στιγμή που τα πήρες μαζί σου. Δεν ξέρεις γιατί, αλλά σταμάτησαν να είναι αυτό που είναι. Αρνούνται να είναι αυτό που είναι. Δεν είναι ότι δεν μπορούν, ότι κουράστηκαν, ότι σταμάτησες να τα εκτιμάς, να τα θαυμάζεις. Εκείνα σταμάτησαν να σε εκτιμούν, να σε θαυμάζουν. Να σε σέβονται.

Αλλά εσύ τα κουβαλάς. Γιατί δεν θέλεις να τα αφήσεις. Γιατί θέλεις να τα έχεις μαζί σου. Ίσως γιατί έχεις την ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή να σε εκτιμήσουν ξανά. Ίσως, ακόμα και χωρίς την ελπίδα, απλώς δεν θα μπορούσες να τα αποχωριστείς λόγω αυτών που συμβολίζουν. Ίσως νιώθεις ότι είναι προδοσία, έστω κι αν εκείνα δεν σε υπολογίζουν, το να τα παρατήσεις στη μέση του πουθενά, απλώς επειδή θα σου είναι πιο εύκολο να περπατάς χωρίς αυτά.

Σε κάνει αυτό ανόητο; Το να είσαι πιστός;
Και θα σε κάνει αυτό συνετό; Το να αποσυνδεθείς;

Δεν είναι ανοησία να θυμάσαι, να πιστεύεις σε κάτι που υπήρξε κάποια στιγμή. Είναι ανοησία, όμως, να μην αναγνωρίζεις ότι δεν υπάρχει πια. Κι αν δεν υπάρχει πια, τότε στην ουσία δεν το έχεις για να το αφήσεις. Σε έχει ήδη αφήσει εκείνο.

Και τελικά τι είναι πιο δύσκολο να αφήσεις πίσω; Τον σάκο ή την ελπίδα ότι μπορεί λίγο πιο κάτω να αποδειχθεί ότι δεν ήλπιζες μάταια; Τον σάκο ή την αγάπη σου για αυτόν; Τον σάκο ή τον εαυτό σου που ορίζεται από αυτήν την αγάπη;

Αυτά ακριβώς πρέπει να αφήσεις, λοιπόν: Την ελπίδα, την αγάπη σου και τον εαυτό σου που ανήκει σε αυτήν.

Ο δρόμος της εξέλιξης θέλει ταυτόχρονα προσπάθεια και παύση προσπάθειας. Πρέπει να προσπαθήσεις, πρέπει να τρέξεις, αλλά πρέπει να σταματήσεις να παλεύεις, να σταματήσεις να πολεμάς τη φυσική σου πορεία. Γιατί η προσπάθεια, το τρέξιμο είναι η φυσική σου πορεία και, όσο κρεμιέσαι από τα λουριά του σάκου σου τόσο όσο ο σάκος κρεμιέται από τους ώμους σου, πας αντίθετα σε αυτήν. Πρέπει να αφεθείς. Πρέπει να σταματήσεις, όπως έχεις δυστυχώς εκπαιδευτεί, να προσπαθείς να κρατηθείς από χαμένες προοπτικές. Γιατί μέχρι τώρα, όσο πιο πολύ η φυσική σου αντίδραση είναι να κατεβάσεις το σάκο, τόσο πιο πολύ πανικοβάλλεσαι και τον σφίγγεις ακόμα πιο σφιχτά.

Γιατί; Τι σε φοβίζει στο να κατεβάσεις το σάκο των χαμένων προοπτικών από την πλάτη σου; Τι φοβάσαι στο να αφήσεις κάτι που δεν έχεις; Τι φοβάσαι στο να κάνεις αυτό που είναι καλό για σένα;

Την αλλαγή. Φοβάσαι να γίνεις ο διαφορετικός άνθρωπος που θα είσαι απλώς και μόνο αφού πάρεις την επιλογή να τον αφήσεις πίσω. Φοβάσαι το κάθε βήμα που θα σε απομακρύνει όλο και περισσότερο, που θα σε κάνει όλο και πιο διαφορετικό άνθρωπο. Γιατί θα αλλάξεις αν τον αφήσεις πίσω, αυτό είναι σίγουρο. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο ποιος μπορεί να ξέρει, ποιος είναι σε θέση να κρίνει; Πόσο συχνά μία αλλαγή είναι απόλυτα προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη, δεν πάει μόνο προς δύο κατευθύνσεις.

Και γιατί φοβάσαι αυτήν την αλλαγή; Δεν είναι μόνο ο φόβος του αγνώστου που σε κρατάει εδώ. Είναι και ότι δεν νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις, να αναγνωρίσεις την αποτυχία, τη λήξη μιας ιστορίας. Δεν νιώθεις έτοιμος να αποδεχτείς ότι δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να μπορεί να γίνει.

Το δίλημμα άρα έχει ως εξής: Να κρατήσεις το σάκο; Να μείνεις ίδιος και στοιχειωμένος από τα φαντάσματα των χαμένων προοπτικών του χτες με την ελπίδα ότι μπορεί να μην έχουν χαθεί οριστικά και με το κόστος ότι θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο να προλάβεις το τρένο που τρέχει μπροστά σου; Ή να αφήσεις το σάκο; Να αφεθείς να εξελιχθείς σε μία άγνωστη, καινούρια, αυριανή έκδοση του εαυτού σου με άλλες, μη σπαταλημένες και μη κουρασμένες προοπτικές και με καλύτερες πιθανότητες να τις προφτάσεις; Και τα δύο είναι εξίσου άυλα. Και τα δύο είναι εξίσου αβέβαια.

Αλλά, όσο κι αν φοβάσαι, όσο κι αν θέλεις, όσο κι αν αγαπάς τον σάκο σου, όσο κι αν θέλεις να ελπίζεις… ξέρεις ποια είναι η απάντηση. Δεν υπάρχει δίλημμα στην πραγματικότητα. Το δίλημμα είναι αποτέλεσμα της ανάγκης σου να νομίζεις ότι έχεις επιλογές. Αλλά ο δρόμος είναι μονόδρομος.




Πρέπει να τρέξεις. Και πρώτα πρέπει να αφεθείς.






Άσε το σάκο. Βγάλε το περιττό βάρος από τους ώμους σου. Άσε τα φαντάσματα. Και τρέξε. Τρέξε πιο γρήγορα απ' όσο έχεις τρέξει ποτέ, πιο γρήγορα απ' όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι είναι δυνατό. Τρέξε να βρεις το τρένο των καινούριων δυνατοτήτων σου.

Let go...


and let's go.

Και θα σε δω στο τρένο…

Φαντάσματα

Σήμερα το βράδυ οι ψυχές θα παρελάσουν. Hallowe'en, η ημέρα των Αγίων Πάντων, των Ψυχών, των Νεκρών...

Οι πιο τρομακτικές, σκοτεινές, φανταστικές προσωπικότητες βγαίνουν βόλτα σήμερα και περπατούν δίπλα μας, ανάμεσά μας. Κολοκύθες με τρομαχτικά πρόσωπα, Βρυκόλακες, Λυκάνθρωποι, Σκελετοί, Τέρατα, σημεία και τέρατα. Και Φαντάσματα.

Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν πολύ το σκοτάδι. Δεν φοβόμουν το σκοτάδι για το κενό του, γιατί για μένα το σκοτάδι δεν ήταν καθόλου άδειο. Ήταν γεμάτο με κάθε είδους τρομακτικά τέρατα, έτοιμα να μου επιτεθούν μόλις εξαφανιζόταν το φως και μαζί με αυτό και η προστασία του. Αυτά φοβόμουν, αυτές τις σκιές που χόρευαν γύρω μου, αυτά τα φευγαλέα αγγίγματα που φανταζόμουν ότι αισθανόμουν, σαν να έπαιζαν μαζί μου πριν μπουν στο θέμα.

Ο πιο τρομακτικός ένοικος της νύχτας μου, όμως, ήταν με διαφορά τα Φαντάσματα. Μάλιστα, θεωρούσα ότι τα υπόλοιπα τέρατα φοβόντουσαν τα φαντάσματα σχεδόν όσο εγώ. Ήταν οι άρχοντες του προσωπικού μου σκοταδιού κι όταν αποφάσιζαν να παίξουν μαζί μου, όλα τα υπόλοιπα τέρατα έφευγαν από σεβασμό και φόβο.

Όλοι μου οι εφιάλτες είχαν Φαντάσματα. Μικρά, μεγάλα, με μορφές ζώων ή άμορφοι σχηματισμοί σαν καπνός και κάποια που έμοιαζαν με κανονικούς ανθρώπους, συχνά δικούς μου ανθρώπους, και μόνο όταν ήταν ήδη αργά, όταν είχα πλησιάσει πιο πολύ απ' όσο ήταν ασφαλές σε ένα σκοτεινό δρόμο τα μεσάνυχτα, καταλάβαινα τη διαφορά. Συνήθως ξυπνούσα από τον τρόμο πριν να με αγγίξουν.

Για χρόνια πολέμησα με τα Φαντάσματά μου. Για χρόνια προσπάθησα να μάθω να κοιμάμαι έστω και στο ημίφως. Για χρόνια ήθελα όλα τα φώτα ανοιχτά. Για χρόνια προσπάθησα να εξασκηθώ, μπαίνοντας επίτηδες σε σκοτεινά δωμάτια στο σπίτι και προσπαθώντας να δαμάσω τον παράλογο - το ήξερα! - πανικό που με κατέβαλε. Είχα ελάχιστη επιτυχία. Φοβόμουν να μείνω μόνη μου έστω και για λίγο. Φοβόμουν μέχρι και να κοιμηθώ, μην έρθουν πάλι να με βρουν στους εφιάλτες μου.

Πρέπει να ήμουν γυμνάσιο όταν είδα ένα όνειρο. Από καιρό είχαν αραιώσει οι εφιάλτες και δεν φοβόμουν τόσο πολύ, αλλά και πάλι δεν είναι ότι δεν φοβόμουν και καθόλου. Σε εκείνο το όνειρο είδα το πιο μεγάλο και τρομαχτικό Φάντασμα που είχε κατασκευάσει ποτέ το τμήμα ονειροποιείας του μυαλού μου. Με έπιασαν πρώτα κάποια συνηθισμένης μορφής Φαντάσματα και μου είπαν ότι ήθελε να μου μιλήσει ο αρχηγός τους. Ήταν σε μια μεγάλη σκηνή, σαν τσίρκου, και ήταν γκρίζο και μαύρο σαν μεγάλο, θυμωμένο σύννεφο, έτοιμο να ξεσπάσει την καταιγίδα του επάνω μου.

Η λογική μου, δηλαδή η γνώση του εαυτού μου, μου έλεγε ότι θα έπρεπε να το φοβάμαι. Αλλά δεν το φοβόμουν. Για την ακρίβεια, μου φαινόταν απλά... αστείο. Δεν του άρεσε πολύ που ξέσπασα στα γέλια με το που το είδα, αλλά δε με ενδιέφερε. Δεν υπήρχε κάτι που φοβόμουν σε αυτό. Δεν μπορούσε να μου κάνει τίποτα. Είχα πλέον νιώσει αυτό που για χρόνια ήξερα στα λόγια και αυτή η διαφορά δεν ήταν απλά τεράστια. Ήταν απόλυτη, κβαντισμένη, δυαδική. Ναι ή όχι.

Ξύπνησα ευχαριστημένη. Με τίποτα δεν περίμενα ότι θα ένιωθα τόσο απότομα αυτήν την αλλαγή και ήταν τόσο ανακουφιστικό που είχα πλέον απελευθερωθεί από το μυαλό μου!

Ωστόσο, κάτι ακόμα πιο απρόσμενο συνέβη στα χρόνια που μεσολάβησαν από το τότε στο τώρα. Καθώς ζούσα χαρούμενη που δεν φοβόμουν τα φαντάσματα πια, καθώς δεν είχα το φόβο για το σκοτάδι να με κυνηγά στον ξύπνιο μου και τους εφιάλτες να με κυνηγούν στον ύπνο μου... δεν παρατήρησα κάτι. Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Δεν κατάλαβα πότε έγινε.

Δεν κατάλαβα πότε... άλλα κάποια στιγμή άρχισα να ζω μαζί τους. Πρώτα θα ήρθε ένα μικρό, ένα τόσα δα Φαντασματάκι, υποθέτω, και γι 'αυτό δεν το κατάλαβα. Άλλωστε αφού δεν τα φοβόμουν πια, δεν ασχολούμουν και μαζί τους. Και σιγά σιγά, όλο και κάποιο θα ερχόταν, λίγα λίγα, ένα ένα. Δεν το συνειδητοποίησα. Άρχισα να αλληλεπιδρώ μαζί τους και δεν το κατάλαβα. Άρχισα να κοντοστέκομαι στην πόρτα για να περιμένω να περάσουν ή τους άφηνα χώρο στο τραπέζι. Άρχισα να περπατάω γύρω τους, όταν κάθονταν στο πάτωμά μου. Άρχισα να χαμηλώνω τη μουσική για να μην ενοχλώ το τραγούδι τους. Άρχισα να ξαπλώνω άκρη άκρη στο κρεβάτι για να τους αφήσω χώρο δίπλα μου. Άρχισα να μοιράζομαι τα σκεπάσματά μου μαζί τους. Δεν ξέρω πώς. Δεν θυμάμαι πότε. Αλλά συνήθισα.

Τώρα όπου κι αν κοιτάξω βλέπω φαντάσματα. Φαντάσματα από πράγματα που έχασα, ανθρώπους, κατοικίδια, παλιότερους εαυτούς μου, Φαντάσματα από το τι μπορεί να γίνει, από σχέδια και ελπίδες... αλλά κυρίως Φαντάσματα από το τι θα μπορούσε να έχει γίνει. Φαντάσματα από προσδοκίες, από ευκαιρίες που πήγαν χαμένες κι όχι απαραίτητα από εμένα. Για την ακρίβεια, σπανίως από εμένα.Έχω μάθει να παίρνω τις ευκαιρίες όταν έρχονται, δεν τις αφήνω. Ακόμα κι αν κάτι δεν πάει στην πράξη όπως θα το ήθελες, η απογοήτευση δεν συγκρίνεται. Ενώ όταν θέλεις κάτι πολύ, όταν περάσει τόσο κοντά σου ώστε να το νιώσεις στον αέρα, αλλά τελικά σε προσπεράσει...

Και πώς να το αποφύγεις; Αν οι άνθρωποι σε προσπερνούν και μάλιστα αφού έχουν κοντοσταθεί, αφού έχουν έρθει προς τα εσένα, για τόσο ώστε να νομίσεις ότι θα σταματήσουν, ίσα ίσα ώστε να προλάβουν να σε στιγματίσουν με την επόμενή τους κίνηση, αυτήν της προσπέρασης... τότε στοιχειώνεσαι.

Ναι, όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τα Φαντάσματα. Τώρα πια δεν τα φοβάμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να ζω μαζί τους. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που μπορώ να κάνω για να τα διώξω. Δεν μπορώ να τα δω αστεία, όπως εκείνο το μεγάλο μαύρο Φάντασμα του τελευταίου μου ονείρου. Δεν μπορώ να γελάσω μαζί τους. Δεν μπορώ να πω στον εαυτό μου ότι είναι αποκυήματα της φαντασίας μου.

Αυτή τη μέρα, όμως, μπορώ να τα στείλω να διασκεδάσουν με τους φίλους τους. Μπορώ να τα αφήσω ελεύθερα να τριγυρίσουν στους σκοτεινούς δρόμους του Χάλοουϊν, δίπλα στους Βρυκόλακες και τους Σκελετούς και - ποιος ξέρει! Ίσως να περάσουν τόσο καλά στην ελευθερία που να μην θελήσουν να γυρίσουν.

Αναγέννηση

Στο βουνό του Παραδείσου
πιάστηκε ένα πουλί
Τα φτερά του ήτανε αίμα
η καρδιά του ήταν χρυσή
το τραγούδι του κουράγιο
κι ελπίδα δίνει μαγική

Ένα αστέρι πέφτει κάτω
πλάι στ' όμορφο πουλί
Φλόγα ανάβει στο κορμί του
καίει το γιο της μουσικής
κι απ' τις στάχτες βγαίνει πάλι
ο νεοσσός της χαραυγής

Πάνω στον αέρα γράφω
του Φοίνικα το μυστικό
Τ' όνειρο είναι η αγάπη
το νερό ειναι η ζωή
κι η φωτιά που μας τυλίγει
πάντα θα 'ναι σκοτεινή

Τ' όνειρο είναι η αγάπη
το νερό είναι η ζωή
και σαν η φλόγα θα μας κάψει
η αναγέννηση θα 'ρθει

Η αναγέννηση θα 'ρθει...

Πόσες φωτιές πέρασαν από πάνω μας;
Πόσες φωτιές πέρασαν από μέσα μας;
Πόσες φλόγες ταΐστηκαν με το δέρμα μας, την καρδιά μας... με την ψυχή μας την ίδια;

Αλλά δεν καΐκαμε...

Αλλάξαμε.

Και η φωτιά πια είναι δική μας. Εμείς την δημιουργούμε, εμείς την ορίζουμε.

Και δεν μας καίει πια... Μας ανανεώνει. Μας τελειοποιεί.

Μας αναγεννά.


Ας θυμόμαστε, πάντα, ότι η επιλογή είναι και δική μας: θα καούμε ή θα σφυρηλατηθούμε;

Στην αναγέννηση τη δική μου και όλων όσοι την αναζητούν...

Άπιστη

Ξεκίνησα γεμάτη πίστη. Ως παιδί πίστευα βαθιά στην οικογένεια, στην αγάπη, στον έρωτα, στην φιλία, στον άνθρωπο. Ίσως κάλυπτα το κενό της θρησκευτικής πίστης, ποιος ξέρει. Κατά μία έννοια, τώρα περνάω την πιο «άπιστη» φάση της ζωής μου. Την οικογένεια τη διαλύσαμε, την αγάπη την ξεφτιλίσαμε, ας μην πω τι τον κάναμε τον έρωτα και θεωρηθώ περιγραφική, φιλία δεν υπάρχει και άνθρωπος δεν ξέρω τι σημαίνει τελικά.

Όσο και αν προσπαθώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό που δεν πήγε καλά στις διάφορες περιπτώσεις που κάτι δεν πήγε καλά, δύσκολα καταλήγω σε συγκεκριμένες πράξεις, σε συγκεκριμένα λόγια, σε συγκεκριμένες άλυτες και/ή μη επιλύσιμες διαφωνίες, σε συγκεκριμένες ασυμφωνίες χαρακτήρων. Το μόνο που έρχεται και επανέρχεται στο μυαλό μου είναι πράγματα όπως ο τρόπος που έγιναν τα πράγματα, η πρόθεση, η έλλειψη σεβασμού. Και κυρίως είναι μια αδιόρατη διαφορά στην αντιμετώπιση του άλλου, μια διάχυτη, αδιευκρίνιστη γεύση αδιαφορίας, μια μικρή αλλά έντονη τάση «δεν με ενδιαφέρει».

Δεν με ενδιαφέρει τι θα γίνει, δεν με ενδιαφέρει αν πληγώνω τον άλλο, δεν με ενδιαφέρει να τον ακούσω, δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ, δεν με ενδιαφέρει να ενδιαφερθώ. Κι εσύ ας κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου όσο θες. Αν ο άλλος έχει μπει σε mode “my microcosmos”, είναι σαν να υπάρχει σε παράλληλο σύμπαν ή σαν εσύ να είσαι από εκείνα τα φαντάσματα που δεν τα βλέπει κανείς, αλλά πού και πού, κανένα σκοτεινό και πανσεληνοφόρο βράδυ, νιώθουν την παρουσία σου και τους σηκώνεται η τρίχα. Και ξέρω τι λέω γιατί έχω υπάρξει σε αυτό το mode και αναγκάστηκα να αποφασίσω αν αυτό θέλω για μένα και για τους ανθρώπους που αγαπώ.

Αυτό το «δεν με ενδιαφέρει» δεν είναι καθόλου αναπόφευκτο, τυχαίο ή χωρίς πρόθεση.

Ναι, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν περιπτώσεις που προκύπτουν προστριβές στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων, ίσως όσο κοντινοί κι αν είναι. Ωστόσο, για να πούμε ότι υπάρχει μια διαφωνία και δεν λύνεται, πρέπει – αν μη τι άλλο! – να γνωρίζουμε κι οι δύο ότι υπάρχει η συγκεκριμένη διαφορά και να την έχουμε συζητήσει και να μην μπορούμε να καταλήξουμε σε μια λύση. Κι όταν λέω συζήτηση δεν εννοώ φωνές, ειρωνίες, άρνηση και/ή άλλα συναφί. Λυπάμαι που θα σας σοκάρω, αλλά αυτά δεν συνιστούν επικοινωνία.

Ήδη, επομένως, σύμφωνα με αυτές τις προϋποθέσεις, οι περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν πραγματικά, αναπόφευκτα και βασισμένα στη διαφορετικότητα των ανθρώπων αδιέξοδα, τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία. Και, επιπλέον, έχουμε βάλει στις περισσότερες την αρνητική πρόθεση ή έστω την έλλειψη θετικής πρόθεσης. Αλλά και από μόνη της η έλλειψη θετικής πρόθεσης είναι ιδιαίτερα ικανή να τινάξει μια σχέση στον αέρα με ταχύτητα και ορμή ύπουλης νάρκης.

Ανεξάρτητα, όμως, από όλα αυτά, αυτός που πληγώνεται περισσότερο είναι εκείνος που αγάπησε βαθύτερα. Και ο ρομαντισμός δεν ξεριζώνεται τόσο εύκολα. Οπότε υποψιάζομαι ότι η «απιστία» μου είναι προσωρινό φαινόμενο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι αξίες μου μάλλον δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα και, ναι, όλα τα παραπάνω θεωρώ ακόμα ότι αξίζουν. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι δεν θεωρώ ότι αξίζουν όποιο κι αν είναι το τίμημα. Ίσως αυτό είναι εξέλιξη, ίσως είναι συμβιβασμός. Μπορεί να είναι κι απλός ρεαλισμός. Ή ίσως είναι αυτό που απομένει όταν από τον ρομαντισμό αφαιρέσεις τον μαζοχισμό.

Θέλω, λοιπόν, να ξαναβρώ την πίστη μου, αλλά θέλω και να μπορώ να ζήσω με αυτήν. Θέλω να μπορέσω πάλι να πιστέψω σε όλα τα παραπάνω, αλλά έχω κουραστεί από τους επαναλαμβανόμενους κύκλους εμπιστοσύνης και εγκατάληψης. Ναι, δεν υπάρχει ασφάλεια και, ναι, δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Τα ξέρω όλα αυτά, τα θεωρώ δεδομένα. Το πρόβλημα είναι ότι από δεδομένα οι άνθρωποι τα έχουν μετατρέψει σε δικαιολογίες.

Άλλο διαφορετικός, άλλο αναίσθητος. Άλλο ευγενικός, άλλο κορόιδο. Άλλο απροσεξία, άλλο αδιαφορία. Άλλο λογικός, άλλο ψυχρός. Άλλο συναισθηματικός, άλλο παράλογος. Άλλο «δεν είμαι τέλειος», άλλο «αρνούμαι να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου και των πράξεών του».

Και επιστρέφω στο θέμα... «όποιο κι αν είναι το τίμημα»... Ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο προσεκτική στην διατύπωσή μου: Η οικογένεια, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, ο άνθρωπος δεν αξίζουν πάντα όποιο κι αν είναι το τίμημα.

Ίσως για εσάς, ούτε η αρχική μου πρόταση, ούτε η τελευταία μικρή μετατροπή της να σας λένε και πολλά. Σίγουρα κάποιοι από εσάς ποτέ δεν πιστέψατε ότι υπάρχει περίπτωση κάτι από αυτά να αξίζει όποιο και να είναι το τίμημα.

Εγώ, όμως, μετά από τόσες τρικλοποδιές, ακόμα πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να αξίζουν όποιο κι αν είναι το τίμημα. Αλλά υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να μπορούμε έστω και να λάβουμε υπόψην αυτήν την πιθανότητα.

Η οικογενειακή σου αφοσίωση μπορεί να αξίζει μόνο όταν τουλάχιστον αναγνωρίζεται.
Η αγάπη σου μπορεί να αξίζει μόνο όταν τουλάχιστον δεν την εκμεταλλεύονται.
Ο έρωτάς σου μπορεί να αξίζει μόνο όταν τουλάχιστον ανταποδίδεται.
Η φιλία σου μπορεί να αξίζει μόνο όταν τουλάχιστον δεν υποτιμάται.
Ο άνθρωπος μπορεί να αξίζει μόνο όταν τουλάχιστον ενδιαφέρεται.

Και η συγχώρεσή σου μπορεί να αξίζει μόνο αν τουλάχιστον κάποιος πραγματικά λυπάται.

ΥΓ ... κοινώς... ζήτω που καΐκαμε...

Happy Birthday Harry!

Έχασε τους γονείς του πριν να έχει την ευκαιρία να τους γνωρίσει. Επέζησε από τον πιο επικίνδυνο μάγο, χωρίς κανείς να ξέρει γιατί (ή έστω σχεδόν κανείς! Υπάρχει ένας που κάτι υποψιάζεται!). Θα αναγκαστεί να μεγαλώσει μέσα στην κακομεταχείριση και την υποτίμηση, αλλά ένας άλλος κόσμος τον περιμένει. Τα ενδέκατά του γενέθλια θα είναι το δεύτερο κομβικό σημείο της ζωής του· το σημείο που θα έρθει ξανά σε επαφή με τον αληθινό του κόσμο, τον κόσμο στον οποίο ανήκε πριν από εκείνη την μοιραία μέρα των Αγ. Πάντων, περίπου πριν από μια δεκαετία.

Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια, ο Χάρι θα ακολουθήσει έναν δρόμο ενηλικίωσης πιο υπέροχο, πιο τρομαχτικό, πιο φανταστικό και πιο απίστευτο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ κανείς να τολμήσει να φανταστεί. Φιλίες που θα κρατήσουν μια ζωή, εχθροί που δεν θα ησυχάσουν αν δεν τον καταστρέψουν... Και η αναζήτηση της ταυτότητας. Πόσο σε καθορίζει ποιοι ήταν οι γονείς σου; Πόσο σε καθορίζουν οι συνειδητές επιλογές σου; Πόσο ελεύθερος είσαι να διαλέξεις τι είσαι; Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να προστατεύσεις τους ανθρώπους και τα ιδανικά που αγαπάς; Και θα είναι η αγάπη αρκετή για να αντέξει έναν από τους πιο τρομακτικούς πολέμους στον ιστορία της μαγικής κοινότητας;

Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κι όπου τα πάντα μπορούν να είναι τα πάντα, το να διατηρείς την ακεραιότητά σου είναι μία διαρκής πρόκληση. Αλλά πάντα, πάντα, η επιλογή είναι δική σου.

It is our choices, Harry, that show what we truly are, far more than our abilities. - Dumbledore

31 Ιουλίου, λοιπόν, και σήμερα ο Χάρι έχει γενέθλια...

Happy Birthday Harry Potter!

"Remember, remember"...

«Καλός» κακός ή καλός «κακός»; Ούτε καλός, ούτε κακός, μόνο δίκαιος, σύμφωνα πάντα με τα δικά του κριτήρια. Γι’ αυτόν, δικαιοσύνη και εκδίκηση συμπορεύονται σε έναν κόσμο που έχει χτιστεί πάνω σε μία τρομακτικών διαστάσεων εγκληματική σκευωρία. Είκοσι χρόνια προσεκτικού σχεδιασμού, ένας χρόνος προσεκτικής υλοποίησης και ένας μόνος κίνδυνος... μήπως η τυχαία – όσο τυχαίο μπορεί να είναι οτιδήποτε σε αυτές τις συνθήκες – ανάμειξη μιας κοπέλας αποβεί μοιραία για το σχέδιό του ή και για τον εαυτό της. Την επόμενη 5η Νοεμβρίου ο παράδοξος αυτός χαρακτήρας θα δώσει την ευκαιρία στους ανθρώπους να επιλέξουν αν προτιμούν να είναι θεωρητικά ασφαλείς ή πρακτικά ελεύθεροι. Αλλά για να γίνει αυτό, ένα πλήθος χαρακτήρων πρέπει να παίξουν το δικό τους ρόλο. Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Κάποιοι από επιλογή, κάποιοι χωρίς να το ξέρουν, όλοι πάντως θα παίξουν το ρόλο που εκείνος τους μοίρασε.

A building is a symbol, as is the act of destroying it. Symbols are given power by people. A symbol, in and of itself is powerless, but with enough people behind it, blowing up a building can change the world. - V

Our integrity sells for so little, but it is all we really have. It is the very last inch of us. But within that inch we are free.[...]I shall die here. Every inch of me shall perish. Every inch, but one. An inch. It is small and it is fragile and it is the only thing in the world worth having. We must never lose it or give it away. We must NEVER let them take it from us. - Valerie

There are of course those who do not want us to speak. I suspect even now, orders are being shouted into telephones, and men with guns will soon be on their way. Why? Because while the truncheon may be used in lieu of conversation, words will always retain their power. Words offer the means to meaning, and for those who will listen, the enunciation of truth. And the truth is, there is something terribly wrong with this country, isn't there? - V

Twilight

Η ασταμάτητη βροχή του Φορκς μόνο ως τιμωρία μπορεί να εκληφθεί από μια κοπέλα που αγαπάει το ηλιόλουστο Φίνιξ. Η εξορία μπορεί να έγινε από επιλογή, αυτό όμως δεν την κάνει πιο ευχάριστη. Αλλά το φως του ήλιου μας εμποδίζει από το να βλέπουμε τα αστέρια και το φεγγάρι. Και αυτό που η Μπέλα δεν ξέρει είναι ότι όταν αποχαιρέτησε τον ήλιο το έκανε για πολύ περισσότερο καιρό απ’όσο νόμιζε. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τον αποχαιρέτησε για πάντα. Γιατί το φεγγάρι που πρόκειται να ανακαλύψει είναι το μισό κομμάτι της ψυχής της, που την περίμενε εδώ και χρόνια για να ολοκληρωθεί.

And so the lion fell in love with the lamb...

"One ring to rule them all"...

Ένα Δαχυλίδι και ο Άρχοντάς του. Και η Μέση Γη στο έλεός τους. Μία ασυνήθιστη συντροφιά με μία εξαιρετικά επικίνδυνη και ασύλληπτα σημαντική αποστολή. Η τύχη τόσων διαφορετικών φυλών κρέμεται από μια κλωστή ή, καλύτερα, από μία χρυσή αλυσίδα... Θα μπορέσουν αυτά που έχουν κοινά να τους ενώσουν αρκετά ώστε να έχουν ελπίδα να ζήσουν και πάλι ελεύθεροι; Χόμπιτς, ξωτικά, μάγοι, νάνοι, άνθρωποι και ορκς σε ένα έπος αντάξιο οποιασδήποτε μυθολογίας.

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by frost.

From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken:
The crownless again shall be king.

Free your mind

Τι είναι το Μάτριξ; Αυτή η ερώτηση τριγυρίζει στα μυαλά των ανήσυχων ανθρώπων, εκείνων που δεν είναι ικανοποιημένοι, εκείνων που νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά όχι μόνο δεν μπορούν να το αποδείξουν, δεν μπορούν ούτε καν να είναι σίγουροι ότι δεν είναι ιδέα τους. Αλλά μετά τους βρίσκει ο Μορφέας και τους δίνει την επιλογή: Μπλε χάπι ή κόκκινο χάπι; Αν πάρεις το μπλε, όλα θα μείνουν ίδια. Αν πάρεις το κόκκινο... τίποτα δεν θα είναι ίδιο ποτέ ξανά.

What is "real"? How do you define "real"? If real is what you can feel, smell, taste and see, then 'real' is simply electrical signals interpreted by your brain. - Morpheus

Don't think you are, know you are. - Morpheus

To deny our own impulses is to deny the very thing that makes us human. - Mouse

Spoon boy: Do not try and bend the spoon. That's impossible. Instead... only try to realize the truth.
Neo: What truth?
Spoon boy: There is no spoon.
Neo: There is no spoon?
Spoon boy: Then you'll see, that it is not the spoon that bends, it is only yourself.

I'm trying to free your mind, Neo. But I can only show you the door. You're the one that has to walk through it. - Morpheus

Neo: What are you trying to tell me? That I can dodge bullets?
Morpheus: No, Neo. I'm trying to tell you that when you're ready, you won't have to.

Use the Force

Ο επόμενος σταθμός: «ο Πόλεμος των Άστρων». Η καταπίεση, η δικτατορία και, φυσικά, η επανάσταση. Ένας νέος άνθρωπος που δεν γνωρίζει πόσο βαριά κληρονομιά φέρει, πόσο βαθιά είναι συνδεδεμένη η ύπαρξή του με τις δυνάμεις του καλού και του κακού που πρόκειται σύντομα να αναμετρηθούν. Και η ξεχασμένη Δύναμη που περιμένει να αξιοποιηθεί από αυτόν. Μαγεία και διάστημα, πίστη και λογική, ελπίδα και φόβος... ένα συνονθύλευμα ισορροπιών μεταξύ αντιθετικών οντοτήτων.

Governor Tarkin: Princess Leia, before your execution, you will join me at a ceremony that will make this battle station operational. No star system will dare oppose the Emperor now.
Princess Leia: The more you tighten your grip, Tarkin, the more star systems will slip through your fingers.

Size matters not. Look at me. Judge me by my size, do you? Hmm? Hmm. And well you should not. For my ally is the Force, and a powerful ally it is. Life creates it, makes it grow. Its energy surrounds us and binds us. Luminous beings are we, not this crude matter. You must feel the Force around you; here, between you, me, the tree, the rock, everywhere, yes. Even between the land and the ship. - Yoda

Jonathan

Ο πρώτος κόσμος που με διεκδίκησε ήταν ο αέρινος κόσμος του «Γλάρου Ιωνάθαν» του Ρίτσαρντ Μπαχ. Ήμουν μόλις εφτά χρονών όταν το διάβασα για πρώτη φορά και με μάγεψε αμέσως. Ταυτίστηκα απόλυτα με τον νεαρό Ιωνάθαν που δεν μπορούσε να ταιριάξει στην κοινωνία των γλάρων. Τον θαύμασα για τον τρόπο που αφοσιώθηκε σε αυτό που αγαπούσε, την πτήση, και βρήκε τρόπο να ανακαλύπτει μόνος του τι πρέπει να κάνει για να βελτιωθεί. Τον θαύμασα για το θάρρος του, όταν αντιμετώπισε την αποδοκιμασία των υπολοίπων για τον διαφορετικό τρόπο ζωής του. Τον θαύμασα γιατί δεν πτοήθηκε από την έλλειψη υποστήριξης και κατάφερε να επιβιώσει μόνος του, εντελώς ελεύθερος, αριστεύοντας σε αυτό που του άρεσε περισσότερο απ’ όλα. Και το κυριότερο, τον θαύμασα γιατί δεν τον πίκρανε αυτή η εμπειρία, δεν του χάλασε την ακεραιότητα. Αντίθετα, τον γέμισε με κατανόηση και γνήσιο ενδιαφέρον για τους... συγγλάρους του, σε τέτοιο βαθμό, που δεν δίστασε να επιστρέψει σε αυτούς με σκοπό να διδάξει εκείνους ήθελαν να μάθουν.

Απλό, όμορφο, με όσα επίπεδα επιθυμείς να αναγνωρίσεις. Μπορείς να το διαβάσεις σαν μια απλή ιστορία, ακόμα και σαν ένα απλό παραμύθι για παιδιά, ή μπορείς να το δεις σαν ένα ολόκληρο φιλοσοφικό κίνημα. Κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω ένα ακόμα επίπεδο, μια παραπάνω συνειδητοποίηση. Όπως με μια κλασμομορφή (fractal), μπορείς να πλησιάζεις και να απομακρύνεσαι όσο θες, αλλά τα μοτίβα θα επαναλαμβάνονται επ’ άπειρον. Βαθαίνουν, αλλά και μικραίνουν, πάντα σχηματίζοντας κάτι παραπάνω.

We can lift ourselves out of ignorance, we can find ourselves as creatures of excellence and intelligence and skill - Jonathan

Heaven is not a place, and it is not a time. Heaven is being perfect. You will begin to touch heaven, Jonathan, in the moment that you touch perfect speed. And that isn’t flying a thousand miles an hour, or a million, or flying at the speed of light. Because any number is a limit, and perfection doesn’t have limits. Perfect speed, my son, is being there. - Chiang

The only true law is that which leads to freedom. There is no other. - Jonathan

"Jonathan sighed. The price of being misunderstood, he thought. They call you devil or they call you god."

Οι Κόσμοι μου

Σε όλα τα παιδιά αρέσουν οι ιστορίες, τα παραμύθια, τα κινούμενα σχέδια, τα βιβλία. Σε όλα τα παιδιά αρέσει να μπαίνουν σε άλλους κόσμους. Για ορισμένα παιδιά, όμως, οι φανταστικοί κόσμοι είναι κάτι παραπάνω από διασκέδαση· είναι θέμα επιβίωσης. Γιατί για ορισμένα παιδιά ο πραγματικός κόσμος δεν είναι και τόσο παιδικός.

Ήμουν ένα τέτοιο παιδί. Ένα παιδί που είχε πολλούς λόγους να προτιμάει και να επιδιώκει να ζει σε φανταστικούς κόσμους. Ήταν ο τρόπος μου να μπορώ να αντέχω την πραγματικότητα. Και ήταν μια μικρή προσπάθεια αυτοπροστασίας, αυτή η απόσυρση. Κλεινόμουν στο μυαλό μου και γινόμουν μέρος ενός διαφορετικού κόσμου.

Και μεγάλωσα. Εκείνη η πραγματικότητα που με οδηγούσε στην φαντασία έγινε από πραγματικότητα παρελθόν. Αλλά κάποια πράγματα σε επηρεάζουν καθοριστικά και η σχέση μου με την φαντασία, αποτέλεσμα τέτοιων πραγμάτων, δεν άλλαξε όταν αυτά προσπεράστηκαν.

Είναι τόσο εύκολο, τόσο φυσικό για μένα να χάνομαι σε άλλους κόσμους. Ένα βιβλίο, μία ταινία, ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα όνειρο μπορούν να με απορροφήσουν, να γίνουν πολύ πιο αληθινά από την «πραγματικότητα».

Και κάποιες φορές η επιστροφή στον «πραγματικό» κόσμο έχει αποδειχτεί μεγάλη πρόκληση...

Τις επόμενες επτά καταγραφές θα τις αφιερώσω στους επτά σημαντικότερους κόσμους μου.

Αλλά πρώτα θα αφιερώσω αυτό το τραγούδι σε όλες τις ψυχές που δεν μπορούν, ούτε και θέλουν, να περιοριστούν.

Πάλι (ή ακόμα)

Τελικά δεν έχω μάθει τίποτα ή κι αν έχω μάθει κάτι στη θεωρία επιμένω να μην το εφαρμόζω στην πράξη. Πάλι (ή ακόμα) ελπίζω, πάλι (ή ακόμα) περιμένω, πάλι (ή ακόμα) σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν αν συνέβαινε κάτι μαγικό, κάτι τόσο απίθανο όσο το να κερδίσω το λόττο απ’ ό,τι φαίνεται τελικά. Πάλι (ή ακόμα) δεν δέχομαι ότι ό,τι είναι είναι, δεν αποδέχομαι την αλλαγή, τα νέα δεδομένα. Πάλι (ή ακόμα) διατηρώ κάτι μέσα μου που δεν μπορεί να υπάρξει.

Και το πρόβλημα είναι ότι η απειροελάχιστη πιθανότητα σε αντιπαράθεση με την πλήρη απιθανότητα μου δίνει ελπίδα - και λόγο να έχω ελπίδα - αντί να με αποθαρρύνει. Μου είναι τόσο δύσκολο να εκλάβω αυτήν την ελάχιστη πιθανότητα ως κάτι άνευ σημασίας, που υπάρχει απλά και μόνο λόγω της φύσης των πραγμάτων και της πραγματικής σπανιότητας της ακέραιης απιθανότητας. Μου είναι δύσκολο να αποσυνδεθώ από αυτήν εντελώς, να σταματήσω να τη λαμβάνω υπόψη.

Και η αλήθεια είναι απλή: Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Όπως όταν δεν ξέρεις να κολυμπάς και βρεθείς στη θάλασσα και όσο χτυπιέσαι στα τυφλά, πανικοβλημένος, τόσο βουλιάζεις, ενώ αν σταματήσεις να κινείσαι, απλά επιπλέεις. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο αναμενόμενα. Όλοι μπορούν να επιπλεύσουν, όλοι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Αλλά πρέπει να μην χτυπιούνται, να μην παλεύουν.

Και νά ’μαι πάλι (ή ακόμα), γράφω με αυτή την πονεμένη, ηττοπαθική γλώσσα, γιατί μάλλον τσάμπα τόση ζωή, τόση εμπειρία· τίποτα δεν έχω μάθει.

Επιμένω να βασίζω τις καταστάσεις σε αυτά που έχουν σημασία για μένα, στον δικό μου τρόπο σκέψης, πολύ μετά αφού έχει αποδειχθεί ότι ο δικός μου τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει με τις καταστάσεις αυτές. Αλλά επιμένω και προσπαθώ να ταιριάξω τα αταίριαστα. Από ξεροκεφαλιά, από επιμονή, από μαζοχισμό; Κι ακόμα δεν έχει πιάσει τόπο το μάθημα ότι δεν μπορείς να κερδίσεις. Κάποιες φορές, απλά δεν μπορείς να κερδίσεις.

Οπότε γιατί πάλι (ή ακόμα) είμαι εδώ;

Δεν είμαι εχθρός μου, δεν είμαι σχιζοφρενής ή διπλή προσωπικότητα. Απλά ένα μέρος μου βλέπει τα κομμάτια κι ένα άλλο ολόκληρη την εικόνα. Όταν αυτά τα δύο συνεργάζονται, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Όταν αντιτάσσονται... Όταν βλέπεις μια εικόνα, αλλά δεν βρίσκεις τα κομμάτια ή όταν βρίσκεις κομμάτια που δεν μπορείς να ταιριάξεις σε μια εικόνα...


Για να πετύχεις ένα ταξίδι θέλεις και έναν προορισμό και τον τρόπο, το δρόμο για να πας εκεί. Έχω έναν προορισμό. Έχω και έναν δρόμο. Αλλά ο δρόμος δεν φαίνεται να καταλήγει σ’αυτόν τον προορισμό και ο προορισμός δεν φαίνεται να είναι στο τέλος αυτού του δρόμου.

Οπότε; Να μείνω εδώ; Μέχρι να αποκτήσω ένα συμβατό ζευγάρι προορισμού και διαδρομής; Να ακολουθήσω βήμα βήμα τη διαδρομή που ήδη ακολουθώ, παρ’ όλο που δεν ξέρω που πάει ή αν πάει και πουθενά στην τελική; Παρ’όλο που μπορεί να διαγράφω κύκλους ή και να απομακρύνομαι από τα υπόλοιπα που θέλω και/ή έχω;

Ή να δεχτώ τον, απ’ ό,τι φαίνεται, - και παρά τη δυσαρέσκεια που μου προκαλεί η αναγνώριση αυτή – αναπόφευκτο προορισμό του τίποτα; Τον προορισμό του απλά εγώ να έχω φύγει από εδώ που είμαι; Τον προορισμό που δεν είναι αυτός που θέλω, αλλά που φαίνεται ο πιθανότερος ούτως ή άλλως όταν βλέπεις το σύνολο; Και να προσπαθήσω να βρω δρόμο που περνάει από το σημείο που είμαι τώρα και από τον προορισμό αυτόν;

Το σίγουρα πιο επικίνδυνο, πιο επίφοβο από όλα... είναι να βάλω ως προορισμό το ιδανικό και να ψάχνω τυφλά για να βρω κάποιο δρόμο προς τα εκεί, ενώ δεν ξέρω καν αν υπάρχει, ενώ όλα δείχνουν ότι όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά στην προσπάθειά μου να τον βρω θα χαθώ, θα διαλυθώ.

Αλλά ήδη δεν έχω χαθεί; Μήπως ξέρω το δρόμο να γυρίσω πίσω; Μήπως ξέρω το δρόμο από εδώ για οπουδήποτε αλλού; Μήπως ξέρω αν θέλω καν να κουνηθώ από εδώ; Έχω παγώσει στη θέση μου, από φόβο, κούραση ή ελπίδα, ποιος ξέρει. Λες και περιμένω ότι αν μείνω αρκετά ακίνητη, για αρκετό καιρό, το αφιλόξενο, άγνωστο τοπίο γύρω μου θα φτάσει να αλλάξει αρκετά ώστε να καταλάβω πού είμαι ή πού να πάω ή πώς να πάω όπου είναι να πάω. Λες και περιμένω κάποιον να με ψάξει, να με βρει, να με οδηγήσει πίσω ή μπροστά, κάπου...

Και το χειρότερο από όλα; Ο προορισμός αυτός που θέλω, ο προορισμός που μοιάζει ταυτόχρονα τόσο πιθανός και αδύνατος, τόσο κοντινός σαν να μπορώ να τον αγγίξω και τόσο ανυπόστατος όσο μια ιδέα, ο προορισμός που τόσο με έχει αποπροσανατολίσει, που έχω προσπαθήσει (και αποτύχει) να πλησιάσω από τόσους διαφορετικούς δρόμους, ο προορισμός αυτός... για μένα αξίζει. Και πολύ μάλιστα...


Πάλι...

...(ή ακόμα)...

Με έκανε Άνθρωπο

Όταν γύριζα απ’ το σχολείο κλαίγοντας, επειδή είχα περάσει άλλη μια μέρα που τα παιδιά με κορόιδευαν, εκείνη ήταν αυτή που με παρηγορούσε. Εκείνη μου έλεγε ότι οι άνθρωποι μερικές φορές φέρονται με αυτόν τον τρόπο, χωρίς απαραίτητα να έχεις κάνει κάτι εσύ. Εκείνη μου εξηγούσε ότι δεν έχει νόημα να επηρεάζεσαι από αυτά που λένε οι άλλοι για σένα, αλλά ότι αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Να συμπεριφέρεσαι όπως θεωρείς εσύ ότι είναι το σωστό και να μην απολογείσαι για αυτό. Να σέβεσαι όλους τους ανθρώπους, αλλά και να μην νομίζεις ότι είναι σεβασμός ή καλοσύνη το να τους αφήνεις να σου φέρονται με άσχημο τρόπο. Να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και οποιονδήποτε αδικείται.

Δεν με παρηγορούσε πάντα. Μερικές φορές μου μιλούσε, όχι αυστηρά ακριβώς, αλλά πολύ σοβαρά και μου έλεγε ότι από εμένα εξαρτάται να προστατεύω τον εαυτό μου και πρέπει να μάθω πώς να το κάνω αυτό, γιατί πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι που θα με δυσκολεύουν. Τότε εκείνη ήταν δεν ήταν δεκατεσσάρων χρονών και εγώ ήμουν δεν ήμουν οκτώ.

Αργότερα, όταν ήμουν στην εφηβεία και δεν ήξερα τι μου γινόταν, εκείνη ήταν εκεί. Εκείνη επέμεινε και έμεινε δίπλα μου, ακόμα κι όταν της το έκανα τόσο δύσκολο. Αλλά επέμεινε και επέμεινε και μου έδειξε ότι μπορείς να σταθείς σε κάποιον χωρίς να είναι απαραίτητο να υπάρχει συμφέρον ή υποτίμηση από πίσω. Με έκανε να δω τον εαυτό μου όπως τον έβλεπε αυτή. Εκείνη μου έδειξε ότι είναι επιλογή μου να φροντίζω και να αναπτύσσω τον αλτρουϊσμό ή τον εγωισμό μου. Εκείνη στάθηκε δίπλα μου και απέδειξε έτσι ότι το μόνο που ήθελε ήταν να βρω εγώ τον εαυτό μου κι όχι να γίνω αυτό που θέλει εκείνη. Αλλά ήθελε να έχω άποψη, όχι απλά να κάνω ό,τι βλέπω τους άλλους να κάνουν. Ήθελε να σταματήσω να φοβάμαι, να σταματήσω να φωνάζω. Ήθελε να αποφασίσω τι θέλω να είμαι. Και με ανάγκασε να αντέξω το ότι πίστευε σε μένα στη διάρκεια της χειρότερής μου εποχής, στην εποχή που φερόμουν με τον πιο απαράδεκτο τρόπο.

Αυτά είναι μόνο κάποια μικρά παραδείγματα. Η ουσία είναι ότι από όσο με θυμάμαι, εκείνη ήταν ουσιαστικά δίπλα μου. Εκείνη ενδιαφερόταν για το τι συμβαίνει ακριβώς στο μυαλό μου και στη ζωή μου. Για το πώς βιώνω τα πράγματα. Εκείνη με παρακολούθησε και με ακολούθησε σε όλη μου την μέχρι τώρα πορεία. Σε όλη μου τη διαδρομή.

Εκείνη ήταν οι γονείς μου. Εκείνη ήταν ο μέντοράς μου. Εκείνη μου έδωσε ξανά και ξανά τον κατάλληλο μίτο για βγω από άλλο λαβύρινθο κάθε φορά. Εκείνη με έμαθε σιγά-σιγά πώς να μην χάνομαι, πώς να κάνω τις επιλογές που είναι καλές για μένα ή πώς να αντιμετωπίζω μια επιλογή που δεν εξελίχθηκε όπως περίμενα. Εκείνη με έμαθε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν χρειάζεται να πονούν, να είναι γεμάτες θυμό, ανταγωνισμό, απαξίωση. Εκείνη με έμαθε ότι πράγματι υπάρχει αγάπη άνευ ορίων και όρων.

Εκείνη με έμαθε να μην υποτιμώ τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνη με έμαθε ότι όταν υποτιμάω τον εαυτό μου αυτόματα υποτιμώ τους άλλους κι όταν υποτιμώ τους άλλους, αυτόματα υποτιμώ τον εαυτό μου.

Εκείνη με έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου και τους άλλους. Εκείνη με έμαθε ότι δεν μπορώ να λέω ότι σέβομαι τον εαυτό μου όταν δεν σέβομαι τους άλλους και δεν μπορώ να σέβομαι τους άλλους όταν δεν σέβομαι τον εαυτό μου.

Εκείνη με έμαθε ότι η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία και ότι η περιφρόνηση δεν είναι δύναμη.

Εκείνη με έμαθε να εκτιμάω τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι.

Εκείνη με έμαθε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να ταιριάζουμε, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε για να συζητήσουμε, δεν χρειάζεται να συγκρινόμαστε για να αξίζουμε.

Και – ναι – αυτή είναι πραγματική αγάπη. Η αγάπη που σε κάνει και ανθίζεις ως άνθρωπος, που φέρνει στην επιφάνεια τον καλύτερό σου εαυτό.

Η αγάπη που θρέφει το πνεύμα.

Ευχαριστώ, λοιπόν, την αδερφή και αδερφή ψυχή μου.

Ευχαριστώ τη Μαριλού γιατί με αγαπάει και γιατί με έκανε, με διατηρεί και με κάνει Άνθρωπο.

Η παράνοια του να είσαι λογικός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία πρωτοετής φοιτήτρια Ιατρικής. Συνηθισμένη από το σχολείο, πήγαινε κάθε μέρα στη σχολή, παρακολουθούσε τα μαθήματα, κράταγε σημειώσεις, προσπαθούσε να κάνει απορίες στους καθηγητές (αν και τις περισσότερες φορές δεν απαντούσαν) και, γενικά, προσπαθούσε να καταλάβει ό,τι παρέδιδαν οι καθηγητές. Στο τέλος του εξαμήνου, διάβαζε όλη την ύλη (4οο+ σελίδες συνήθως) κι έκανε δύο επαναλήψεις.

Αλλά φυσικά η ύλη ήταν τόσο μεγάλη που δεν προλάβαινε να τα αφομιώσει. Μερικά πράγματα τα θυμόταν, κάποια τα είχε καταλάβει και ορισμένα απλά ήξερε ότι τα έχει συναντήσει.

Με αυτόν τον τρόπο είχε διαβάσει φυσική. Διάβαζε τύπους, προσπαθούσε να λύσει ασκήσεις, γιατί τι φυσική κάνεις αν δεν λύνεις ασκήσεις; Έρχεται το διαγώνισμα και ξαφνικά, τα πάντα φαίνονται σαν αλαμπουρνέζικα. Τα θέματα είναι κάτι λεπτομέρειες και μάλιστα πολύ μπλα-μπλα λεπτομέρειες. Μα τι φυσική ήταν αυτή που ήθελε παπαγαλία; Βαθμός εξέτασης 4, το σκορ: 'Φυσική 1 - Φοιτήτρια 0' και ρεβάνς κανονισμένη για την επόμενη εξεταστική.

Δεύτερος γύρος, λοιπόν. Ξανά όλη την ύλη, εστιάζει αυτή τη φορά πιο πολύ σε λεπτομέρειες και μπλα-μπλα, αλλά τόσα που είναι και που προσπαθεί να τα θυμάται, μάταιος κόπος. Φυσική μαθαίνεις τους νόμους, τις αρχές, τον τρόπο σκέψης. Πώς να αποστηθίσεις φυσική; Βαθμός εξέτασης 4, σκορ: 'Φυσική 2 - Φοιτήτρια 0' και εκνευρισμός στο μάξιμουμ. Δηλαδή, μισό λεπτό, πώς γίνεται την προηγούμενη χρονιά να πετούσε στη Φυσική; Πώς γίνεται να έγραψε 96/100 χωρίς καμία δυσκολία; Μήπως ήταν πιο εύκολη φυσική; Αμ δεν ήταν. Η ύλη ήταν περίπου η ίδια, ίσως και πιο εύκολη. Πριν από μερικού μήνες έλυνε τόσες δύσκολες ασκήσεις και τώρα είχε κολλήσει γιατί δεν μπορούσε να αποστηθίσει ή έστω να καταλάβει ποια υποτίθεται ότι είναι τα σημαντικά.

Τρίτος γύρος. Και μόνο που βλέπει το βιβλίο εκνευρίζεται. Τι άλλο να κάνει; Καιρός να δοκιμάσει έναν άλλον τρόπο που είχε απαξιώσει μέχρι τώρα γιατί της φαινόταν γελοίος και αντιπαραγωγικός: Κοιτάει τα θέματα των προηγούμενων εξεταστικών. Προς μεγάλη της έκπληξη, ο καθηγητής που τους το έπαιζε βαρύ πεπόνι όταν παραπονιόντουσαν οι πρωτοετείς ότι είναι δύσκολα τα θέματα, λέγοντας "έτσι είναι το πανεπιστήμιο" και "δεν είστε πια στο σχολείο" και "ιατρική είναι εδώ και πρέπει να συνηθίσετε να διαβάζετε", αυτός ο καθηγητής, λοιπόν... έβαζε τα ίδια θέματα ξανά και ξανά. Είκοσι ερωτήσεις όλες κι όλες, έκαναν κύκλο για τουλάχιστον επτά χρόνια, τρεις εξεταστικές το χρόνο. Πού και πού έπεφτε και καμία παρόμοια, αλλά εντελώς άσχετη, πολύ σπάνια. Σχεδόν ποτέ. Δεν απασχολήθηκε η φοιτήτρια με την ύλη αυτή τη φορά. Πήρε τις ερωτήσεις, έψαξε στα περιεχόμενα και αποστήθισε τις απαντήσεις μία μία. Δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο, ούτε τι σημαίνουν, ούτε το πώς συνδέονται μεταξύ τους. Δεν ασχολήθηκε καν να καταλάβει τι αποστήθιζε. Γιατί ακόμα και μια ολόκληρη σελίδα να ήταν η κάθε ερώτηση, σύνολο έχουμε είκοσι σελίδες. Και - πιστέψτε με - το να αποστηθίσεις είκοσι ή και τριάντα ή και παραπάνω σελίδες δεν είναι τίποτα όταν έχεις συνηθίσει να προσπαθείς να μάθεις τετρακόσιες. Τίποτα. Τί-πο-τα. Μιάμιση μέρα διάβασμα όλο κι όλο και ήξερε όλες τις απαντήσεις. Διαβάζοντας τη μισή ερώτηση, ήξερε τι έπρεπε να απαντήσει.

Εξέταση. Πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έβαλαν τέσσερα θέματα αντί για τρία. Τα τρία ήταν copy-paste που λέμε, ολόιδια με αυτά που έμπαιναν χρόνια τώρα, εξεταστική μπαίνει, εξεταστική βγαίνει. Το τέταρτο ήταν διαφορετικό. Προφανώς, αποφάσισαν ότι ήθελαν να βάλουν και κάτι για να ξεχωρίσει κάποιος που είναι αρκετά συνεπής (ή βλάκας) για να διαβάσει, πώς να το πω, κανονικά. Ή και σκέτο να διαβάσει, ούτε ακανόνιστο δεν μπορεί να θεωρηθεί το άλλο διάβασμα, αφού δεν μπορεί καν να θεωρηθεί διάβασμα.

Βαθμός εξέτασης 8. Έγραψε άριστα τις τρεις ερωτήσεις που είχε αποστηθίσει μέσα στις προηγούμενες δύο μέρες, πράγματα τα οποία τα ξέχασε πολύ πριν φτάσει στο σπίτι της μετά την "εξέταση", και φυσικά στην τέταρτη δεν ήξερε τίποτα να γράψει.

Το ίδιο ακριβώς έγινε και με την "Φυσική ΙΙ". Ίδιος καθηγητής, ίδια έδρα, ίδια κοροϊδία. Αλλά μήπως και να ήταν μόνο αυτοί; Όσο διάβαζε δεν περνούσε μαθήματα ή τα περνούσε με το ζόρι. Διάβαζε εβδομάδες και εβδομάδες, μάθαινε κάποια πράγματα, αλλά φυσικά αυτό δεν ήταν ούτε κατά διάνοια αρκετό. Ή καλύτερα το πρόβλημα δεν βρισκόταν στην επάρκεια, αλλά στην σχετικότητα. Αυτός ο τρόπος διαβάσματος δεν είχε καμία σχέση με τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Αυτός ο τρόπος είναι "ιδεαλιστικός". Αλίμονο! Να θέλεις να μαθαίνεις όταν διαβάζεις! Όταν άρχισε να μη διαβάζει, να μαθαίνει απ' έξω (αυτό που κατά τα άλλα όλοι λένε ότι πρέπει να κοπεί από συνήθεια), τότε ξαφνικά άρχισε να τα περνάει πολύ εύκολα. Ίσως όχι με καλό βαθμό, αλλά ούτε και με τον άλλον τρόπο έπαιρνε καλούς βαθμούς.

Δηλαδή...
Α' τρόπος: διαβάζεις όλη την ύλη, ξοδεύεις πολύ χρόνο, περνάς με το ζόρι, με 5 ή με 6, άντε 7 στην καλύτερη και μαθαίνεις λίγα πράγματα.
Β' τρόπος: "διαβάζεις" δύο μέρες, περνάς σχεδόν σίγουρα, ίσως πάρεις και κάτι παραπάνω και δεν μαθαίνεις απολύτως τίποτα.

Γι'αυτό, λοιπόν, όλοι έλεγαν για τα προηγούμενα θέματα. Γιατί οι καθηγητές βαριούνται να βγάλουν καινούρια θέματα! Αλλά φυσικά τέτοια που είναι τα θέματα, ελάχιστοι φοιτητές έστω και θα περνούσαν αν δεν τα ήξεραν από πριν, οπότε ας μην τα λέω αυτά και έρθει καμιά έμπνευση στους καθηγητάδες και πάρουν φόρα και αρχίσουν να κόβονται κι αυτοί που περνάνε έστω κι έτσι.

Ας συνοψίσουμε: Βγάζουμε θέματα αντικειμενικά δύσκολα για να λέμε ότι έχουμε επίπεδο, αλλά τα βάζουμε ξανά και ξανά και ξανά για να μην κουραζόμαστε (μεταξύ μας πολύ πιθανό και οι ίδιοι οι καθηγητές απ' έξω να τις ξέρουν τις απαντήσεις). Οι ανυποψίαστοι και οι "τουρίστες" κόβονται. Αυτοί που γνωρίζουν τη διαδικασία - και ασχολούνται τουλάχιστον τόσο - περνάνε σχετικά άνετα. Αυτοί που έχουν τα ίδια επώνυμα με τους καθηγητές (από τύχη, φαντάζομαι) και αυτοί που διαλύονται, ξεσκίζονται, κομματιάζονται και θρυψαλιάζονται (και τίποτα λιγότερο) στο διάβασμα γράφουν τους πολύ καλούς βαθμούς.

Με έναν εντελώς παρανοϊκό (και ανάποδο) τρόπο πήραμε τη διακύμανση της βαθμολογίας που υποδεικνείει η πολυαγαπημένη μας κανονική κατανομή!!! Λίγοι δεν γράφουν τίποτα, λίγοι παίρνουν καλό βαθμό κι οι περισσότεροι κυμαίνονται γύρω από το πέντε, προς τα άνω ή τα κάτω.

Οπότε, ποιος μπορεί απ' έξω να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά; Όλα μια χαρά φαίνονται.
Για τους καθηγητές δεν θα μιλήσω. Όσο για τους φοιτητές, μισό λεπτό, μετά από τόσο παίδεμα είναι στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα στην Ιατρική στην συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί να μιλήσουν; Αφού υπάρχει "προσιτός" τρόπος να μην μένεις "τυπικά" πίσω, γιατί να παραπονεθούμε; Γι' αυτό "μην μιλάς και διάβαζε τα SOS όπως κάνουμε όλοι και θα τα μάθουμε όλα μετά". Θα τα μάθουμε όλα στην πράξη.

Ξέρετε πού. Στο αγροτικό ιατρείο που θα έρθετε αργότερα. Εκεί θα είστε το αντικείμενο της μάθησης αυτής της φοιτήτριας που αποστήθιζε για να περνάει τα μαθήματα. Στο νοσοκομείο που θα πάτε μεθαύριο τους συγγενείς σας, εκεί θα μάθουν όλοι αυτοί που τώρα είναι στο πανεπιστήμιο. Εκεί μαθαίνουν όλοι. Πριν από αυτό κοροϊδεύονται. Όλοι. Καθηγητές, φοιτητές. Κι όλοι όσοι πιστεύουν ότι η Ιατρική Αθηνών είναι αξιόλογη σχολή και μετά απορούν πού βρέθηκαν όλοι αυτοί οι γιατροί που δεν ξέρουν τη δουλειά τους.

Ουφ, συχγίστηκα πάλι. Αλλά, φυσικά, εγώ φταίω. Όλοι οι υπόλοιποι αυτό υποστηρίζουν. "Έτσι είναι τα πράγματα" και "είσαι του ιδανικού". Συγγνώμη, βρε παιδιά, μην τρελαθούμε κι όλας, όλα τα παραπάνω είναι τόσο άκυρα που κάνουν το ιδανικό να νομίζει ότι είναι εκτός θέματος. Ποιο ιδανικό;

Δεν έχω καν πλησιάσει το σημείο όπου αναλογίζομαι την ώρα που θα οραματιστώ την πιθανότητα να υπάρχει περίπτωση να μπορώ να σκεφτώ το ιδανικό.

Αυτά όλα που γράφω είναι απλά μια κλινική περίπτωση μαζικής παράνοιας.

Αλλά οι παρανοϊκοί έχουν την συνήθεια να μην θεωρούν ότι είναι παρανοϊκοί. Οι παρανοϊκοί έχουν την εντύπωση ότι οι υπόλοιποι είναι τρελοί ή έστω βλάκες και δεν καταλαβαίνουν πώς είναι τα πράγματα. Αν σε βάλουν, λοιπόν, σε ένα δωμάτιο με τρελούς, να σε δω πώς α) θα καταφέρεις να τους πείσεις ότι είναι τρελοί και/ή β) θα καταφέρεις να μην τρελαθείς.

Εγώ προτιμώ απλά να βγω απ'το δωμάτιο. Εσύ;

Μπορείς να αντέξεις την παράνοια του να είσαι λογικός;

Χάρη

Έχω να κάνω μια εξομολόγηση... Υπάρχει κάτι που πιθανόν δεν ξέρετε για μένα: Δεν μου αρέσει καθόλου ούτε να ζητάω ούτε να μου κάνουν χάρες. Καθόλου. Αλλά σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση.

Φυσικά, δεν έχετε καμία υποχρέωση να μου την παραχωρήσετε αυτήν την χάρη, εφόσον δεν έχετε γενικά καμία υποχρέωση απέναντί μου. Ωστόσο, μη βιαστείτε να με προσπεράσετε. Δώστε μου μία ευκαιρία να σας εξηγήσω. Για παράδειγμα, αφήστε με να σας προλάβω και να σας πω ότι δεν κοστίζει τίποτα αυτή η χάρη.

Ή, καλύτερα, το κόστος δεν ανήκει στο συνηθισμένο είδος κόστους, το χρηματικό. Επιπλέον, δεν ανήκει ούτε στο δεύτερο πιο συνηθισμένο είδος κόστους, σε αυτό της αξιοπρέπειας.

Το κόστος που παίρνω το θάρρος να σας ζητήσω να υποστείτε είναι από τα πιο ασυνήθιστα. Η χάρη που θα σας ζητήσω κοστίζει σε συνήθεια.

Γιατί περί συνήθειας πρόκειται, τελικά, η σπανιότατα ενός χαμόγελου.

Εν συνεχεία της προηγούμενής μου καταγραφής, θα ήθελα να ξαναεπισημάνω ότι, όταν κάτι πάει στραβά, δεν θα ισιώσει, δεν θα διορθωθεί, ούτε θα ξεγίνει όσο και για όσο και να στενοχωρηθούμε. Δεν σημαίνει ότι σας προτείνω να μην στενοχωρηθείτε ποτέ ξανά και για τίποτα. Έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο δεν γίνεται και ίσως δεν θα έπρεπε και να γίνει. Είναι υγιές να επισκεπτόμαστε το αντίστοιχο συναίσθημα με την αντίστοιχη αφορμή. Επομένως, ναι, κάποιες φορές θα στενοχωριόμαστε.

Ωστόσο, εγώ δεν βλέπω τους ανθρώπους να στενοχωριούνται κάποιες φορές. Βλέπω ανθρώπους που είναι τον περισσότερο καιρό στενοχωρημένοι. Τη μία γιατί δεν έχουν δουλειά, την άλλη γιατί δεν τους αρέσει η δουλειά που έχουν, έπειτα επειδή δεν έχουν σχέση, στη συνέχεια επειδή η σχέση τους τους έχεις κουράσει.

Δεν υποτιμάω τη δύναμη του να μην έχεις αυτό που θέλεις και/ή να μην θέλεις αυτό που έχεις. Γνωρίζω πολύ καλύτερα απ' όσο μπορείτε να φανταστείτε την ισχύ της ανεκπλήρωτης, έρμαιης, άστεγης επιθυμίας.

Αλλά, η δική μου εμπειρία με έχει μάθει το εξής: δεν έχει νόημα να ζεις τη ζωή περιμένοντας διαρκώς κάποιο επόμενο στάδιο. "όταν τελειώσω το σχολείο θα ηρεμήσω", "αν δεν πάρω το πτυχίο δεν θα ησυχάσω", "αφού δεν βρίσκω με τίποτα δουλειά, πώς να είμαι ευχαριστημένος;", "μέχρι να κάνω μια σχέση δεν θα ισορροπήσω", "πρέπει να ξεπεράσω την τελευταίο μου έρωτα για να μπω στο παιχνίδι".

Η κάθε μία πρόταση κρύβει βαθειές ανθρώπινες αλήθειες. Αν εξαντλούμε, όμως, τους εαυτούς μας με αυτόν τον τρόπο, ζώντας μονίμως στην ανησυχία, δεν αξιοποιούμε στο έπακρο τις δυνατότητές μας. Ίσως πράγματι ο τρόπος ζωής μας να είναι "αφύσικος" ως προς τα επίπεδα άγχους. Δεν είναι αυτή, όμως, η ώρα να κάνω αυτή τη συζήτηση. Αυτή είναι η ώρα που θα σας ζητήσω τη χάρη που λέγαμε.

Χαμογελάστε!

Όχι ψεύτικα ή εξαναγκασμένα, απλά επιτρέψτε στον εαυτό σας να μην ανησυχεί συνέχεια. Χαμογελάστε στους δικούς σας ανθρώπους, στο γειτονικό τραπέζι στην καφετέρια, στον οδηγό του λεωφορείου. Θα σας εκπλήξει το πόσο σπάνια οι άνθρωποι αφήνουν ένα χαμόγελο ανανταπόκριτο. Όσο κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι ή απογοητευμένοι κι αν είναι, οι περισσότεροι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, δέχονται ευπρόσδεκτα ένα χαμόγελο. Για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγη αποδοχή, λίγη θετικότητα.

Αλλά όλα αυτά τα συνοψίζει πολύ καλύτερα ο αγαπητός Bobby McFerrin...

Click and whistle along, please!